ဆည္းဆာေနျခည္က ၀ရံတာေပၚ ျဖာက်လ်က္ရွိေလသည္။ အ၀တ္မ်ား ေျခာက္ၿပီမုိ႔ အိမ္ခန္းအတြင္း ေျပာင္းကာ ခ်ိတ္ရလွ်င္ ၀ရံတာသည္ က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ရွိလာျပန္သည္။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ကုိ ၀ရံတာဘက္ ထုတ္လာ၏။ တိုက္ခန္းထဲထက္စာ လွ်င္ေတာ့ ေလကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္႐ွဴ႐ိႈက္ႏုိင္ေသးသည္မုိ႔ ၀ရံတာကို သူအေတာ္ႏွစ္ၿခိဳက္ပါသည္။ အိမ္၌ သူႏွစ္သက္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ေနရာ။
ပက္လက္ကုလားထုိင္ေလးေပၚ ထိုင္ရင္း ေဘးက သံပန္းကြက္မ်ားကို ဆုပ္ကုိင္ကာ ေအာက္ဘက္ လွမ္း ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ လမ္းသြယ္ေလးေပၚ လူေတြ ခပ္လႈပ္လႈပ္ သြားလာလႈပ္ရွားေနတာျမင္ရသည္။ ညေန အလုပ္ ဆင္းခ်ိန္၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္။ သည္လူမ်ားအၾကား သမီးေလးလည္း ပါလာမည္မုိ႔ သူ ေမွ်ာ္ေနေပသည္။
သမီးက တိုက္ေအာက္ေရာက္လွ်င္ ေခါင္းေလာင္း ႀကိဳးကေလးလႈပ္ကာ အခ်က္ျပတတ္သည္။ ယခု အခ်ိန္ အထိေတာ့ ၀ရံတာရွိ ေခါင္းေလာင္းေလးက ၿငိမ္သက္ဆဲ။ အျခားေသာ အခန္းအရပ္ရပ္က ေခါင္းေလာင္း သံတို႔ကေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ပ်ံ႕လြင့္လ်က္။ သူ ေရာက္စကေတာ့ ေခါင္းေလာင္းကေလး တခြၽင္ခြၽင္ျမည္တိုင္း သမီးက ၀ရံတာဘက္ အေျပးထြက္ၾကည့္သည္ကုိ အံ့ၾသခဲ့ေသးသည္။
“အဲဒါ ဒီအခန္းကို ေခၚတာေပါ့ အေမရဲ႕။ ဧည့္သည္ လာတာတို႔ ဘာတို႔ တစ္ခုခုေပါ့”ဟု သမီးလုပ္သူက ရွင္းျပလွ်င္ေတာ့ “ေဟ့ မယ္ေရႊေက်ာ့ေရ”ဟု ျခံ၀က လွမ္းေခၚ တတ္သည့္ မိတ္ေဆြတို႔ကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ တစ္ခါတေလမ်ားေတာ့ လွမ္းေတာင္ ေခၚမေနပါဘူး။ ျခံ၀ိုင္း ထဲသာ တန္း၀င္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ထိုအရပ္တြင္ ျခံစည္း႐ိုးဆိုသည္မွာ လူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသ ခတ္ထား႐ုံမွ်သာပင္။ ျခံ တံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ရသည္မရွိ။ အိမ္တံခါးမကိုသာ ခ်က္ခ် အိပ္ရသည္။ တခ်ဳိ႕မ်ားေတာ့ တံခါးမႀကီးပင္ ရွိသည္ မဟုတ္။
သည္မွာေတာ့ တိုက္ခန္းေလွကားေတာင္ ေသာ့ခတ္ထားရတယ္ဆိုလား။ သမီးသည္ ျပန္လာလွ်င္ ေသာ့ မ်ား တခြၽတ္ခြၽတ္ဖြင့္ရရွာသည္။ ေလွကားေသာ့ တစ္ခါ ဖြင့္ရသည္။ ေလွကားထစ္အထပ္ထပ္ တက္လာၿပီး အခန္းေရွ႕ေရာက္လွ်င္ ေသာ့ႏွစ္ဆင့္ ဖြင့္ရေသးသည္။ သမီးရယ္ ေသာ့တစ္လုံးသာ ခတ္ပါဆိုေတာ့ အေမတစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရတာ စိတ္မခ်ဘူးဆိုပါလား။
သမီးသည္ နံနက္ခင္းတိုင္း အလုပ္မသြားမီ မိခင္ကုိ စိတ္ပူစြာ မွာၾကားတတ္သည္။ ေျပာျမဲစကားကုိပင္ ေန႔ စဥ္ေျပာတတ္ရွာသည္။
“အေမ ဘယ္သူ႔ကုိမွ တံခါးေသာ့ ဖြင့္မေပးရဘူးေနာ္။ သမီးနဲ႔သိတယ္ ဘာညာဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ အေမ မယုံရဘူးေနာ္ သိလား”
“ေအးပါကြယ္”
ေဒၚေရႊေက်ာ့ကလည္း ဆိုျမဲစကားကုိပင္ဆိုရသည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔ေန႔စဥ္ဘ၀သည္ ပုံမွန္လို အစျပဳေတာ့သည္ပင္။ သမီးေလး လမ္းထဲ ေလွ်ာက္ သြားသည္ကုိ ၀ရံတာက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရသည္။ အိမ္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါဟု သမီးက မွာျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္မသြားခင္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ခ်ထားတတ္ေသာ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အခ်ဳိ႕ က်န္သည္ကုိ ေဆးေၾကာ ရသည္။ အခန္းတစ္၀ိုက္ကို လွည္းက်င္းရသည္။ ဖုန္သုတ္ရသည္။ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားရွိလွ်င္ ရွာေဖြ ေလွ်ာ္ဖြပ္သည္။ အ၀တ္စိုမ်ား၊ မေန႔က မေျခာက္ေသး သည့္ အ၀တ္စုိဖန္႔ဖန္႔မ်ားကို ေနျပရသည္။
တစ္ခ်က္မွ် ထိုင္ေနသည္၊ နားေနသည္မရွိဘဲ တ ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေနလိုက္သည္မွာ ေန႔လယ္စာစား ခ်ိန္သာတိုင္ပါေရာ။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ခင္း တီဗီက လႊင့္ေသာ တရားနာသည္။ ၿပီးလွ်င္ တေရးတေမာ အိပ္လုိက္ေသးသည္။ ညေနခင္းေရာက္လွ်င္လည္း ဟင္းအုိးကေလး ေႏႊးတာမ်ဳိးကအစ အိမ္ထဲ ဟိုဟိုသည္သည္ ဘာရယ္လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္စရာ မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ အ လုပ္မရွိ အလုပ္ရွာေနတတ္သည္မွာ ၀ရံတာ၌ သမီး အျပန္ ေမွ်ာ္ရခ်ိန္အထိတိုင္ပင္။
သမီးကေလးကေတာ့ သူ တကုပ္ကုပ္လုပ္ထားႏွင့္ သည္မ်ားကို ျမင္လွ်င္ ႏႈတ္က စူပြပြ ေရရြတ္ျမဲ။ သို႔ေသာ္ လည္း အေမလုပ္သူမွာေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ထုိင္ေနရတာထက္ သည္လိုအလုပ္ကေလးေတြ လုပ္ေနရမွ ေနသာသည္ကို သိရွာမည္မဟုတ္။ တစ္ေနကုန္ေနလို႔မွ စကားေျပာေဖာ္မရွိေသာ အခန္းထဲ ဘယ္သုိ႔ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္ကို သမီးေလး သိရွာမည္မဟုတ္ပါေပ။
သည္ၿမိဳ႕ျပ၀န္းက်င္၌ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အေတာ္ပင္ သူစိမ္းဆန္ႏုိင္ၾကသည္ကုိ ေဒၚေရႊေက်ာ့က ယခုတိုင္ အံ့အားသင့္ဆဲ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကုိပင္ သမီးတို႔က ၀င္ထြက္သည္ကုိ မၾကံဳဖူးသလို သူတို႔တေတြလည္း ေျခဦးလွည့္ သည္ကုိ မျမင္ရ။ ေရာက္စကေတာ့ သီးသန္႔ေနတတ္ၾကသည္ကုိ အထူးအဆန္းျဖစ္ရေသးသည္။ မရင္းႏွီးၾက ဘူးလားသမီးရယ္ဆိုေတာ့ ၀တ္ေက်တန္းေက်ျပံဳးျပတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိပါသည္ဆိုလား။
ေဒၚေရႊေက်ာ့က ရင္ဘတ္ဖိကာ အံ့အားသင့္လွ်င္ “ၿမိဳ႕မွာ ဒီလိုပဲေလ အေမရဲ႕” ဟု သမီးက ရယ္ေမာ၏။ရန္ကုန္၌ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္မွ် ေနထိုင္က်င္လည္ခဲ့ေသာ သမီးအတြက္ေတာ ့မိခင္၏အံ့ၾသတႀကီးႏုိင္မႈမ်ားသည္ ရယ္ေမာဖြယ္မ်ားသာတည္း။
ခုေတာ့လည္း သမီး ငယ္စဥ္တုန္းက လက္ညိဳးကေလး တညႊန္ညႊန္ႏွင့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာေမးတတ္သလို သူက တစ္ျပန္တစ္လွည့္ ေမး ျမန္းေနရသည္။ ၿမိဳ႕ျပစာသင္ခန္းတြင္ သူသည္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ။
သည္မွာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လအတြင္း ေဒၚေရႊေက်ာ့ ေနေပ်ာ္သည့္အခ်ိန္မွာ သမီးလုပ္သူႏွင့္ စကားစ ျမည္ေျပာရခ်ိန္မ်ားသာတည္း။ သုိ႔ေသာ္လည္း သမီးက သူ႔အတြက္ အခ်ိန္မ်ားမ်ားေပးႏုိင္ေတာ့သည္မဟုတ္။ အိမ္ျပန္လာလည္းပဲ အလုပ္က ပါလာတတ္သည္ဆို လား။ ကြန္ပ်ဴတာဟု ယခုေတာ့ နာမည္ ေခၚတတ္ၿပီျဖစ္သည့္ စက္မ်ားေရွ႕ တကုပ္ကုပ္အလုပ္႐ႈပ္လွ်င္ သူ႔မွာ သနားေနရသည္။ သည္အသက္အရြယ္ေရာက္လည္းပဲ စာက်က္ရေသးသည္ကုိ သနားမဆုံးရွိရသည္။ ဒါႏွင့္ပင္ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ၿမိဳ႕ျပဘ၀အေပၚ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပင္ပန္းေသာ္ျငား သမီးကုိ ေလသံမွ် ဟခဲ့သည္မရွိေပ။
ဘယ္လုိပင္ သူ အေနရခက္သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႀကိဳးစား၍ ေနထိုင္ခဲ့သည္ပင္။ အခန္းက်ဥ္းသည္ကို တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သည္းခံႏုိင္လာသည္။ ေလသန္႔သန္႔ မ႐ွဴ႐ိႈက္ရသည္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ႏုိင္လာသည္။ ေကာင္းကင္ က်ယ္က်ယ္ေျပာေျပာမျမင္ရျခင္း၊ သစ္ပင္မ်ား စိမ္းစိမ္းလန္းလန္း ေပါေပါမ်ားမ်ား မေတြ႕ျမင္ရျခင္းကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳႏုိင္လာသည္။ အစားအေသာက္ပံုစံ ကြာဟသည္ကုိမေျပာတတ္သေလာက္ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ယခုတိုင္ ေနသားမက်သည္မွာေတာ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ျပင္ပေလာကႏွင့္ကင္းကြာေတာ့မလို သီးသန္႔ဆန္လွသည့္ ဘ၀ကုိသာတည္း။
“ငတို႔ရြာမွာေတာ့ ဒီလို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ”ဟု ေဒၚ ေရႊေက်ာ့က တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာေနသလို တီး တိုးေရရြတ္မိသည္။ ေဘးဘီတြင္ မိတ္ေဆြေပါင္းေဖာ္မ်ားရွိသလို တစ္ခဏ ထင္ေယာင္မွားမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေသအခ်ာ ငဲ့ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းပါလားကြယ္။
တစ္ေယာက္တည္းဟု အမွန္ကို သိျမင္ေသာ္လည္း ေတြးလက္စ အေတြးကိုကား မရပ္ႏုိင္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့ သည္ သက္ျပင္းတစ္စကို ေလးေလးတြဲ႕တြဲ႕ခ်မိသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းတြင္ကား ရြာကေလးကို ပုံေဖာ္ျမင္ေယာင္ လ်က္။
လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လေက်ာ္ ခုနစ္လေလာက္ကေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ ျမန္မာႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းက ဇာတိ ရြာကေလးတြင္ အမ်ားသူငါ စိတ္၀င္စားၾကေသာ သတင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ထြန္းခဲ့ေလသည္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့ ရန္ ကုန္ေျပာင္းမလုိ႔တဲ့ေဟ့ဟု ရြာကလူမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း လက္တုိ႔ၾကရ၏။ သူတို႔အားလုံးသည္ ကုိယ့္ မိတ္ေဆြေရာင္းရင္းမုိ႔ ႀကိဳတင္လြမ္းဆြတ္ရသည္က တစ္ဖက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အားက်တာကေတာ့ ပုိေပ သည္။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ဆိုသည္မွာ သူတို႔အတြက္ အိပ္မက္ၿမိဳ႕တစ္ခုပမာ။ ေရႊတိဂုံဘုရားကို ဖူးရလွ်င္ ေသေပ်ာ္ၿပီဟု သူတို႔ေျပာတတ္ၾကသည္မဟုတ္လား။ တိုက္တာအေဆာက္အအုံမ်ား၊ ကားအလွေလးမ်ားကုိ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားမ်ား၌ ေငးေမာခ်င္စဖြယ္ ျမင္ရတတ္ သည့္ရန္ကုန္မဟုတ္လား။ ယခုေတာ့ ထိုရန္ကုန္တြင္ ေဒၚေရႊေက်ာ့က အေျခခ်ရမည္တဲ့။ ဒါသည္ အားက်စရာေပပဲ။
