ခုတေလာ ခုိင္သည္ ေမာင့္ကို လမ္းခြဲ စကား ဆုိဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ ကူးေနခဲ့ေလသည္။ လမ္း ခြဲၾကစုိ႔ေနာ္။
စိတ္ကူးထဲက စကား သစ္ကို ႏႈတ္မွ ဖြင့္ေျပာ လွ်င္ေတာ့ ေမာင္က အံ့ ၾသၿပိဳလဲမယ္ ထင္သည္။ အခ်စ္မွာယုံၾကည္ေသာ၊ တန္ဖိုးထားေသာ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ၾကား လမ္းခြဲ စကား ေပၚေပါက္ရ သည္ ဆိုလွ်င္ ဒါဟာ အိပ္မက္ျဖစ္ေနမလားဟု ေမာင္ ေတြးေကာင္း ေတြး မွာပဲ။ သုိ႔ေပမယ့္ လမ္းခြဲ လုိျခင္းကေတာ့ခုိင့္စိတ္ ႏွလုံးမွာ ကိန္းေအာင္း ေနသည့္ အမွန္တရားပါ။
အဲသည္ အမွန္တ ရားကို ထုတ္ေျပာခြင့္ လည္း မရ၊ ထုတ္၍ ေျပာ လုိျခင္းလည္း မရွိသည့္ အခါ ခိုင္သည္ အခါမ်ား စြာစိတ္ပင္ပန္းရျမဲ။ ခါ တုိင္းလုိ ၾကည္လင္ေသာ၊ ျမႇဴခ်ဳိေသာ အျပံဳးႏုမ်ား ကိုလည္း မျပံဳးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။
ညေနခင္း ႐ုံးေရွ႕မွာ ေစာင့္ႀကိဳျမဲ ေမာင့္ကို ျမင္ရလွ်င္ ခုိင့္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ႏြမ္းလ်ေပမယ့္ ဟန္ ေဆာင္ရႊင္ပ်ေသာ အျပံဳး သာ ခိုတြယ္တတ္လာ သည္။ ေမာင့္အျမင္မွာ ေတာ့ ပကတိအျပံဳး၊ ခ်စ္သူျဖစ္ခါစ ရက္မ်ား ကလုိ ခ်စ္စဖြယ္အျပံဳး။ သုိ႔ေသာ္ ခိုင့္စိတ္ကို ခုိင္ပဲ သိပါသည္။ လက္ဆြဲျခင္း ကို ေမာင္ လက္ကမ္း လွ်င္လႊဲေျပာင္းေပးလ်က္ ကားမွတ္တိုင္ဆီ ေျခ လွမ္း စျဖစ္လွ်င္ ခုိင္သည္ ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ အား နာပူပင္ျမဲ။ ေမာင္ ဘယ္ ေတာ့မ်ား ခိုင့္ကို ရိပ္မိ သြားပါ့မယ္။
ခိုင့္ထက္ပင္ သန္႔ျပန္႔ ၾကည့္ေကာင္းျမဲျဖစ္ ေသာ ေမာင့္အတြက္ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းက ေလးတုိ႔၏ အၾကည့္ကိုအ ကဲဖမ္း စိုးရိမ္တတ္ေသာ အက်င့္ကလည္း ခုတ ေလာ ဘယ္မွာ ေပ်ာက္ ကြယ္ေနသည္မသိ။ ေယာပုဆုိး နီညိဳေရာင္ႏွင့္
ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴကို ဝတ္ဆင္လာလွ်င္ ေမာင္ က ပုိ၍ သန္႔ျပန္႔ ႏုသစ္ ျမဲ။ ခိုင္က ဝန္တိုပူပင္ျမဲ။ ခုေတာ့ခုိင္သည္ ေအး ၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။ မ်က္ဝန္းမွာ လည္း တည္ၿငိမ္သည္ႏွင့္ အမွ် လွ်ဳိ႕ဝွက္ေသာ အ ရိပ္မ်ား ခုိတြယ္စျပဳခဲ့ၿပီ။
''ခိုင္ ခုတေလာ တစ္ မ်ဳိး ထူးျခားေနသလုိပဲ ေနာ္။ ေမာင္ပဲ စိတ္ထင္ လို႔မ်ားလား''”
တစ္ခါကေတာ့ ေမာင္က ေတြေဝဟန္ ဆုိ ဆဲ။ ခိုင္သည္ တမင္ ဖန္ တီးယူေသာ္လည္း နဂိုေန ဟန္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ရွိရသည္။
''အသက္လည္း မ ငယ္ေတာ့ဘူးရွင့္။ ရင့္ က်က္ရေတာ့မယ္မို႔လား''
“''မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတ ေလာေလးတင္မွပါ။ ခိုင္ တစ္ခုခုကို ေတြးေနတာ လို႔ ေမာင္ေတာ့ ထင္တာ ပဲ''