“ေဟ့ မယ္ေရႊေက်ာ့ေရ..သမီးေလးက ဒီလို သိတတ္တာ တကယ္၀မ္းသာစရာပဲေကာ...ကိုယ့္အေမကို ၿမိဳ႕ ႀကီးျပႀကီးမွာ လုပ္ေကြၽးျပဳစုမယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေနာ သိတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲေနာ့”ဟု တစ္ဖက္ျခံက ငယ္ သူငယ္ခ်င္း မယ္ႏွင္းယုံကဆိုလွ်င္ သူ႔မွာ ျပံဳးသာေနရသည္။
တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ သူသည္ ရြာက ခြာခ်င္သည္မဟုတ္။ အေ၀းက သမီးလုပ္သူကို လြမ္းဆြတ္လွ တာမွန္ေသာ္လည္း သည္လို ဇာတိခ်က္ျမဳပ္ရြာကို စြန္႔ခြာရမည္ဆိုေတာ့ အေတာ္ပင္ ၀မ္းနည္းရေလသည္။
ျခံထဲမွ ပန္းပင္၊ သစ္ပင္ေလးမ်ားကလည္း ခုမွပင္ ပို၍ စိမ္းျမလွပလာေလသလားမသိ။ မိတ္ေဆြတုိ႔က လည္း တိုး၍ ခင္တြယ္စရာေကာင္းလာသည္။ မုိးရာသီ၌ ဗြက္ထကာ ေႏြရာသီတြင္ ဖုန္ထူျမဲျဖစ္ေသာ ရြာလမ္းမ ေပၚ၌ ေလွ်ာက္ရစဥ္မွာပင္ သည္လမ္းေပၚ ေနာင္ ဘယ္ ေသာအခါ ျပန္ေရာက္မည္မသိဟု ၀မ္းနည္းေနသည္။
သည္လမ္းေပၚသူတို႔ကေလးဘ၀က ေျပးလႊားေဆာ့ကစားခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းကထြက္လုိ႔ လယ္ထဲဆင္းရခ်ိန္မွာလည္း သည္ လမ္းကပဲ လယ္ျပင္ေတာကို သြားခဲ့ၾကရသည္။ ေဟာ... အပ်ဳိအရြယ္ေရာက္လုိ႔ ခ်စ္ခင္ရသူႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရေတာ့လည္း သည္လမ္းေပၚမွာ လသာခ်ိန္ စကားေျပာဖူးရ ျပန္သည္။ အိမ္ေထာင္က်၊ သားသမီးမ်ားရလာခ်ိန္မွာလည္း ကေလးတို႔သည္ ေက်ာင္းတက္ရာ၊ ေဆာ့ကစားရာတြင္ သည္လမ္းမေပၚပင္ က်င္လည္ၾကျပန္သည္။ သံသရာ တစ္ပတ္လည္ျခင္း။
ခုေတာ့လည္း ရာသီအလီလီေျပာင္းခဲ့ၿပီေကာ။ သားႏွင့္ သမီးပင္ ပညာစုံခဲ့ၿပီ။ သားကေတာ့ သည္ရြာ ကေလးတည္ရွိသည့္ ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕မွာပင္ အိမ္ေထာင္က်ကာ အေျခခ်ေနၿပီ။ သားသမီးပင္ ထြန္းကားေနၿပီ။
မိဘမ်ားရိွသည့္ရြာသို႔ တစ္ႏွစ္လွ်င္ မိသားစု အစုံအလင္တစ္ႀကိမ္၊ သူတစ္ေယာက္တည္း ငါးႀကိမ္၊ ေျခာက္ႀကိမ္ေတာ့ ေရာက္တတ္သည္။ တစ္နယ္တည္းမွာပင္ ရွိသည္မုိ႔ အေ၀းေရာက္ေနေသာ သမီးေလာက္ေတာ့ မလြမ္းရတာအမွန္ပင္။
သမီးေလးကေတာ့ ပညာပုိ၍ ထက္ျမက္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း အစ္ကိုထက္ ျမင့္မားသူ။ မႏၲေလး တကၠသုိလ္တြင္ ဘြဲ႕ရခ်ိန္ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ အေျခခ်ေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ျပန္မလာၿပီ။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္သာ အႏုိင္ႏုိင္ ျပန္လာႏုိင္ရွာသည္။ အျပန္ခက္ေသာ လမ္းကုိ ေရြးသည့္အတြက္ေတာ့ သမီးေလးကို သူဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မျမင္ခဲ့ပါေပ။ရံဖန္ရံခါေတာ့ သတိရလြမ္းဆြတ္လွေပသည္။
သမီးႀကိဳက္တတ္ေသာ ဟင္းကေလးမ်ား ခ်က္ရခ်ိန္တိုင္း ေကြၽးေမြးခ်င္စိတ္ေပၚရျမဲ။ သမီးဖုန္းဆက္မည္ဆိုေသာေန႔မ်ား၌ လည္ပင္းရွည္ေအာင္ ေမွ်ာ္ရျမဲ။ သမီး ျပန္လာတတ္သည့္ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ကေတာ့ အေပ်ာ္ဆုံးကာလမ်ားပါပဲ။
သို႔ေသာ္လည္း အလုပ္ပိတ္ရက္ ကုန္ဆုံး၍ ရြာမွ သမီးျပန္ခ်ိန္တိုင္း ေဒၚေရႊေက်ာ့ တိတ္တဆိတ္ မ်က္ ရည္က်ရပါသည္။ သမီးကေလး အိမ္က မထြက္ခင္အထိ သူ ျပံဳးေနတတ္ေသာ္လည္း သမီးကုိ တင္သြား သည့္ ဆိုင္ကယ္ တျဖည္းျဖည္းေ၀းၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ မ်က္ရည္က်မိတတ္၏။ အဘိုးႀကီး ျမင္မည္စုိးသည္ႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ရျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္နီးပါး အရိပ္ၾကည့္ခဲ့သူမဟုတ္လား။ မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္႐ုံႏွင့္ပင္ စိတ္ကို အလြယ္တကူ သိႏုိင္သူ။
သူကေတာ့ ေယာက်္ားသားမို႔ ခံစားခ်က္ကုိ ေဖာ္ျပတတ္သူမဟုတ္ေပ။ ေဒၚေရႊေက်ာ့ကိုပင္ တစ္ျပန္တစ္ လွည့္ႏွစ္သိမ့္တတ္ေသး၏။
“ကေလးေတြဟာ ငွက္ကေလးေတြလိုပါပဲ ေရႊေက်ာ့ရယ္။ အေတာင္စုံရင္ အသိုက္ကို ဘယ္ျပန္လာပါ့မလဲ” ဟု အဘိုးႀကီးက ေျပာတတ္ျမဲ။
တကယ္ပင္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ မွန္မွန္ျပန္လာတတ္ေသာ သမီးသည္ ရန္ကုန္၌ပင္ အိမ္ေထာင္က်၍ အေျခက်ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မိဘမ်ားဆီ ႏွစ္စဥ္ ပုံမွန္ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ၿပီ။ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ သမီး ျပန္မလာ တတ္ေသာ ေႏြဦးရာသီမ်ားတြင္ ဘယ္ကုိ ေမွ်ာ္ရမည္မသိ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ရေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါေပ။ အေ၀းမွာေပမယ့္လည္း သမီးေလးဘ၀ လွပေနဖို႔ လို ရင္းမဟုတ္လားကြယ္။ သားမက္လုပ္သူကလည္း ႐ိုးသားေအးခ်မ္းသူ၊ ႀကိဳးစားသူမုိ႔ သမီးကို စိတ္ခ်ရေပၿပီ။
“ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ပဲ က်န္ခဲ့တာေပါ့ ေရႊေက်ာ့ရယ္”ဟု ေျပာတတ္ေသာ အဘိုးႀကီးသည္ လည္း ခုေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့ကို ထားရစ္ခဲ့ေပၿပီ။
သုံးႏွစ္ဆိုသည္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာ္ျဖတ္ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကာလ ပိုရွည္သား။ သို႔ေသာ္ အေဆြအမ်ဳိး မဟုတ္လည္း ေႏြးေထြးဂ႐ုစိုက္ၾကေသာ ခ်စ္စဖြယ္အေလ့ႀကီးစိုးသည့္ ရြာကေလးတြင္ သူ ေနေပ်ာ္ခဲ့သားပင္။
အသက္ကလည္း ေျခာက္ဆယ္စြန္းၿပီမို႔ နားေအးပါးေအးသာ ေနတတ္လာသည္။ လယ္ယာကိုလည္း တူ၊ တူမတုိ႔လက္အပ္ကာ လွည့္မၾကည့္ဘဲေနႏိုင္သည္မုိ႔ ပူစရာမလို။ အသက္လည္း ႀကီးလွၿပီ။ ဘာမ်ား အပုိကုန္စရာရွိလို႔လဲ။ သားႏွင့္ သမီးက ပို႔ေပးတတ္ေသာ ေငြေၾကးမ်ားႏွင့္လည္း လွဴတန္းႏိုင္ေသးသည္။ တရားအလုပ္ လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။ သည့္ထက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာဘ၀ ရွိမည္မထင္။
သို႔ေသာ္လည္း သမီးလုပ္သူက အေမကုိ အေ၀းမွာ မထားလိုေတာ့ဘူးဆိုပါလား။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက တစ္ႀကိမ္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ဖ်ားနာလိုက္ကတည္းက သမီးက သည္စကားကို တဖြဖြ ေျပာတတ္လာ သည္။ သားကလည္း ထို႔အတူ။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သမီးကိုသာ ပို၍ အားကုိးသည္မုိ႔ သမီးဆုံးျဖတ္သမွ် နာခံရေတာ့သည္။ ဒါႏွင့္ပင္ ရြာကို စြန္႔ခြာဖို႔ ဆုံးျဖတ္ရသည္။
တကယ္ေတာ့လည္း ရြာကို စြန္႔ခြာဖို႔ဆိုသည္မွာ အေျပာေတာ့ အလြယ္သား။ သမီးကုိ ခ်စ္ခင္အားကုိး၍ သာ ေျပာမထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚေရႊေက်ာ့က ရြာက မခြာခ်င္ၿပီ။ ရြာမွာသာ ေခါင္းခ်လိုသည္။
ရပ္ရြာကေတာ့ သမီးအစီအစဥ္ကို ေထာက္ခံၾကသည္ေလ။ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ရပ္ရြာက ၾကည့္႐ႈႏုိင္ေသာ္ျငား သမီးရင္းေလာက္ေတာ့ ဘယ္သူက ေကာင္းႏိုင္မည္လဲ။ ေဘးဘီက နားခ်သည့္ စကားမ်ားႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရသည္။ ရြာကုိ စြန္႔ပါမည္။
ငယ္ကတည္းက လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာသည္ျဖစ္ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြရင္းတုိ႔ကေတာ့ ၀မ္းသာျခင္းတစ္ဖက္ ၀မ္းနည္းျခင္းတစ္ဖက္ပါတကား။ သြားရပါေတာ့မည္ ဆိုသည့္ ေန႔ရက္မတိုင္မီ မယ္ႏွင္းယုံႏွင့္ မယ္ေငြစိုးတို႔သည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ဆိုသလို သူ႔အိမ္ဆီ ေရာက္လာ တတ္ၾကသည္။ သူတို႔တြင္ ေျပာစရာ စကားမကုန္။ ေရာက္တတ္ရာရာဟုဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း စင္စစ္ေတာ့ ႀကိဳတင္လြမ္းႏွင့္ေသာ စကားမ်ားပါေပ။
“ငတို႔ဆီ စာေလး ဘာေလးေတာ့ ေရးပါဦးေနာ့။ ငတို႔လည္း ဘုရားဖူးေလး လာခ်င္သား။ လာရင္ေတာ့ ေတြ႕ရတာပကြယ္”
မယ္ႏွင္းယုံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေျပာလွ်င္ေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္သည္။
“စာေရးေတာ့လည္း အဘြားက စာဖတ္ႏုိင္မွာမို႔လား”ဟု မယ္ႏွင္းယုံ၏ ေျမးကေလးက ၀င္ေျပာလွ်င္ေတာ့ သူတို႔သည္ မ်က္ရည္၀ဲကာ အလြမ္းဇာတ္ ခင္းခ်င္သည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ရယ္ေမာရသည္။
“မဖတ္ႏိုင္လည္း မင့္ဖတ္ခုိင္းမွာေပါ့ ဒီေကာင္ေလးဟာ”
သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းတို႔သည္ ေဒၚေရႊေက်ာ့တစ္ေယာက္ ပစၥည္းပစၥယမ်ား သိမ္းဆည္းစျပဳလွ်င္ပဲ မ်က္ႏွာမေကာင္းႏိုင္။ ငယ္ကတည္းက စိတ္အင္မတန္ႏုေသာ မယ္ေငြစိုးကေတာ့ ပုိ၍ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ရွာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္ရည္အ၀ဲသား ျဖစ္ရွာသည္။
ထိုရက္မ်ားထဲ သမီးလုပ္သူကေတာ့ ေရာက္မလာေသး။ ေစာင့္စားရဆဲ။ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ သိမ္းဆည္း ၿပီးၿပီ။ အိမ္ကုိေတာ့ ဘယ္ေသာအခါျပန္ေရာက္မည္မသိႏိုင္ေလရာ တူမလက္သို႔သာ အပ္ရသည္။ သားကလည္း ရြာကို ေျခဦးလွည့္ႏုိင္မည္မဟုတ္။
“အရီးျပန္လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္လာေနာ့။ အရီးမရွိ တုန္းေတာ့ စိတ္ခ် ဒီအိမ္ကုိ ကြၽန္မ ၾကည့္ထားမယ္”
“အိုကြယ္...ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ေရာက္မွေတာ့ မယ္ေရႊေက်ာ့ ေတာျပန္လာစရာလား”
“အရီးေငြကလည္း ကြၽန္မတို႔ ရြာေလာက္ ဘယ္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါ့မလဲ”ဟု ၿမိဳ႕ေပၚပင္ အႀကိမ္ေရ အ နည္းငယ္သာ ေရာက္ဖူးေသာ တူမက အံ့အားသင့္စရာ စကားဆိုသည္။ သည္တုန္းကေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့က တူမေခ်ာစကားကို ျပံဳးသာေနခဲ့သည္။
“ခုေတာ့လည္း ေအးသာစကား သတိရေသးေတာ့တယ္”
သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္မွန္းသိသိႏွင့္ စကားတီးတိုးဆိုမိသည္။ ေဘးဘီကုိလည္း ဘယ္သူရွိႏုိး ေယာင္ယမ္းလွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုသည္ကို သတိရေပၿပီ။
ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ေတာ့ ရြာမွ သူထြက္ခြာခဲ့သည့္ ေန႔ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေန သည္။ စက္ေလွထဲ သူေရာက္သည္အထိ မိတ္ေဆြတုိ႔က လိုက္ပုိ႔ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကမ္းစပ္တြင္ ေငးေမာရပ္က်န္ရစ္သည္။ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မယ္ႏွင္းယုံႏွင့္ မယ္ေငြစိုးတို႔ တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ႏွင့္ မ်က္ရည္ သုတ္ၾကသည္ကို ၀ိုးတ၀ါးျမင္ရသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္းသည္မုိ႔ ျမင္ကြင္းက မၾကည္လင္ေတာ့ပါေပ။
သမီးလက္ကေလးကို ဆုပ္ကုိင္ရင္း ထိုျမင္ကြင္းကို ေငးေမာေနလုိက္သည္မွာ စက္ေလွ ကမ္းက ခြာသည္ အထိပါပဲ။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ စက္ေလွအခုတ္တြင္ ရြာျမင္ကြင္းသည္ တရိပ္ရိပ္ေနာက္မွာ က်န္ရစ္၏။ ရြာဦး ေစတီကို အျဖတ္၌ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ကန္ေတာ့ရသည္။ ဒါသည္ ေနာက္ဆုံးေပလား။ သူ မေျပာတတ္ႏုိင္။
စိမ္းျမေသာ လယ္ျပင္ေတာ၊ ကုိင္းပင္မ်ား၊ ေခ်ာင္း ေရျပင္ထက္ ပ်ံ၀ဲေသာ ငွက္ငယ္မ်ား၊ ေရစီးမွာ ေမ်ာပါေသာ ေဗဒါအုပ္မ်ား၊ ရြာစဥ္တန္းမ်ား။ ျမင္ကြင္းအားလုံးသည္ လြမ္းဖြယ္အတိသာတည္း။
ခုေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ျပေန႔ရက္သည္ ေျခာက္လသို႔ပင္ တုိင္ခဲ့ေလၿပီ။ သားမက္လုပ္သူမွာ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ အ လုပ္လုပ္ရန္ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီျဖစ္၍ အိမ္တြင္ သမီးႏွင့္ ေဒၚေရႊ ေက်ာ့ႏွစ္ဦးတည္းသာ။ သမီးကလည္း အလုပ္တစ္ဖက္ ႏွင့္မို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။
သမီးသည္လည္း မိခင္ကိုေတာ့ ရတတ္သမွ် အခ်ိန္ ေလးမွာ ႀကိဳးစား၍ ဂ႐ုစိုက္ရွာသည္။ ခုတေလာေတာ့ စာေမးပြဲတစ္ခု ရွိသည္ဆိုလား။ အိမ္ျပန္ေရာက္လည္းပဲ စာအုပ္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အလုပ္မ်ားတတ္သည္မွာ မိခင္ႀကီး စကားေျပာလိုသည္ကုိပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနရွာသည္ထင္ပါရဲ႕။ ေဒၚေရႊေက်ာ့မွာေတာ့ ငယ္တုန္းကလို သမီးစာက်က္ခ်ိန္ ေဘးကေန ယပ္ကေလး ခတ္ေပးခ်င္သား။ သို႔ေသာ္ပန္ကာက တ၀ီ၀ီလည္ကာ အေအးဓာတ္ေပးေလသည္။
လွ်ပ္စစ္မီးအလင္းေအာက္၌ သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာအလွကို ေငးရသည္ႏွင့္ပင္ ေန႔ခင္းခ်ိန္တိုင္း အထီးက်န္ သမွ်လည္း ေပ်ာက္ပါေရာ။
“ေအးေအးလူလူ နားေနပါ အေမရယ္”ဟု သမီးက ေျပာျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒၚေရႊေက်ာ့မွာ ဘာမ်ား လုပ္ ေပးရပါ့ဟု သမီးအနား ရစ္သီတတ္သည္။ လက္ဖက္ကေလးမ်ား သုပ္ေကြၽး၍ သမီးက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားလွ်င္ သူ႔မွာ ေက်နပ္ေနရသည္။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးရလွ်င္လည္း ႏွစ္သိမ့္ပီတိျဖစ္မဆုံး။
တကယ္ေတာ့ သမီးကို ငယ္တုန္းကလိုပင္ ေဒၚေရႊေက်ာ့က ကုိယ့္ေျခကုိယ့္လက္ ျပဳစုလိုေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သမီးက အေမကို ခြင့္မျပဳၿပီ။ လွ်ပ္စစ္ႏွင့္သာ ခ်က္ျပဳတ္သုံးစြဲရသည္မုိ႔လည္း ေဒၚေရႊေက်ာ့က မ၀ံ့ရဲ။ သူသည္ တစ္သက္လုံး ထင္းမီးႏွင့္သာ ခ်က္ျပဳတ္လာသူ။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့သမီးကုိ သူ႔လက္ရာကေလးမ်ား ခ်က္ေကြၽးခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအထိေတာ့ သူသည္ ကေလးငယ္ပမာ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ျဖစ္လ်က္ သမီးေလးက လုပ္ကုိင္ေပးသမွ်ကုိသာ ခံယူေနရသည္။
ၾကာေတာ့လည္း လူပုိတစ္ေယာက္ပမာ ခံစားခ်က္သည္ မၾကာခဏဆိုသလို တုိး၀င္လာတတ္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သမီးေရွ႕တြင္ မည္သည့္အခါမွ် မဖြင့္ဟ။ မေနေပ်ာ္ေသာ ၿမိဳ႕ျပတြင္ မေနေပ်ာ္သည္ကို လည္း ႏႈတ္က မဟပါေပ။
“သမီးနဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား အေမရယ္”ဟု သမီးေလးက ေမးတုိင္း ရယ္ေမာ ေခါင္းညိတ္ ျမဲ။
နံနက္ခင္းေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ အထီးက်န္ဇာတ္သည္ တစ္ပတ္လည္ျမဲပင္။
သမီးသည္ ထုံးစံလုိပင္ မိခင္ကို မွာတမ္းမ်ားစြာ မွာၾကားကာ အိမ္က ထြက္တတ္သည္။ ေသာ့မဖြင့္ေပးဖို႔ အတန္တန္မွာသည္ကို ေဒၚေရႊေက်ာ့က နားမလည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမီးစကားကုိေတာ့ နာခံကာ မည္သူ႔ကိုမွ် ေသာ့ဖြင့္မေပးေပ။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္းအလွဴခံမ်ားသည္ ေလးထပ္အထိ ေမာေမာပန္းပန္းတက္လာသည္ကုိ ေရက ေလးတစ္ေပါက္မွ် မတုိက္ႏုိင္ဘဲ တံခါးပင္ ဖြင့္မေပးႏုိင္ဘဲ သံပန္းတံခါးမွ လက္လွမ္းကာ အလွဴေငြေပးရသည္ ကို အားနာေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မ်က္ႏွာတြင္ေတာ့ ဘာမွလည္း အဆန္းတၾကယ္အမူအရာ မေတြ႕ရ။ သမီးကေတာ့ ဒါၿမိဳ႕ေလ အေမရဲ႕ဟု ဆိုဦးမလားမသိ။
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ပစၥည္းလာေရာင္းသည္ ဆိုေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ေရာက္လာတတ္ေသး သည္။ မယူေသးပါဘူးကြယ္ဟု ဆိုရတုိင္းလည္း အားနာေနျပန္သည္။ သူတို႔ မေမာၾကဘူးလားကြယ္ဟု ၾကံ ၾကံဖန္ဖန္ သနားေနျပန္သည္။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ တစ္ေန႔လုံးေနလုိ႔မွ ေအာက္ထပ္သို႔ တစ္ႀကိမ္ပင္ ဆင္းသည္မဟုတ္။ ဆင္းစရာလည္း အေၾကာင္းမေပၚ။ သမီးက သူ ေအာက္ဆင္းရသည္မရွိေအာင္ပင္ ျပည့္စုံေအာင္ ထားခဲ့သည္။ သမီး႐ုံးပိတ္ေသာ ရက္တြင္ေတာ့ ေစ်းေလးဘာေလးေရာက္သားပဲ။ ညေနခင္းမ်ား၌ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္သားပဲ။ ေရႊတိဂုံဘုရားသို႔လည္း သမီးက ရံဖန္ရံခါ လုိက္ပို႔တတ္သည္။
ေရႊတိဂုံဘုရားကို ဖူးရတိုင္းေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ရြာက မိတ္ေဆြတုိ႔ကို တမ္းတတတ္ေလသည္။ သူတို႔ သည္ ေရႊတိဂုံကို ဖူးေျမာ္လိုၾကသည္။ ေရႊတိဂုံကို ဖူးရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီဟု အခါခါျမည္တမ္းတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ထိုမိတ္ေဆြတုိ႔ကို လက္ဆြဲေခၚကာ ဘုရားဖူးေစခ်င္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့လည္း လက္ဆြဲေခၚႏိုင္ လွ်င္ပင္ ဆြဲခြင့္မသာေတာ့ၿပီ။
“ေၾသာ္...မယ္ႏွင္းယုံ...မယ္ႏွင္းယုံ”
မယ္ႏွင္းယုံ၏မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္းက ေရွ႕တြင္ပင္ ထင္းလင္းေနသလို ေဒၚေရႊေက်ာ့စိတ္၌ထင္လာ သည္။ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္သည္ကို ထိန္းကာ ပင့္သက္႐ိႈက္မိ၏။
ခုေတာ့လည္း တစ္လေက်ာ္မွ်ရွိခဲ့ၿပီမုိ႔ ခံစားသမွ် ေဟာင္းႏြမ္းခဲ့ၿပီဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ဆိုင္ခ်ိန္တိုင္းေတာ့ ႏိုးထတတ္ေပသည္။
ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ စိတ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔ဆီ လြင့္ေမ်ာစျပဳသည္။ ထိုစဥ္က ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ သူသည္ သမီးထံက သတင္းတစ္ခုရေပသည္။ မယ္ႏွင္းယုံအိမ္က သမီးဆီ ဖုန္းဆက္တယ္ဆိုပါလား။
“အရီးႏွင္းယုံ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့”ဟုသာ သမီးက အသိေပးေသာ္လည္း စင္စစ္ေတာ့ သည့္ထက္ ပုိမည္ဟု မ်က္ႏွာကို ျမင္႐ုံႏွင့္ ေဒၚေရႊေက်ာ့က သိေနပါၿပီ။ အေက်အလည္ အစ္ေအာက္ေမးမွပင္ ေန႔လားညလား ေစာင့္စားေနရၿပီဆိုသည္ကုိ သိရ၏။
“ဘယ္လုိမ်ား ျဖစ္ရသလဲ မဆိုႏုိင္ဘူး”ဟု ေရရြတ္ကာ ေဒၚေရႊေက်ာ့ မ်က္ရည္က်ရသည္။
သူ႔စိတ္တြင္ေတာ့ သူ႔အေပၚ အလြန္အႏြံအတာခံခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ရြာကို ႏႈတ္ ဆက္ရသည့္ေန႔က ကမ္းပါးတြင္ ရပ္ေနေသာ အသြင္ကုိ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြ႕ရပါ ဦးမလားကြယ္ဟု စိတ္ပူပန္ေနသည္။ သတင္းၾကားၿပီးခ်ိန္ကစ၍ မယ္ႏွင္းယုံကို သတိရတသေနရသည္မွာ ေျပာဖြယ္မရွိ။
“ရြာ ခဏျပန္ခ်င္တယ္ကြယ္” ဟု တီးတိုးဆိုေသာ္ သမီးက မ်က္ႏွာ မေကာင္းေပ။
“အလုပ္က ခြင့္ရဖုိ႔ မလြယ္ဘူး အေမရဲ႕။ အေမတစ္ေယာက္တည္းလည္း သမီး စိတ္မခ်ဘူး”
ျမန္မာႏုိင္ငံ ေျမာက္ဖ်ားႏွင့္ ေတာင္ပုိင္းမွာ သည္မွ် ေ၀းကြာသည္တဲ့လား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့ က ပင့္သက္႐ိႈက္ငင္ကာ လက္ေလွ်ာ့ရသည္။ ဘ၀ကူးေကာင္းေစဖို႔သာ ဘုရားထံပါး ဆုေတာင္းရသည္။ စိတ္ပူပန္ရသည့္ကာလသည္ တကယ္ေတာ့ သုံးရက္မွ်သာၾကာသည္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ စိတ္တြင္ေတာ့ သုံးရာသီမက ၾကာသည္သို႔တည္း။
သုံးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသား စကားကုိ သမီးထံက ၾကားရေပသည္။ သူ မယ္ႏွင္းယုံ ကုိ ဘယ္ေသာအခါမွ ေတြ႕ခြင့္မသာေတာ့ၿပီ။
ညဦးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သမီးက မ်က္ႏွာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ရွိသည္မို႔ ဟန္တင္းေနရသည္။ အိပ္စက္ရာ အခန္း ေလးထဲ အေရာက္တြင္ကား မ်က္ရည္တုိ႔ကို မထိန္းႏုိင္ၿပီ။
ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ နားထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္း၏ ရယ္သံကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနသည္။ သည္အသက္အ ရြယ္သုိ႔ ေရာက္လာၾကသည့္တိုင္ သူ႔အေပၚ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ပမာ ဂ႐ုစိုက္ခ်စ္ခင္ခဲ့သည္ကို သတိရေန သည္။ ရြာေက်ာင္းဆီ အတူ လက္တြဲေျပးလႊားခဲ့ဖူးေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ရြာ့အျပင္ လယ္ျပင္ေတာဆီ အတူေလွ်ာက္ ခဲ့ၾကေသာ ေန႔ရက္မ်ား၊ သူ႔လယ္ ကုိယ့္လယ္ လယ္ယာ အလုပ္မ်ားထဲ အတူပင္ပန္းခဲ့ေသာ ကာလမ်ား၊ သားသမီးမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္းခ်ိန္ အတူအားေပးခဲ့မႈမ်ား၊ ခင္ပြန္းသည္ဆုံးပါး၍ မုဆိုးမမ်ား ျဖစ္လာခ်ိန္ ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတုိင္ပင္ ရွင္သန္ခဲ့မႈမ်ား။ အို...အမွတ္တ ရမ်ားက ဆုံးပဲ မဆုံးႏိုင္။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ “မယ္ႏွင္းယုံေရ” ဟု တိုးသဲ့သဲ့ ညည္းတြားကာ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရသည္။ ရြာကသာ မထြက္လာရင္ မယ္ႏွင္းယုံရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ အတူရွိရမွာေပါ့။ အခုေတာ့ ေနာက္ဆိုရင္လည္း ဘယ္ သူပဲ ေနမေကာင္းတယ္ဆိုဆို၊ ဆုံးတယ္ဆိုဆို၊ ငါ့မွာ ေတြ႕ခြင့္သာမယ္မဟုတ္ဘူး။ အေတြးမ်ား တေ၀့ေ၀့ လည္ကာ အဲသည္ညက အိပ္မေပ်ာ္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ရက္ မုိးလင္းလွ်င္ေတာ့ သမီး စိတ္ပူပန္မည္စုိးသည္ ႏွင့္ ပုံမွန္မ်က္ႏွာရိပ္ကုိ ဆင္ေနရသည္။
ေန႔ရက္မ်ားကေတာ့ ပုံမွန္လည္ပတ္ဆဲ။ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ ၿမိဳ႕ျပေန႔ရက္မ်ားသည္လည္း ပုံမွန္သာ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆုံးျမဲပင္။
သမီးေလး နံနက္ခင္း အလုပ္သြားရန္ အိမ္က ထြက္ခြာသည္ႏွင့္ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ ေန႔ရက္တို႔သည္ သမား ႐ိုးက် ျပဳေနက်ကိစၥမ်ားႏွင့္သာ ထုံမႊမ္း၏။ စိတ္ကို အအားမေပးခ်င္။ စိတ္သည္ နည္းနည္းမွ် အားလပ္ လိုက္သည္ႏွင့္ ေလလို လြင့္ခ်င္ေလ၏။
လြင့္ေမ်ာသြားေသာ စိတ္အစုံ၌ ရြာကို ေရာက္ခ်င္သည္။ လယ္ျပင္ေတာထဲက ေလကို ႐ွဴ႐ိႈက္ခ်င္ သည္။ ေခ်ာင္းေရ ခ်ဳိးခ်င္သည္။ ပ်ဥ္ခင္း ထရံကာသည္ျဖစ္ေသာ အိမ္ငယ္ကေလးမွာပဲ ေနခ်င္သည္။ အိမ္ထဲက သီးပင္စားပင္ကေလးေတြကို ပ်ဳိးေနခ်င္သည္။ ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္လာသည္ကို ၾကည္ႏူးလို သည္။ မိတ္ေဆြ ငယ္ေပါင္းတို႔ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုး ေရွ႕ခ်ကာ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေအာက့္ေမ့ဖြယ္ေျပာခ်င္ သည္။ ရြာဦးေစတီကို ဖူးခ်င္သည္။ ရြာဦး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ မိတ္ေဆြတို႔ႏွင့္ တရားနာခ်င္သည္။ ဥပုသ္ သီလယူခ်င္သည္။ မဆုံးႏုိင္ေသာ ဆႏၵမ်ားေနာက္ စိတ္က လုိက္ၿပီးေသာ္ လက္ေတြ႕ဘ၀ႏွင့္ အလွမ္းကြာသည္မို႔ ကုိယ္၌ အေမာမ်ားသာ က်န္ေလသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်ေသာ္ ၀ရံတာကိုေတာ့ ခင္တြယ္ရာ အရပ္ဟု ျမင္တတ္လာသည္။
သည္၀ရံတာမွ ညေနခင္း ေနေအးခ်ိန္တိုင္း လမ္းေပၚသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ၿမိဳ႕ျပညေနကို လွမ္းျမင္ရသည္။ လူငယ္လူရြယ္တုိ႔သည္ အိမ္အျပန္လမ္းသို႔ ဦးတည္လ်က္။ ကေလးတို႔သည္ လမ္းေပၚတြင္ ေျပးလႊားလ်က္။ ညေနစာစားေသာက္ၿပီးပုံရသူတခ်ဳိ႕တေလလမ္းေပၚ ေအးေအးလူလူ ေလွ်ာက္ေနဟန္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သို႔ အၾကည့္ေရႊ႕လွ်င္ေတာ့ သူ႔လိုပင္ သားသမီး ေမွ်ာ္ဟန္တူေသာ အေမအိုကုိ ၀ရံတာ တြင္ ေတြ႕ရသည္။ ထိုမိခင္သည္လည္း တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း စကားေျပာေဖာ္ မရွိသူလားမသိ။ ေျမး ငယ္တို႔လည္း ရွိေကာင္းရွိမည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕က ကေလးငယ္တို႔သည္ က်ဴရွင္ႏွင့္ ေက်ာင္းႏွင့္ မအားလပ္ဘူးဆိုပါလား။
ရြာမွာေတာ့ ကေလးငယ္တုိ႔သည္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားကာ အဘိုးအဘြားမ်ားအနီး စကားတြတ္ထိုးကာ ရွိတတ္ျမဲ။ သည္မွာေတာ့ အဘိုးအဘြားလုပ္ရသည္မွာ အထီးက်န္ႏုိင္ေလမည္လား။ သူ႕တြင္ေတာ့ သမီးက ရင္ ေသြးမယူေသးသည္မုိ႔ ႀကိဳမသိႏုိင္ေသး။ ေျမးရသည္အထိ အသက္ရွင္လွ်င္ေတာ့ ေတြ႕ရေသးတာေပါ့ကြယ္။
သို႔ေသာ္လည္း သမီး၏ ေရွ႕ေရးအစီအစဥ္တြင္ေတာ့ ရင္ေသြးယူေရးက လားလားမွ်မပါ၀င္ေသးေပ။ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးအေမရယ္ဆိုေတာ့လည္း ေဒၚ ေရႊေက်ာ့က နားမလည္ျပန္။ ကေလးတစ္ေယာက္ယူ ဖုိ႔ရာ တို႔တုန္းက ဒီလိုေတာ့ မေတြးခဲ့ရပါဘူး။ ရတနာရယ္လို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးရတာကိုသာ သတိရေနသည္။
ၿမိဳ႕ျပမွာေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့ နားမလည္ႏုိင္သည့္ ပုစၦာတို႔က ပိုမ်ားတယ္ ထင္သည္။ လူမႈေရးရာ ေနထိုင္ ဆက္ဆံေသာ ၀န္းက်င္ကိုလည္း နားမလည္။ တယ္လည္း သူစိမ္းဆန္ပါလားကြယ္ဟု မၾကာမၾကာ ေရရြတ္ ခ်င္သည္။
ဧည့္သည္ အလြန္မင္ေသာ ေက်းလက္တြင္ လူျဖစ္ခဲ့ေသာ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ အခန္းတြင္း ေနရသည္ထက္ ဟိုဟိုသည္သည္ေလး သြားလာ မိတ္ဖြဲ႕ကာ စကားဆိုကာ ေနခ်င္သည္။ ေရွ႕က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းမွာ လည္း သူ႔လိုပင္ အေမအိုတစ္ေယာက္ရွိသည္မဟုတ္လား။
သမီးေလးထြက္ခ်ိန္ တံခါးေစာင့္ပိတ္တိုင္း ထိုအခန္းဘက္အၾကည့္ေရာက္လွ်င္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံရတတ္ သည္။ မ်က္မွန္းတန္း၍ ျပံဳးျပသည္ႏွင့္ စိတ္မွာ ေႏြးေထြးရသည္။ ရြာကငယ္ေပါင္းတုိ႔လိုမဟုတ္ေသာ္လည္း မိတ္ေဆြေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီဟု ထင္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေန႔ခင္းေန႔လယ္ စကားဆိုကာ ေနရမည္ထင္ခဲ့ သည္။
သို႔ေသာ္ သည္အေၾကာင္း သမီးကို ေျပာျပေသာ္ အိပ္မက္က ပ်က္ပါပေကာ။
“အေမရယ္ အဲဒီအခန္းက အခန္းရွင္က သမီးတို႔ကုိ ခပ္တန္းတန္းပဲ သိပ္မရင္းႏွီးဘူးေလ။ သူ႔အေမႀကီးကေတာ့ အေမ့ကို ခင္ပုံပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမ မသြားပါနဲ႔။ သူတို႔ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး”
ဒါႏွင့္ပင္ ေနာက္ေတာ့လည္း မ်က္မွန္းတန္းလွ်င္ ျပံဳးျပျခင္းႏွင့္သာ ေက်နပ္ရသည္။ မ်က္၀န္းမ်ားမွာ အထီးက်န္ျခင္းကို ပ်ပ်ျမင္ရေလသလားမသိ။ ကုိယ္ခ်င္းစာနာစဖြယ္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့ကမွ ေအာက္ကို ဆင္းႏိုင္ျပဳႏုိင္ေသးသည္။ ထိုအေမကေတာ့ လူတြဲပါမွသာ လႈပ္ရွားသြားလာႏုိင္ေတာ့သည္ကို ျမင္ဖူး၏။ သည္လို စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါေတာ့သည့္ဘ၀ဆိုလွ်င္ေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ တိုက္ခန္းအတြင္းက ၀န္းက်င္သည္ ပုိ၍ပင္ စိတ္ကုိ မြန္းၾကပ္ေစမည္လား။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ပင့္သက္႐ိႈက္ရသည္။ ခုေတာ့ျဖင့္ အိမ္ထဲ တေတာက္ေတာက္ သြားႏုိင္ လာႏုိင္ပါေသးရဲ႕။ ကိစၥ၀ိစၥေလးမ်ားရွိလွ်င္ ေအာက္ပင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္းႏုိင္ပါေသးရဲ႕။ စိတ္က ေဆာင္သေလာက္ လူကလည္း ပါႏုိင္ေသးရဲ႕။
တကယ့္တကယ္ အိုမင္းမစြမ္းခ်ိန္ အိပ္ရာေပၚ ပက္လက္လဲခ်ိန္မ်ဳိး သည္အခန္းထဲ ရွိေနလွ်င္ေရာ။ မျမင္သာ ေသာအနာဂတ္ကို စိတ္ေစာပူပန္ဖြယ္ရာ။ သမီးကုိ ေျပာကာရြာသို႔ ျပန္လွ်င္ေရာ။ သို႔ေသာ္ သမီးေလးက သည္ မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရွာမည္ေလ။ သမီးသည္ ၿမိဳ႕ျပတြင္သာ က်င္လည္ရမည့္သူ။ ၿပီးေတာ့လည္း တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ မိသားစုဘ၀သည္လည္း ၿမိဳ႕ျပတြင္သာတည္း။ သူခင္တြယ္ေသာ ရြာသို႔ သမီးသည္ အလည္သေဘာထက္ပုိ၍ ေရာက္ႏုိင္မည္မဟုတ္။
ရြာမွာေတာ့လည္း ျပန္ေနျဖစ္လွ်င္ပင္ မိမိ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ သို႔ေသာ္ရြာတြင္ေတာ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းအျပင္ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးကပါ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ရွိသည္မို႔ သည္အတုိင္း ဘယ္သူမွ ပစ္ထားမယ္မဟုတ္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ရြာတြင္ သူေနခဲ့ေသာ ကာလရွည္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ ဘ၀ကို ညည္းေငြ႕စဖြယ္ မထင္ျမင္စဖူး။ ရြာကအိမ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနရစဥ္က သားသမီးကုိ လြမ္းတာမွန္ေသာ္လည္း အထီးက်န္ျခင္းက သည္တုိက္ခန္းတြင္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္ေလာက္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္မရွိပါေပ။
သည္ရက္မ်ားထဲေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ရြာသို႔ ျပန္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားခဲ့သည္။ စိတ္ကူးတြင္ ရြာ အျပန္လမ္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္၏။ သို႔ေသာ္ သမီး၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္လွ်င္ပင္ စိတ္ကူးက အႀကိမ္ႀကိမ္ပ်က္ ျပယ္သည္။ သူသည္လို ေတြးေနတတ္မွန္း သမီးသိလွ်င္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္၍ဆုံးမည္မဟုတ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း စိတ္ဆႏၵမ်ားစြာကို ဟန္လုပ္ဖုံးကြယ္ရသည္မွာ ရက္အခ်ဳိ႕ လြန္ခဲ့ေပၿပီ။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ လမ္းေပၚကို ေငးၾကည့္ေနရာက သမီးပုံရိပ္ကေလးကို ဖ်တ္ခနဲျမင္သည္။
ေခါင္းေလာင္းကေလး တခြၽင္ခြၽင္လႈပ္ခတ္လာသည္။ ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္ နင္းတက္လာမည့္ ေျခသံ ကိုနားစြင့္စဥ္ ညေနခင္းတိုင္း သမီးမ်က္ႏွာျမင္လွ်င္ သာယာၾကည္ႏူးျမဲျဖစ္ေသာ စိတ္ကေလးက တစ္ေက်ာ့ ျပန္လႈပ္ခတ္လာ၏။
တံခါးမွ လွမ္း၀င္လာေသာ သမီး၏ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္ ႏြမ္း၍ေနသည္။ သမီး မတားႏုိင္မီ မွာပင္ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ေရတစ္ဖန္ခြက္ကို ခပ္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ သမီးေလး အေမာတေကာ ေရေသာက္ခ်သည္ကို အေငးသားၾကည့္ေနမိသည္။ ဘ၀အေမာမ်ားၾကား သမီးေလးကို သည္လို ျမင္ေတြ႕ရလွ်င္ေတာ့ ေစာေစာက ေတြးတတ္သည့္ ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးတို႔သည္ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္လြင့္ပ်ယ္ၿပီမသိ။
“အေမေရ ဒီေန႔ခင္းက အရီးေငြက ဖုန္းဆက္တယ္ သိလား။ သမီး႐ုံးကို”
“ဘာမ်ားျဖစ္လို႔တုန္းကြယ္”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အေမရဲ႕။ သူ ေနေကာင္းေၾကာင္း ေျပာေပးပါတဲ့၊ အေမ အဆင္ေျပရဲ႕လားဆိုတာလည္း သိခ်င္လို႔တဲ့”
“အဆင္ေျပတယ္ ေျပာလိုက္ပါ သမီးရယ္။ အေမ ဒီမွာ အဆင္ေျပပါတယ္လို႔”
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ သမီး၏ မ်က္ႏွာကို ေငးျမဲေငးဆဲ။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ ျပံဳးေနေပမည္။
စံပယ္ျဖဴႏု
(ကလ်ာမဂၢဇင္း မတ္လ ၂၀၁၃)
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ကုိ ၀ရံတာဘက္ ထုတ္လာ၏။ တိုက္ခန္းထဲထက္စာ လွ်င္ေတာ့ ေလကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္႐ွဴ႐ိႈက္ႏုိင္ေသးသည္မုိ႔ ၀ရံတာကို သူအေတာ္ႏွစ္ၿခိဳက္ပါသည္။ အိမ္၌ သူႏွစ္သက္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ေနရာ။
ပက္လက္ကုလားထုိင္ေလးေပၚ ထိုင္ရင္း ေဘးက သံပန္းကြက္မ်ားကို ဆုပ္ကုိင္ကာ ေအာက္ဘက္ လွမ္း ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ လမ္းသြယ္ေလးေပၚ လူေတြ ခပ္လႈပ္လႈပ္ သြားလာလႈပ္ရွားေနတာျမင္ရသည္။ ညေန အလုပ္ ဆင္းခ်ိန္၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္။ သည္လူမ်ားအၾကား သမီးေလးလည္း ပါလာမည္မုိ႔ သူ ေမွ်ာ္ေနေပသည္။
သမီးက တိုက္ေအာက္ေရာက္လွ်င္ ေခါင္းေလာင္း ႀကိဳးကေလးလႈပ္ကာ အခ်က္ျပတတ္သည္။ ယခု အခ်ိန္ အထိေတာ့ ၀ရံတာရွိ ေခါင္းေလာင္းေလးက ၿငိမ္သက္ဆဲ။ အျခားေသာ အခန္းအရပ္ရပ္က ေခါင္းေလာင္း သံတို႔ကေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ပ်ံ႕လြင့္လ်က္။ သူ ေရာက္စကေတာ့ ေခါင္းေလာင္းကေလး တခြၽင္ခြၽင္ျမည္တိုင္း သမီးက ၀ရံတာဘက္ အေျပးထြက္ၾကည့္သည္ကုိ အံ့ၾသခဲ့ေသးသည္။
“အဲဒါ ဒီအခန္းကို ေခၚတာေပါ့ အေမရဲ႕။ ဧည့္သည္ လာတာတို႔ ဘာတို႔ တစ္ခုခုေပါ့”ဟု သမီးလုပ္သူက ရွင္းျပလွ်င္ေတာ့ “ေဟ့ မယ္ေရႊေက်ာ့ေရ”ဟု ျခံ၀က လွမ္းေခၚ တတ္သည့္ မိတ္ေဆြတို႔ကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ တစ္ခါတေလမ်ားေတာ့ လွမ္းေတာင္ ေခၚမေနပါဘူး။ ျခံ၀ိုင္း ထဲသာ တန္း၀င္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ထိုအရပ္တြင္ ျခံစည္း႐ိုးဆိုသည္မွာ လူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသ ခတ္ထား႐ုံမွ်သာပင္။ ျခံ တံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ရသည္မရွိ။ အိမ္တံခါးမကိုသာ ခ်က္ခ် အိပ္ရသည္။ တခ်ဳိ႕မ်ားေတာ့ တံခါးမႀကီးပင္ ရွိသည္ မဟုတ္။
သည္မွာေတာ့ တိုက္ခန္းေလွကားေတာင္ ေသာ့ခတ္ထားရတယ္ဆိုလား။ သမီးသည္ ျပန္လာလွ်င္ ေသာ့ မ်ား တခြၽတ္ခြၽတ္ဖြင့္ရရွာသည္။ ေလွကားေသာ့ တစ္ခါ ဖြင့္ရသည္။ ေလွကားထစ္အထပ္ထပ္ တက္လာၿပီး အခန္းေရွ႕ေရာက္လွ်င္ ေသာ့ႏွစ္ဆင့္ ဖြင့္ရေသးသည္။ သမီးရယ္ ေသာ့တစ္လုံးသာ ခတ္ပါဆိုေတာ့ အေမတစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရတာ စိတ္မခ်ဘူးဆိုပါလား။
သမီးသည္ နံနက္ခင္းတိုင္း အလုပ္မသြားမီ မိခင္ကုိ စိတ္ပူစြာ မွာၾကားတတ္သည္။ ေျပာျမဲစကားကုိပင္ ေန႔ စဥ္ေျပာတတ္ရွာသည္။
“အေမ ဘယ္သူ႔ကုိမွ တံခါးေသာ့ ဖြင့္မေပးရဘူးေနာ္။ သမီးနဲ႔သိတယ္ ဘာညာဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ အေမ မယုံရဘူးေနာ္ သိလား”
“ေအးပါကြယ္”
ေဒၚေရႊေက်ာ့ကလည္း ဆိုျမဲစကားကုိပင္ဆိုရသည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔ေန႔စဥ္ဘ၀သည္ ပုံမွန္လို အစျပဳေတာ့သည္ပင္။ သမီးေလး လမ္းထဲ ေလွ်ာက္ သြားသည္ကုိ ၀ရံတာက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရသည္။ အိမ္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါဟု သမီးက မွာျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္မသြားခင္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ခ်ထားတတ္ေသာ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အခ်ဳိ႕ က်န္သည္ကုိ ေဆးေၾကာ ရသည္။ အခန္းတစ္၀ိုက္ကို လွည္းက်င္းရသည္။ ဖုန္သုတ္ရသည္။ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားရွိလွ်င္ ရွာေဖြ ေလွ်ာ္ဖြပ္သည္။ အ၀တ္စိုမ်ား၊ မေန႔က မေျခာက္ေသး သည့္ အ၀တ္စုိဖန္႔ဖန္႔မ်ားကို ေနျပရသည္။
တစ္ခ်က္မွ် ထိုင္ေနသည္၊ နားေနသည္မရွိဘဲ တ ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေနလိုက္သည္မွာ ေန႔လယ္စာစား ခ်ိန္သာတိုင္ပါေရာ။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ခင္း တီဗီက လႊင့္ေသာ တရားနာသည္။ ၿပီးလွ်င္ တေရးတေမာ အိပ္လုိက္ေသးသည္။ ညေနခင္းေရာက္လွ်င္လည္း ဟင္းအုိးကေလး ေႏႊးတာမ်ဳိးကအစ အိမ္ထဲ ဟိုဟိုသည္သည္ ဘာရယ္လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္စရာ မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ အ လုပ္မရွိ အလုပ္ရွာေနတတ္သည္မွာ ၀ရံတာ၌ သမီး အျပန္ ေမွ်ာ္ရခ်ိန္အထိတိုင္ပင္။
သမီးကေလးကေတာ့ သူ တကုပ္ကုပ္လုပ္ထားႏွင့္ သည္မ်ားကို ျမင္လွ်င္ ႏႈတ္က စူပြပြ ေရရြတ္ျမဲ။ သို႔ေသာ္ လည္း အေမလုပ္သူမွာေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ထုိင္ေနရတာထက္ သည္လိုအလုပ္ကေလးေတြ လုပ္ေနရမွ ေနသာသည္ကို သိရွာမည္မဟုတ္။ တစ္ေနကုန္ေနလို႔မွ စကားေျပာေဖာ္မရွိေသာ အခန္းထဲ ဘယ္သုိ႔ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္ကို သမီးေလး သိရွာမည္မဟုတ္ပါေပ။
သည္ၿမိဳ႕ျပ၀န္းက်င္၌ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အေတာ္ပင္ သူစိမ္းဆန္ႏုိင္ၾကသည္ကုိ ေဒၚေရႊေက်ာ့က ယခုတိုင္ အံ့အားသင့္ဆဲ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကုိပင္ သမီးတို႔က ၀င္ထြက္သည္ကုိ မၾကံဳဖူးသလို သူတို႔တေတြလည္း ေျခဦးလွည့္ သည္ကုိ မျမင္ရ။ ေရာက္စကေတာ့ သီးသန္႔ေနတတ္ၾကသည္ကုိ အထူးအဆန္းျဖစ္ရေသးသည္။ မရင္းႏွီးၾက ဘူးလားသမီးရယ္ဆိုေတာ့ ၀တ္ေက်တန္းေက်ျပံဳးျပတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိပါသည္ဆိုလား။
ေဒၚေရႊေက်ာ့က ရင္ဘတ္ဖိကာ အံ့အားသင့္လွ်င္ “ၿမိဳ႕မွာ ဒီလိုပဲေလ အေမရဲ႕” ဟု သမီးက ရယ္ေမာ၏။ရန္ကုန္၌ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္မွ် ေနထိုင္က်င္လည္ခဲ့ေသာ သမီးအတြက္ေတာ ့မိခင္၏အံ့ၾသတႀကီးႏုိင္မႈမ်ားသည္ ရယ္ေမာဖြယ္မ်ားသာတည္း။
ခုေတာ့လည္း သမီး ငယ္စဥ္တုန္းက လက္ညိဳးကေလး တညႊန္ညႊန္ႏွင့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာေမးတတ္သလို သူက တစ္ျပန္တစ္လွည့္ ေမး ျမန္းေနရသည္။ ၿမိဳ႕ျပစာသင္ခန္းတြင္ သူသည္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ။
သည္မွာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လအတြင္း ေဒၚေရႊေက်ာ့ ေနေပ်ာ္သည့္အခ်ိန္မွာ သမီးလုပ္သူႏွင့္ စကားစ ျမည္ေျပာရခ်ိန္မ်ားသာတည္း။ သုိ႔ေသာ္လည္း သမီးက သူ႔အတြက္ အခ်ိန္မ်ားမ်ားေပးႏုိင္ေတာ့သည္မဟုတ္။ အိမ္ျပန္လာလည္းပဲ အလုပ္က ပါလာတတ္သည္ဆို လား။ ကြန္ပ်ဴတာဟု ယခုေတာ့ နာမည္ ေခၚတတ္ၿပီျဖစ္သည့္ စက္မ်ားေရွ႕ တကုပ္ကုပ္အလုပ္႐ႈပ္လွ်င္ သူ႔မွာ သနားေနရသည္။ သည္အသက္အရြယ္ေရာက္လည္းပဲ စာက်က္ရေသးသည္ကုိ သနားမဆုံးရွိရသည္။ ဒါႏွင့္ပင္ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ၿမိဳ႕ျပဘ၀အေပၚ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပင္ပန္းေသာ္ျငား သမီးကုိ ေလသံမွ် ဟခဲ့သည္မရွိေပ။
ဘယ္လုိပင္ သူ အေနရခက္သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႀကိဳးစား၍ ေနထိုင္ခဲ့သည္ပင္။ အခန္းက်ဥ္းသည္ကို တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သည္းခံႏုိင္လာသည္။ ေလသန္႔သန္႔ မ႐ွဴ႐ိႈက္ရသည္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ႏုိင္လာသည္။ ေကာင္းကင္ က်ယ္က်ယ္ေျပာေျပာမျမင္ရျခင္း၊ သစ္ပင္မ်ား စိမ္းစိမ္းလန္းလန္း ေပါေပါမ်ားမ်ား မေတြ႕ျမင္ရျခင္းကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳႏုိင္လာသည္။ အစားအေသာက္ပံုစံ ကြာဟသည္ကုိမေျပာတတ္သေလာက္ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ယခုတိုင္ ေနသားမက်သည္မွာေတာ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ျပင္ပေလာကႏွင့္ကင္းကြာေတာ့မလို သီးသန္႔ဆန္လွသည့္ ဘ၀ကုိသာတည္း။
“ငတို႔ရြာမွာေတာ့ ဒီလို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ”ဟု ေဒၚ ေရႊေက်ာ့က တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာေနသလို တီး တိုးေရရြတ္မိသည္။ ေဘးဘီတြင္ မိတ္ေဆြေပါင္းေဖာ္မ်ားရွိသလို တစ္ခဏ ထင္ေယာင္မွားမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေသအခ်ာ ငဲ့ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းပါလားကြယ္။
တစ္ေယာက္တည္းဟု အမွန္ကို သိျမင္ေသာ္လည္း ေတြးလက္စ အေတြးကိုကား မရပ္ႏုိင္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့ သည္ သက္ျပင္းတစ္စကို ေလးေလးတြဲ႕တြဲ႕ခ်မိသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းတြင္ကား ရြာကေလးကို ပုံေဖာ္ျမင္ေယာင္ လ်က္။
လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လေက်ာ္ ခုနစ္လေလာက္ကေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ ျမန္မာႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းက ဇာတိ ရြာကေလးတြင္ အမ်ားသူငါ စိတ္၀င္စားၾကေသာ သတင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ထြန္းခဲ့ေလသည္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့ ရန္ ကုန္ေျပာင္းမလုိ႔တဲ့ေဟ့ဟု ရြာကလူမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း လက္တုိ႔ၾကရ၏။ သူတို႔အားလုံးသည္ ကုိယ့္ မိတ္ေဆြေရာင္းရင္းမုိ႔ ႀကိဳတင္လြမ္းဆြတ္ရသည္က တစ္ဖက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အားက်တာကေတာ့ ပုိေပ သည္။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ဆိုသည္မွာ သူတို႔အတြက္ အိပ္မက္ၿမိဳ႕တစ္ခုပမာ။ ေရႊတိဂုံဘုရားကို ဖူးရလွ်င္ ေသေပ်ာ္ၿပီဟု သူတို႔ေျပာတတ္ၾကသည္မဟုတ္လား။ တိုက္တာအေဆာက္အအုံမ်ား၊ ကားအလွေလးမ်ားကုိ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားမ်ား၌ ေငးေမာခ်င္စဖြယ္ ျမင္ရတတ္ သည့္ရန္ကုန္မဟုတ္လား။ ယခုေတာ့ ထိုရန္ကုန္တြင္ ေဒၚေရႊေက်ာ့က အေျခခ်ရမည္တဲ့။ ဒါသည္ အားက်စရာေပပဲ။
“ေဟ့ မယ္ေရႊေက်ာ့ေရ..သမီးေလးက ဒီလို သိတတ္တာ တကယ္၀မ္းသာစရာပဲေကာ...ကိုယ့္အေမကို ၿမိဳ႕ ႀကီးျပႀကီးမွာ လုပ္ေကြၽးျပဳစုမယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေနာ သိတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲေနာ့”ဟု တစ္ဖက္ျခံက ငယ္ သူငယ္ခ်င္း မယ္ႏွင္းယုံကဆိုလွ်င္ သူ႔မွာ ျပံဳးသာေနရသည္။
တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ သူသည္ ရြာက ခြာခ်င္သည္မဟုတ္။ အေ၀းက သမီးလုပ္သူကို လြမ္းဆြတ္လွ တာမွန္ေသာ္လည္း သည္လို ဇာတိခ်က္ျမဳပ္ရြာကို စြန္႔ခြာရမည္ဆိုေတာ့ အေတာ္ပင္ ၀မ္းနည္းရေလသည္။
ျခံထဲမွ ပန္းပင္၊ သစ္ပင္ေလးမ်ားကလည္း ခုမွပင္ ပို၍ စိမ္းျမလွပလာေလသလားမသိ။ မိတ္ေဆြတုိ႔က လည္း တိုး၍ ခင္တြယ္စရာေကာင္းလာသည္။ မုိးရာသီ၌ ဗြက္ထကာ ေႏြရာသီတြင္ ဖုန္ထူျမဲျဖစ္ေသာ ရြာလမ္းမ ေပၚ၌ ေလွ်ာက္ရစဥ္မွာပင္ သည္လမ္းေပၚ ေနာင္ ဘယ္ ေသာအခါ ျပန္ေရာက္မည္မသိဟု ၀မ္းနည္းေနသည္။
သည္လမ္းေပၚသူတို႔ကေလးဘ၀က ေျပးလႊားေဆာ့ကစားခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းကထြက္လုိ႔ လယ္ထဲဆင္းရခ်ိန္မွာလည္း သည္ လမ္းကပဲ လယ္ျပင္ေတာကို သြားခဲ့ၾကရသည္။ ေဟာ... အပ်ဳိအရြယ္ေရာက္လုိ႔ ခ်စ္ခင္ရသူႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရေတာ့လည္း သည္လမ္းေပၚမွာ လသာခ်ိန္ စကားေျပာဖူးရ ျပန္သည္။ အိမ္ေထာင္က်၊ သားသမီးမ်ားရလာခ်ိန္မွာလည္း ကေလးတို႔သည္ ေက်ာင္းတက္ရာ၊ ေဆာ့ကစားရာတြင္ သည္လမ္းမေပၚပင္ က်င္လည္ၾကျပန္သည္။ သံသရာ တစ္ပတ္လည္ျခင္း။
ခုေတာ့လည္း ရာသီအလီလီေျပာင္းခဲ့ၿပီေကာ။ သားႏွင့္ သမီးပင္ ပညာစုံခဲ့ၿပီ။ သားကေတာ့ သည္ရြာ ကေလးတည္ရွိသည့္ ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕မွာပင္ အိမ္ေထာင္က်ကာ အေျခခ်ေနၿပီ။ သားသမီးပင္ ထြန္းကားေနၿပီ။
မိဘမ်ားရိွသည့္ရြာသို႔ တစ္ႏွစ္လွ်င္ မိသားစု အစုံအလင္တစ္ႀကိမ္၊ သူတစ္ေယာက္တည္း ငါးႀကိမ္၊ ေျခာက္ႀကိမ္ေတာ့ ေရာက္တတ္သည္။ တစ္နယ္တည္းမွာပင္ ရွိသည္မုိ႔ အေ၀းေရာက္ေနေသာ သမီးေလာက္ေတာ့ မလြမ္းရတာအမွန္ပင္။
သမီးေလးကေတာ့ ပညာပုိ၍ ထက္ျမက္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း အစ္ကိုထက္ ျမင့္မားသူ။ မႏၲေလး တကၠသုိလ္တြင္ ဘြဲ႕ရခ်ိန္ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ အေျခခ်ေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ျပန္မလာၿပီ။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္သာ အႏုိင္ႏုိင္ ျပန္လာႏုိင္ရွာသည္။ အျပန္ခက္ေသာ လမ္းကုိ ေရြးသည့္အတြက္ေတာ့ သမီးေလးကို သူဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မျမင္ခဲ့ပါေပ။ရံဖန္ရံခါေတာ့ သတိရလြမ္းဆြတ္လွေပသည္။
သမီးႀကိဳက္တတ္ေသာ ဟင္းကေလးမ်ား ခ်က္ရခ်ိန္တိုင္း ေကြၽးေမြးခ်င္စိတ္ေပၚရျမဲ။ သမီးဖုန္းဆက္မည္ဆိုေသာေန႔မ်ား၌ လည္ပင္းရွည္ေအာင္ ေမွ်ာ္ရျမဲ။ သမီး ျပန္လာတတ္သည့္ သႀကၤန္ပိတ္ရက္ကေတာ့ အေပ်ာ္ဆုံးကာလမ်ားပါပဲ။
သို႔ေသာ္လည္း အလုပ္ပိတ္ရက္ ကုန္ဆုံး၍ ရြာမွ သမီးျပန္ခ်ိန္တိုင္း ေဒၚေရႊေက်ာ့ တိတ္တဆိတ္ မ်က္ ရည္က်ရပါသည္။ သမီးကေလး အိမ္က မထြက္ခင္အထိ သူ ျပံဳးေနတတ္ေသာ္လည္း သမီးကုိ တင္သြား သည့္ ဆိုင္ကယ္ တျဖည္းျဖည္းေ၀းၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ မ်က္ရည္က်မိတတ္၏။ အဘိုးႀကီး ျမင္မည္စုိးသည္ႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ရျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္နီးပါး အရိပ္ၾကည့္ခဲ့သူမဟုတ္လား။ မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္႐ုံႏွင့္ပင္ စိတ္ကို အလြယ္တကူ သိႏုိင္သူ။
သူကေတာ့ ေယာက်္ားသားမို႔ ခံစားခ်က္ကုိ ေဖာ္ျပတတ္သူမဟုတ္ေပ။ ေဒၚေရႊေက်ာ့ကိုပင္ တစ္ျပန္တစ္ လွည့္ႏွစ္သိမ့္တတ္ေသး၏။
“ကေလးေတြဟာ ငွက္ကေလးေတြလိုပါပဲ ေရႊေက်ာ့ရယ္။ အေတာင္စုံရင္ အသိုက္ကို ဘယ္ျပန္လာပါ့မလဲ” ဟု အဘိုးႀကီးက ေျပာတတ္ျမဲ။
တကယ္ပင္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ မွန္မွန္ျပန္လာတတ္ေသာ သမီးသည္ ရန္ကုန္၌ပင္ အိမ္ေထာင္က်၍ အေျခက်ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မိဘမ်ားဆီ ႏွစ္စဥ္ ပုံမွန္ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ၿပီ။ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ သမီး ျပန္မလာ တတ္ေသာ ေႏြဦးရာသီမ်ားတြင္ ဘယ္ကုိ ေမွ်ာ္ရမည္မသိ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ရေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါေပ။ အေ၀းမွာေပမယ့္လည္း သမီးေလးဘ၀ လွပေနဖို႔ လို ရင္းမဟုတ္လားကြယ္။ သားမက္လုပ္သူကလည္း ႐ိုးသားေအးခ်မ္းသူ၊ ႀကိဳးစားသူမုိ႔ သမီးကို စိတ္ခ်ရေပၿပီ။
“ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ပဲ က်န္ခဲ့တာေပါ့ ေရႊေက်ာ့ရယ္”ဟု ေျပာတတ္ေသာ အဘိုးႀကီးသည္ လည္း ခုေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့ကို ထားရစ္ခဲ့ေပၿပီ။
သုံးႏွစ္ဆိုသည္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာ္ျဖတ္ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကာလ ပိုရွည္သား။ သို႔ေသာ္ အေဆြအမ်ဳိး မဟုတ္လည္း ေႏြးေထြးဂ႐ုစိုက္ၾကေသာ ခ်စ္စဖြယ္အေလ့ႀကီးစိုးသည့္ ရြာကေလးတြင္ သူ ေနေပ်ာ္ခဲ့သားပင္။
အသက္ကလည္း ေျခာက္ဆယ္စြန္းၿပီမို႔ နားေအးပါးေအးသာ ေနတတ္လာသည္။ လယ္ယာကိုလည္း တူ၊ တူမတုိ႔လက္အပ္ကာ လွည့္မၾကည့္ဘဲေနႏိုင္သည္မုိ႔ ပူစရာမလို။ အသက္လည္း ႀကီးလွၿပီ။ ဘာမ်ား အပုိကုန္စရာရွိလို႔လဲ။ သားႏွင့္ သမီးက ပို႔ေပးတတ္ေသာ ေငြေၾကးမ်ားႏွင့္လည္း လွဴတန္းႏိုင္ေသးသည္။ တရားအလုပ္ လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။ သည့္ထက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာဘ၀ ရွိမည္မထင္။
သို႔ေသာ္လည္း သမီးလုပ္သူက အေမကုိ အေ၀းမွာ မထားလိုေတာ့ဘူးဆိုပါလား။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက တစ္ႀကိမ္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ဖ်ားနာလိုက္ကတည္းက သမီးက သည္စကားကို တဖြဖြ ေျပာတတ္လာ သည္။ သားကလည္း ထို႔အတူ။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သမီးကိုသာ ပို၍ အားကုိးသည္မုိ႔ သမီးဆုံးျဖတ္သမွ် နာခံရေတာ့သည္။ ဒါႏွင့္ပင္ ရြာကို စြန္႔ခြာဖို႔ ဆုံးျဖတ္ရသည္။
တကယ္ေတာ့လည္း ရြာကို စြန္႔ခြာဖို႔ဆိုသည္မွာ အေျပာေတာ့ အလြယ္သား။ သမီးကုိ ခ်စ္ခင္အားကုိး၍ သာ ေျပာမထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚေရႊေက်ာ့က ရြာက မခြာခ်င္ၿပီ။ ရြာမွာသာ ေခါင္းခ်လိုသည္။
ရပ္ရြာကေတာ့ သမီးအစီအစဥ္ကို ေထာက္ခံၾကသည္ေလ။ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ရပ္ရြာက ၾကည့္႐ႈႏုိင္ေသာ္ျငား သမီးရင္းေလာက္ေတာ့ ဘယ္သူက ေကာင္းႏိုင္မည္လဲ။ ေဘးဘီက နားခ်သည့္ စကားမ်ားႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရသည္။ ရြာကုိ စြန္႔ပါမည္။
ငယ္ကတည္းက လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာသည္ျဖစ္ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြရင္းတုိ႔ကေတာ့ ၀မ္းသာျခင္းတစ္ဖက္ ၀မ္းနည္းျခင္းတစ္ဖက္ပါတကား။ သြားရပါေတာ့မည္ ဆိုသည့္ ေန႔ရက္မတိုင္မီ မယ္ႏွင္းယုံႏွင့္ မယ္ေငြစိုးတို႔သည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ဆိုသလို သူ႔အိမ္ဆီ ေရာက္လာ တတ္ၾကသည္။ သူတို႔တြင္ ေျပာစရာ စကားမကုန္။ ေရာက္တတ္ရာရာဟုဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း စင္စစ္ေတာ့ ႀကိဳတင္လြမ္းႏွင့္ေသာ စကားမ်ားပါေပ။
“ငတို႔ဆီ စာေလး ဘာေလးေတာ့ ေရးပါဦးေနာ့။ ငတို႔လည္း ဘုရားဖူးေလး လာခ်င္သား။ လာရင္ေတာ့ ေတြ႕ရတာပကြယ္”
မယ္ႏွင္းယုံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေျပာလွ်င္ေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္သည္။
“စာေရးေတာ့လည္း အဘြားက စာဖတ္ႏုိင္မွာမို႔လား”ဟု မယ္ႏွင္းယုံ၏ ေျမးကေလးက ၀င္ေျပာလွ်င္ေတာ့ သူတို႔သည္ မ်က္ရည္၀ဲကာ အလြမ္းဇာတ္ ခင္းခ်င္သည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ရယ္ေမာရသည္။
“မဖတ္ႏိုင္လည္း မင့္ဖတ္ခုိင္းမွာေပါ့ ဒီေကာင္ေလးဟာ”
သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းတို႔သည္ ေဒၚေရႊေက်ာ့တစ္ေယာက္ ပစၥည္းပစၥယမ်ား သိမ္းဆည္းစျပဳလွ်င္ပဲ မ်က္ႏွာမေကာင္းႏိုင္။ ငယ္ကတည္းက စိတ္အင္မတန္ႏုေသာ မယ္ေငြစိုးကေတာ့ ပုိ၍ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ရွာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္ရည္အ၀ဲသား ျဖစ္ရွာသည္။
ထိုရက္မ်ားထဲ သမီးလုပ္သူကေတာ့ ေရာက္မလာေသး။ ေစာင့္စားရဆဲ။ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ သိမ္းဆည္း ၿပီးၿပီ။ အိမ္ကုိေတာ့ ဘယ္ေသာအခါျပန္ေရာက္မည္မသိႏိုင္ေလရာ တူမလက္သို႔သာ အပ္ရသည္။ သားကလည္း ရြာကို ေျခဦးလွည့္ႏုိင္မည္မဟုတ္။
“အရီးျပန္လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္လာေနာ့။ အရီးမရွိ တုန္းေတာ့ စိတ္ခ် ဒီအိမ္ကုိ ကြၽန္မ ၾကည့္ထားမယ္”
“အိုကြယ္...ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ေရာက္မွေတာ့ မယ္ေရႊေက်ာ့ ေတာျပန္လာစရာလား”
“အရီးေငြကလည္း ကြၽန္မတို႔ ရြာေလာက္ ဘယ္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါ့မလဲ”ဟု ၿမိဳ႕ေပၚပင္ အႀကိမ္ေရ အ နည္းငယ္သာ ေရာက္ဖူးေသာ တူမက အံ့အားသင့္စရာ စကားဆိုသည္။ သည္တုန္းကေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့က တူမေခ်ာစကားကို ျပံဳးသာေနခဲ့သည္။
“ခုေတာ့လည္း ေအးသာစကား သတိရေသးေတာ့တယ္”
သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္မွန္းသိသိႏွင့္ စကားတီးတိုးဆိုမိသည္။ ေဘးဘီကုိလည္း ဘယ္သူရွိႏုိး ေယာင္ယမ္းလွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုသည္ကို သတိရေပၿပီ။
ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ေတာ့ ရြာမွ သူထြက္ခြာခဲ့သည့္ ေန႔ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေန သည္။ စက္ေလွထဲ သူေရာက္သည္အထိ မိတ္ေဆြတုိ႔က လိုက္ပုိ႔ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကမ္းစပ္တြင္ ေငးေမာရပ္က်န္ရစ္သည္။ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မယ္ႏွင္းယုံႏွင့္ မယ္ေငြစိုးတို႔ တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ႏွင့္ မ်က္ရည္ သုတ္ၾကသည္ကို ၀ိုးတ၀ါးျမင္ရသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္းသည္မုိ႔ ျမင္ကြင္းက မၾကည္လင္ေတာ့ပါေပ။
သမီးလက္ကေလးကို ဆုပ္ကုိင္ရင္း ထိုျမင္ကြင္းကို ေငးေမာေနလုိက္သည္မွာ စက္ေလွ ကမ္းက ခြာသည္ အထိပါပဲ။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ စက္ေလွအခုတ္တြင္ ရြာျမင္ကြင္းသည္ တရိပ္ရိပ္ေနာက္မွာ က်န္ရစ္၏။ ရြာဦး ေစတီကို အျဖတ္၌ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ကန္ေတာ့ရသည္။ ဒါသည္ ေနာက္ဆုံးေပလား။ သူ မေျပာတတ္ႏုိင္။
စိမ္းျမေသာ လယ္ျပင္ေတာ၊ ကုိင္းပင္မ်ား၊ ေခ်ာင္း ေရျပင္ထက္ ပ်ံ၀ဲေသာ ငွက္ငယ္မ်ား၊ ေရစီးမွာ ေမ်ာပါေသာ ေဗဒါအုပ္မ်ား၊ ရြာစဥ္တန္းမ်ား။ ျမင္ကြင္းအားလုံးသည္ လြမ္းဖြယ္အတိသာတည္း။
ခုေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ျပေန႔ရက္သည္ ေျခာက္လသို႔ပင္ တုိင္ခဲ့ေလၿပီ။ သားမက္လုပ္သူမွာ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ အ လုပ္လုပ္ရန္ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီျဖစ္၍ အိမ္တြင္ သမီးႏွင့္ ေဒၚေရႊ ေက်ာ့ႏွစ္ဦးတည္းသာ။ သမီးကလည္း အလုပ္တစ္ဖက္ ႏွင့္မို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။
သမီးသည္လည္း မိခင္ကိုေတာ့ ရတတ္သမွ် အခ်ိန္ ေလးမွာ ႀကိဳးစား၍ ဂ႐ုစိုက္ရွာသည္။ ခုတေလာေတာ့ စာေမးပြဲတစ္ခု ရွိသည္ဆိုလား။ အိမ္ျပန္ေရာက္လည္းပဲ စာအုပ္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အလုပ္မ်ားတတ္သည္မွာ မိခင္ႀကီး စကားေျပာလိုသည္ကုိပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနရွာသည္ထင္ပါရဲ႕။ ေဒၚေရႊေက်ာ့မွာေတာ့ ငယ္တုန္းကလို သမီးစာက်က္ခ်ိန္ ေဘးကေန ယပ္ကေလး ခတ္ေပးခ်င္သား။ သို႔ေသာ္ပန္ကာက တ၀ီ၀ီလည္ကာ အေအးဓာတ္ေပးေလသည္။
လွ်ပ္စစ္မီးအလင္းေအာက္၌ သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာအလွကို ေငးရသည္ႏွင့္ပင္ ေန႔ခင္းခ်ိန္တိုင္း အထီးက်န္ သမွ်လည္း ေပ်ာက္ပါေရာ။
“ေအးေအးလူလူ နားေနပါ အေမရယ္”ဟု သမီးက ေျပာျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒၚေရႊေက်ာ့မွာ ဘာမ်ား လုပ္ ေပးရပါ့ဟု သမီးအနား ရစ္သီတတ္သည္။ လက္ဖက္ကေလးမ်ား သုပ္ေကြၽး၍ သမီးက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားလွ်င္ သူ႔မွာ ေက်နပ္ေနရသည္။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးရလွ်င္လည္း ႏွစ္သိမ့္ပီတိျဖစ္မဆုံး။
တကယ္ေတာ့ သမီးကို ငယ္တုန္းကလိုပင္ ေဒၚေရႊေက်ာ့က ကုိယ့္ေျခကုိယ့္လက္ ျပဳစုလိုေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သမီးက အေမကို ခြင့္မျပဳၿပီ။ လွ်ပ္စစ္ႏွင့္သာ ခ်က္ျပဳတ္သုံးစြဲရသည္မုိ႔လည္း ေဒၚေရႊေက်ာ့က မ၀ံ့ရဲ။ သူသည္ တစ္သက္လုံး ထင္းမီးႏွင့္သာ ခ်က္ျပဳတ္လာသူ။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့သမီးကုိ သူ႔လက္ရာကေလးမ်ား ခ်က္ေကြၽးခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအထိေတာ့ သူသည္ ကေလးငယ္ပမာ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ျဖစ္လ်က္ သမီးေလးက လုပ္ကုိင္ေပးသမွ်ကုိသာ ခံယူေနရသည္။
ၾကာေတာ့လည္း လူပုိတစ္ေယာက္ပမာ ခံစားခ်က္သည္ မၾကာခဏဆိုသလို တုိး၀င္လာတတ္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သမီးေရွ႕တြင္ မည္သည့္အခါမွ် မဖြင့္ဟ။ မေနေပ်ာ္ေသာ ၿမိဳ႕ျပတြင္ မေနေပ်ာ္သည္ကို လည္း ႏႈတ္က မဟပါေပ။
“သမီးနဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား အေမရယ္”ဟု သမီးေလးက ေမးတုိင္း ရယ္ေမာ ေခါင္းညိတ္ ျမဲ။
နံနက္ခင္းေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ အထီးက်န္ဇာတ္သည္ တစ္ပတ္လည္ျမဲပင္။
သမီးသည္ ထုံးစံလုိပင္ မိခင္ကို မွာတမ္းမ်ားစြာ မွာၾကားကာ အိမ္က ထြက္တတ္သည္။ ေသာ့မဖြင့္ေပးဖို႔ အတန္တန္မွာသည္ကို ေဒၚေရႊေက်ာ့က နားမလည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမီးစကားကုိေတာ့ နာခံကာ မည္သူ႔ကိုမွ် ေသာ့ဖြင့္မေပးေပ။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္းအလွဴခံမ်ားသည္ ေလးထပ္အထိ ေမာေမာပန္းပန္းတက္လာသည္ကုိ ေရက ေလးတစ္ေပါက္မွ် မတုိက္ႏုိင္ဘဲ တံခါးပင္ ဖြင့္မေပးႏုိင္ဘဲ သံပန္းတံခါးမွ လက္လွမ္းကာ အလွဴေငြေပးရသည္ ကို အားနာေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မ်က္ႏွာတြင္ေတာ့ ဘာမွလည္း အဆန္းတၾကယ္အမူအရာ မေတြ႕ရ။ သမီးကေတာ့ ဒါၿမိဳ႕ေလ အေမရဲ႕ဟု ဆိုဦးမလားမသိ။
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ပစၥည္းလာေရာင္းသည္ ဆိုေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ေရာက္လာတတ္ေသး သည္။ မယူေသးပါဘူးကြယ္ဟု ဆိုရတုိင္းလည္း အားနာေနျပန္သည္။ သူတို႔ မေမာၾကဘူးလားကြယ္ဟု ၾကံ ၾကံဖန္ဖန္ သနားေနျပန္သည္။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ တစ္ေန႔လုံးေနလုိ႔မွ ေအာက္ထပ္သို႔ တစ္ႀကိမ္ပင္ ဆင္းသည္မဟုတ္။ ဆင္းစရာလည္း အေၾကာင္းမေပၚ။ သမီးက သူ ေအာက္ဆင္းရသည္မရွိေအာင္ပင္ ျပည့္စုံေအာင္ ထားခဲ့သည္။ သမီး႐ုံးပိတ္ေသာ ရက္တြင္ေတာ့ ေစ်းေလးဘာေလးေရာက္သားပဲ။ ညေနခင္းမ်ား၌ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္သားပဲ။ ေရႊတိဂုံဘုရားသို႔လည္း သမီးက ရံဖန္ရံခါ လုိက္ပို႔တတ္သည္။
ေရႊတိဂုံဘုရားကို ဖူးရတိုင္းေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ရြာက မိတ္ေဆြတုိ႔ကို တမ္းတတတ္ေလသည္။ သူတို႔ သည္ ေရႊတိဂုံကို ဖူးေျမာ္လိုၾကသည္။ ေရႊတိဂုံကို ဖူးရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီဟု အခါခါျမည္တမ္းတတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ထိုမိတ္ေဆြတုိ႔ကို လက္ဆြဲေခၚကာ ဘုရားဖူးေစခ်င္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့လည္း လက္ဆြဲေခၚႏိုင္ လွ်င္ပင္ ဆြဲခြင့္မသာေတာ့ၿပီ။
“ေၾသာ္...မယ္ႏွင္းယုံ...မယ္ႏွင္းယုံ”
မယ္ႏွင္းယုံ၏မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္းက ေရွ႕တြင္ပင္ ထင္းလင္းေနသလို ေဒၚေရႊေက်ာ့စိတ္၌ထင္လာ သည္။ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္သည္ကို ထိန္းကာ ပင့္သက္႐ိႈက္မိ၏။
ခုေတာ့လည္း တစ္လေက်ာ္မွ်ရွိခဲ့ၿပီမုိ႔ ခံစားသမွ် ေဟာင္းႏြမ္းခဲ့ၿပီဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ဆိုင္ခ်ိန္တိုင္းေတာ့ ႏိုးထတတ္ေပသည္။
ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ စိတ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔ဆီ လြင့္ေမ်ာစျပဳသည္။ ထိုစဥ္က ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ သူသည္ သမီးထံက သတင္းတစ္ခုရေပသည္။ မယ္ႏွင္းယုံအိမ္က သမီးဆီ ဖုန္းဆက္တယ္ဆိုပါလား။
“အရီးႏွင္းယုံ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့”ဟုသာ သမီးက အသိေပးေသာ္လည္း စင္စစ္ေတာ့ သည့္ထက္ ပုိမည္ဟု မ်က္ႏွာကို ျမင္႐ုံႏွင့္ ေဒၚေရႊေက်ာ့က သိေနပါၿပီ။ အေက်အလည္ အစ္ေအာက္ေမးမွပင္ ေန႔လားညလား ေစာင့္စားေနရၿပီဆိုသည္ကုိ သိရ၏။
“ဘယ္လုိမ်ား ျဖစ္ရသလဲ မဆိုႏုိင္ဘူး”ဟု ေရရြတ္ကာ ေဒၚေရႊေက်ာ့ မ်က္ရည္က်ရသည္။
သူ႔စိတ္တြင္ေတာ့ သူ႔အေပၚ အလြန္အႏြံအတာခံခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ရြာကို ႏႈတ္ ဆက္ရသည့္ေန႔က ကမ္းပါးတြင္ ရပ္ေနေသာ အသြင္ကုိ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြ႕ရပါ ဦးမလားကြယ္ဟု စိတ္ပူပန္ေနသည္။ သတင္းၾကားၿပီးခ်ိန္ကစ၍ မယ္ႏွင္းယုံကို သတိရတသေနရသည္မွာ ေျပာဖြယ္မရွိ။
“ရြာ ခဏျပန္ခ်င္တယ္ကြယ္” ဟု တီးတိုးဆိုေသာ္ သမီးက မ်က္ႏွာ မေကာင္းေပ။
“အလုပ္က ခြင့္ရဖုိ႔ မလြယ္ဘူး အေမရဲ႕။ အေမတစ္ေယာက္တည္းလည္း သမီး စိတ္မခ်ဘူး”
ျမန္မာႏုိင္ငံ ေျမာက္ဖ်ားႏွင့္ ေတာင္ပုိင္းမွာ သည္မွ် ေ၀းကြာသည္တဲ့လား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့ က ပင့္သက္႐ိႈက္ငင္ကာ လက္ေလွ်ာ့ရသည္။ ဘ၀ကူးေကာင္းေစဖို႔သာ ဘုရားထံပါး ဆုေတာင္းရသည္။ စိတ္ပူပန္ရသည့္ကာလသည္ တကယ္ေတာ့ သုံးရက္မွ်သာၾကာသည္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ စိတ္တြင္ေတာ့ သုံးရာသီမက ၾကာသည္သို႔တည္း။
သုံးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသား စကားကုိ သမီးထံက ၾကားရေပသည္။ သူ မယ္ႏွင္းယုံ ကုိ ဘယ္ေသာအခါမွ ေတြ႕ခြင့္မသာေတာ့ၿပီ။
ညဦးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သမီးက မ်က္ႏွာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ရွိသည္မို႔ ဟန္တင္းေနရသည္။ အိပ္စက္ရာ အခန္း ေလးထဲ အေရာက္တြင္ကား မ်က္ရည္တုိ႔ကို မထိန္းႏုိင္ၿပီ။
ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ နားထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္း၏ ရယ္သံကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနသည္။ သည္အသက္အ ရြယ္သုိ႔ ေရာက္လာၾကသည့္တိုင္ သူ႔အေပၚ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ပမာ ဂ႐ုစိုက္ခ်စ္ခင္ခဲ့သည္ကို သတိရေန သည္။ ရြာေက်ာင္းဆီ အတူ လက္တြဲေျပးလႊားခဲ့ဖူးေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ရြာ့အျပင္ လယ္ျပင္ေတာဆီ အတူေလွ်ာက္ ခဲ့ၾကေသာ ေန႔ရက္မ်ား၊ သူ႔လယ္ ကုိယ့္လယ္ လယ္ယာ အလုပ္မ်ားထဲ အတူပင္ပန္းခဲ့ေသာ ကာလမ်ား၊ သားသမီးမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္းခ်ိန္ အတူအားေပးခဲ့မႈမ်ား၊ ခင္ပြန္းသည္ဆုံးပါး၍ မုဆိုးမမ်ား ျဖစ္လာခ်ိန္ ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတုိင္ပင္ ရွင္သန္ခဲ့မႈမ်ား။ အို...အမွတ္တ ရမ်ားက ဆုံးပဲ မဆုံးႏိုင္။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ “မယ္ႏွင္းယုံေရ” ဟု တိုးသဲ့သဲ့ ညည္းတြားကာ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရသည္။ ရြာကသာ မထြက္လာရင္ မယ္ႏွင္းယုံရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ အတူရွိရမွာေပါ့။ အခုေတာ့ ေနာက္ဆိုရင္လည္း ဘယ္ သူပဲ ေနမေကာင္းတယ္ဆိုဆို၊ ဆုံးတယ္ဆိုဆို၊ ငါ့မွာ ေတြ႕ခြင့္သာမယ္မဟုတ္ဘူး။ အေတြးမ်ား တေ၀့ေ၀့ လည္ကာ အဲသည္ညက အိပ္မေပ်ာ္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ရက္ မုိးလင္းလွ်င္ေတာ့ သမီး စိတ္ပူပန္မည္စုိးသည္ ႏွင့္ ပုံမွန္မ်က္ႏွာရိပ္ကုိ ဆင္ေနရသည္။
ေန႔ရက္မ်ားကေတာ့ ပုံမွန္လည္ပတ္ဆဲ။ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ ၿမိဳ႕ျပေန႔ရက္မ်ားသည္လည္း ပုံမွန္သာ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆုံးျမဲပင္။
သမီးေလး နံနက္ခင္း အလုပ္သြားရန္ အိမ္က ထြက္ခြာသည္ႏွင့္ ေဒၚေရႊေက်ာ့၏ ေန႔ရက္တို႔သည္ သမား ႐ိုးက် ျပဳေနက်ကိစၥမ်ားႏွင့္သာ ထုံမႊမ္း၏။ စိတ္ကို အအားမေပးခ်င္။ စိတ္သည္ နည္းနည္းမွ် အားလပ္ လိုက္သည္ႏွင့္ ေလလို လြင့္ခ်င္ေလ၏။
လြင့္ေမ်ာသြားေသာ စိတ္အစုံ၌ ရြာကို ေရာက္ခ်င္သည္။ လယ္ျပင္ေတာထဲက ေလကို ႐ွဴ႐ိႈက္ခ်င္ သည္။ ေခ်ာင္းေရ ခ်ဳိးခ်င္သည္။ ပ်ဥ္ခင္း ထရံကာသည္ျဖစ္ေသာ အိမ္ငယ္ကေလးမွာပဲ ေနခ်င္သည္။ အိမ္ထဲက သီးပင္စားပင္ကေလးေတြကို ပ်ဳိးေနခ်င္သည္။ ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္လာသည္ကို ၾကည္ႏူးလို သည္။ မိတ္ေဆြ ငယ္ေပါင္းတို႔ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုး ေရွ႕ခ်ကာ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေအာက့္ေမ့ဖြယ္ေျပာခ်င္ သည္။ ရြာဦးေစတီကို ဖူးခ်င္သည္။ ရြာဦး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ မိတ္ေဆြတို႔ႏွင့္ တရားနာခ်င္သည္။ ဥပုသ္ သီလယူခ်င္သည္။ မဆုံးႏုိင္ေသာ ဆႏၵမ်ားေနာက္ စိတ္က လုိက္ၿပီးေသာ္ လက္ေတြ႕ဘ၀ႏွင့္ အလွမ္းကြာသည္မို႔ ကုိယ္၌ အေမာမ်ားသာ က်န္ေလသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်ေသာ္ ၀ရံတာကိုေတာ့ ခင္တြယ္ရာ အရပ္ဟု ျမင္တတ္လာသည္။
သည္၀ရံတာမွ ညေနခင္း ေနေအးခ်ိန္တိုင္း လမ္းေပၚသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ၿမိဳ႕ျပညေနကို လွမ္းျမင္ရသည္။ လူငယ္လူရြယ္တုိ႔သည္ အိမ္အျပန္လမ္းသို႔ ဦးတည္လ်က္။ ကေလးတို႔သည္ လမ္းေပၚတြင္ ေျပးလႊားလ်က္။ ညေနစာစားေသာက္ၿပီးပုံရသူတခ်ဳိ႕တေလလမ္းေပၚ ေအးေအးလူလူ ေလွ်ာက္ေနဟန္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သို႔ အၾကည့္ေရႊ႕လွ်င္ေတာ့ သူ႔လိုပင္ သားသမီး ေမွ်ာ္ဟန္တူေသာ အေမအိုကုိ ၀ရံတာ တြင္ ေတြ႕ရသည္။ ထိုမိခင္သည္လည္း တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း စကားေျပာေဖာ္ မရွိသူလားမသိ။ ေျမး ငယ္တို႔လည္း ရွိေကာင္းရွိမည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕က ကေလးငယ္တို႔သည္ က်ဴရွင္ႏွင့္ ေက်ာင္းႏွင့္ မအားလပ္ဘူးဆိုပါလား။
ရြာမွာေတာ့ ကေလးငယ္တုိ႔သည္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားကာ အဘိုးအဘြားမ်ားအနီး စကားတြတ္ထိုးကာ ရွိတတ္ျမဲ။ သည္မွာေတာ့ အဘိုးအဘြားလုပ္ရသည္မွာ အထီးက်န္ႏုိင္ေလမည္လား။ သူ႕တြင္ေတာ့ သမီးက ရင္ ေသြးမယူေသးသည္မုိ႔ ႀကိဳမသိႏုိင္ေသး။ ေျမးရသည္အထိ အသက္ရွင္လွ်င္ေတာ့ ေတြ႕ရေသးတာေပါ့ကြယ္။
သို႔ေသာ္လည္း သမီး၏ ေရွ႕ေရးအစီအစဥ္တြင္ေတာ့ ရင္ေသြးယူေရးက လားလားမွ်မပါ၀င္ေသးေပ။ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးအေမရယ္ဆိုေတာ့လည္း ေဒၚ ေရႊေက်ာ့က နားမလည္ျပန္။ ကေလးတစ္ေယာက္ယူ ဖုိ႔ရာ တို႔တုန္းက ဒီလိုေတာ့ မေတြးခဲ့ရပါဘူး။ ရတနာရယ္လို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးရတာကိုသာ သတိရေနသည္။
ၿမိဳ႕ျပမွာေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့ နားမလည္ႏုိင္သည့္ ပုစၦာတို႔က ပိုမ်ားတယ္ ထင္သည္။ လူမႈေရးရာ ေနထိုင္ ဆက္ဆံေသာ ၀န္းက်င္ကိုလည္း နားမလည္။ တယ္လည္း သူစိမ္းဆန္ပါလားကြယ္ဟု မၾကာမၾကာ ေရရြတ္ ခ်င္သည္။
ဧည့္သည္ အလြန္မင္ေသာ ေက်းလက္တြင္ လူျဖစ္ခဲ့ေသာ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ အခန္းတြင္း ေနရသည္ထက္ ဟိုဟိုသည္သည္ေလး သြားလာ မိတ္ဖြဲ႕ကာ စကားဆိုကာ ေနခ်င္သည္။ ေရွ႕က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းမွာ လည္း သူ႔လိုပင္ အေမအိုတစ္ေယာက္ရွိသည္မဟုတ္လား။
သမီးေလးထြက္ခ်ိန္ တံခါးေစာင့္ပိတ္တိုင္း ထိုအခန္းဘက္အၾကည့္ေရာက္လွ်င္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံရတတ္ သည္။ မ်က္မွန္းတန္း၍ ျပံဳးျပသည္ႏွင့္ စိတ္မွာ ေႏြးေထြးရသည္။ ရြာကငယ္ေပါင္းတုိ႔လိုမဟုတ္ေသာ္လည္း မိတ္ေဆြေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီဟု ထင္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေန႔ခင္းေန႔လယ္ စကားဆိုကာ ေနရမည္ထင္ခဲ့ သည္။
သို႔ေသာ္ သည္အေၾကာင္း သမီးကို ေျပာျပေသာ္ အိပ္မက္က ပ်က္ပါပေကာ။
“အေမရယ္ အဲဒီအခန္းက အခန္းရွင္က သမီးတို႔ကုိ ခပ္တန္းတန္းပဲ သိပ္မရင္းႏွီးဘူးေလ။ သူ႔အေမႀကီးကေတာ့ အေမ့ကို ခင္ပုံပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမ မသြားပါနဲ႔။ သူတို႔ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး”
ဒါႏွင့္ပင္ ေနာက္ေတာ့လည္း မ်က္မွန္းတန္းလွ်င္ ျပံဳးျပျခင္းႏွင့္သာ ေက်နပ္ရသည္။ မ်က္၀န္းမ်ားမွာ အထီးက်န္ျခင္းကို ပ်ပ်ျမင္ရေလသလားမသိ။ ကုိယ္ခ်င္းစာနာစဖြယ္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့ကမွ ေအာက္ကို ဆင္းႏိုင္ျပဳႏုိင္ေသးသည္။ ထိုအေမကေတာ့ လူတြဲပါမွသာ လႈပ္ရွားသြားလာႏုိင္ေတာ့သည္ကို ျမင္ဖူး၏။ သည္လို စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါေတာ့သည့္ဘ၀ဆိုလွ်င္ေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ တိုက္ခန္းအတြင္းက ၀န္းက်င္သည္ ပုိ၍ပင္ စိတ္ကုိ မြန္းၾကပ္ေစမည္လား။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ပင့္သက္႐ိႈက္ရသည္။ ခုေတာ့ျဖင့္ အိမ္ထဲ တေတာက္ေတာက္ သြားႏုိင္ လာႏုိင္ပါေသးရဲ႕။ ကိစၥ၀ိစၥေလးမ်ားရွိလွ်င္ ေအာက္ပင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္းႏုိင္ပါေသးရဲ႕။ စိတ္က ေဆာင္သေလာက္ လူကလည္း ပါႏုိင္ေသးရဲ႕။
တကယ့္တကယ္ အိုမင္းမစြမ္းခ်ိန္ အိပ္ရာေပၚ ပက္လက္လဲခ်ိန္မ်ဳိး သည္အခန္းထဲ ရွိေနလွ်င္ေရာ။ မျမင္သာ ေသာအနာဂတ္ကို စိတ္ေစာပူပန္ဖြယ္ရာ။ သမီးကုိ ေျပာကာရြာသို႔ ျပန္လွ်င္ေရာ။ သို႔ေသာ္ သမီးေလးက သည္ မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရွာမည္ေလ။ သမီးသည္ ၿမိဳ႕ျပတြင္သာ က်င္လည္ရမည့္သူ။ ၿပီးေတာ့လည္း တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ မိသားစုဘ၀သည္လည္း ၿမိဳ႕ျပတြင္သာတည္း။ သူခင္တြယ္ေသာ ရြာသို႔ သမီးသည္ အလည္သေဘာထက္ပုိ၍ ေရာက္ႏုိင္မည္မဟုတ္။
ရြာမွာေတာ့လည္း ျပန္ေနျဖစ္လွ်င္ပင္ မိမိ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ သို႔ေသာ္ရြာတြင္ေတာ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းအျပင္ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးကပါ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ရွိသည္မို႔ သည္အတုိင္း ဘယ္သူမွ ပစ္ထားမယ္မဟုတ္။ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ရြာတြင္ သူေနခဲ့ေသာ ကာလရွည္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ ဘ၀ကို ညည္းေငြ႕စဖြယ္ မထင္ျမင္စဖူး။ ရြာကအိမ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနရစဥ္က သားသမီးကုိ လြမ္းတာမွန္ေသာ္လည္း အထီးက်န္ျခင္းက သည္တုိက္ခန္းတြင္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္ေလာက္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္မရွိပါေပ။
သည္ရက္မ်ားထဲေတာ့ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ရြာသို႔ ျပန္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားခဲ့သည္။ စိတ္ကူးတြင္ ရြာ အျပန္လမ္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္၏။ သို႔ေသာ္ သမီး၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္လွ်င္ပင္ စိတ္ကူးက အႀကိမ္ႀကိမ္ပ်က္ ျပယ္သည္။ သူသည္လို ေတြးေနတတ္မွန္း သမီးသိလွ်င္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္၍ဆုံးမည္မဟုတ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း စိတ္ဆႏၵမ်ားစြာကို ဟန္လုပ္ဖုံးကြယ္ရသည္မွာ ရက္အခ်ဳိ႕ လြန္ခဲ့ေပၿပီ။
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ လမ္းေပၚကို ေငးၾကည့္ေနရာက သမီးပုံရိပ္ကေလးကို ဖ်တ္ခနဲျမင္သည္။
ေခါင္းေလာင္းကေလး တခြၽင္ခြၽင္လႈပ္ခတ္လာသည္။ ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္ နင္းတက္လာမည့္ ေျခသံ ကိုနားစြင့္စဥ္ ညေနခင္းတိုင္း သမီးမ်က္ႏွာျမင္လွ်င္ သာယာၾကည္ႏူးျမဲျဖစ္ေသာ စိတ္ကေလးက တစ္ေက်ာ့ ျပန္လႈပ္ခတ္လာ၏။
တံခါးမွ လွမ္း၀င္လာေသာ သမီး၏ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္ ႏြမ္း၍ေနသည္။ သမီး မတားႏုိင္မီ မွာပင္ ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ ေရတစ္ဖန္ခြက္ကို ခပ္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ သမီးေလး အေမာတေကာ ေရေသာက္ခ်သည္ကို အေငးသားၾကည့္ေနမိသည္။ ဘ၀အေမာမ်ားၾကား သမီးေလးကို သည္လို ျမင္ေတြ႕ရလွ်င္ေတာ့ ေစာေစာက ေတြးတတ္သည့္ ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးတို႔သည္ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္လြင့္ပ်ယ္ၿပီမသိ။
“အေမေရ ဒီေန႔ခင္းက အရီးေငြက ဖုန္းဆက္တယ္ သိလား။ သမီး႐ုံးကို”
“ဘာမ်ားျဖစ္လို႔တုန္းကြယ္”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အေမရဲ႕။ သူ ေနေကာင္းေၾကာင္း ေျပာေပးပါတဲ့၊ အေမ အဆင္ေျပရဲ႕လားဆိုတာလည္း သိခ်င္လို႔တဲ့”
“အဆင္ေျပတယ္ ေျပာလိုက္ပါ သမီးရယ္။ အေမ ဒီမွာ အဆင္ေျပပါတယ္လို႔”
ေဒၚေရႊေက်ာ့သည္ သမီး၏ မ်က္ႏွာကို ေငးျမဲေငးဆဲ။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ ျပံဳးေနေပမည္။
စံပယ္ျဖဴႏု
(ကလ်ာမဂၢဇင္း မတ္လ ၂၀၁၃)
2 comments:
ရင္ထဲမွာ နင့္ေနတာပဲ။
လက္ဖဝါးတြင္ထင္ဟပ္ေသာက တမ်ိဳးျငိတယ္
ဒါေလးက
ေျပာတတ္ေတာ့ဘူး
တကယ္ၾကိဳက္တယ္ ဆရာမ
ႏွစ္ခုစလုံးကေတာ့ အေမ့ေမတၱာကို သတိရၿပီး ေရးျဖစ္တာပါပဲ။
လက္ဖ၀ါးက တကယ့္အေၾကာင္းအရာျဖစ္ၿပီး အလွမ္းေ၀းခဲ့သည္ကေတာ့ အေမ့ကုိမ်ား ၿမိဳ႕ေခၚလုိက္ရင္လို႔ စိတ္ကူးရင္း ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
အခ်ိန္ေပးၿပီး စာလာဖတ္ေပးတာကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။
Post a Comment