ျငင္းခုံျခင္းကို ေရွာင္ ရွားတတ္ျမဲ ေမာင္သည္ မ်က္ဝန္းမွာေတာ့ ခိုင္မာ ဟန္ျပသည္။ စကား လုံးမ်ားစြာမသုံး။ ေမာင္ ခုိင့္ကို အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ရိပ္မိခဲ့ၿပီ။ တကယ္ ေတာ့ ဒါသည္လည္း မဆန္းၾကယ္။ ခ်စ္သူ သက္တမ္းခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အတြင္း ခုိင္ႏွင့္ေမာင္ သည္ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနၾက ေသာ စာမ်က္ႏွာႏွစ္ခုလုိ အျပန္အလွန္ ဖတ္႐ႈနား လည္ရသည္။ စိတ္ဝိ ညာဥ္ႏွစ္ခုသည္ပင္ လူ တစ္ဦးတည္းလုိျဖစ္ သည္။ အဲသည္လူတစ္ ဦးကို ပိုင္းျခားမည္ဆိုပါ စုိ႔။ ႏွလုံးသည္ ေသြး စိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္၍ စမ္း ေခ်ာင္းအသြင္ စီးဆင္း မည္လား။ ခုိင္သည္ အေတြးႏွင့္ပင္ ထိတ္လန္႔ ေတြေဝျမဲ။ အုိ..မေျပာ ေတာ့ဘူး။ လမ္းခြဲစကား ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ႏွ လုံးက အခါခါျငင္းဆန္ လွ်င္ ဦးေႏွာက္က ရယ္ ေမာတတ္ေတာ့လည္း မခက္ဘူးလား။
ေမာင္ႏွင့္ခုိင္တုိ႔ စ ေတြ႕တုန္းကေတာ့ အရာ ရာ ႐ုပ္ရွင္ဆန္လွသည္။ မႏၲေလးတကၠသုိလ္၊ တမာပင္တို႔စိမ္းျမ ရိပ္ညိဳ သြယ္တန္းေသာ လမ္း သြယ္မ်ား၊ စိန္ပန္းနီနီ၊ ငုစပ္ခ်ယ္ရီ၊ ပတၱျမား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္။ မ်ား စြာေသာ ႐ုပ္ရွင္၊ ဝတၴဳ ေတြထဲက ေက်ာင္းသား လူငယ္ခ်စ္သူေတြလုိ ခိုင္ႏွင့္ေမာင္တို႔ စတင္ဆုံ
စည္းၾကသည္။ ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ တမာ ရြက္ေႂကြတုိ႔ ေလမွာ ရွပ္တုိက္ေျပးလႊားဆဲ၊ စိန္ ပန္းနီတုိ႔က ဖူးပြင့္နီေစြး ဆဲ၊ သံေယာဇဥ္က လွပ စြာ အေရာင္ေျပာင္းဆဲ မွာပင္ ခ်စ္သူဘဝေရာက္ ၾကေလသည္။
အဲသည္တုန္းက ေတာ့ စိတ္ႏွလုံး ေပ်ာ္ေမြ႕ ဖြယ္။ အခ်စ္ကိုသာ သိ တတ္စဥ္လုိ႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ခုိင္တုိ႔ အိမ္ေတြဆီက ေငြ အေရာက္ ေနာက္က် သည့္အခါလက္က်န္ေငြ ကို ေခြၽတာရဆဲ။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္မွာ၍ မွ်ေသာက္ ရလွ်င္လည္း ရယ္ေမာ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္ ကေတာ့ ခုိင့္ေလာက္ ေကာ္ဖီမခုံမင္။ ေရေႏြး တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ ေသာက္ကာ စကားတ ေျပာေျပာေနခ်င္သည္။ ကဗ်ာစပ္ေနခ်င္သည္။
ခိုင္ကေတာ့ စားပြဲေပၚ အုပ္မိုးထားသည့္ ထ ေနာင္းပင္ႀကီးက သစ္ ရြက္ေႂကြေလးမ်ား ေႁခြခ် သည့္ အခါ ေတးသီခ်င္း သီဆုိခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္က လြင့္ခ်င္လြင့္ေန တတ္သည္။ အနီးမွာ ခ်စ္သူက အတူရွိသည္မ ဟုတ္လား။ အတူရွိမႈဟာ ယုံၾကည္မႈ၊ ရဲရင့္မႈကို လည္း ေမြးဖြားေပးတတ္ သည္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္း
ေရာင့္ရဲျခင္းလည္း ပါဝင္ သည္။ ခိုင္သည္ ဘဝကို ရွည္လ်ားစြာၾကည့္ေမွ်ာ္ ေတြးမထား။ မေတြး လိုေသးဘူးဆိုရမည္ပင္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ေနေပ်ာ္ေက်နပ္သည့္ ဘဝတစ္စိတ္တစ္ပုိင္းမွာ အနာဂတ္ကို ပူပင္စရာ လုိ႔မျမင္ခဲ့တာ ခိုင့္အလြန္ မဟုတ္ဘူးထင္သည္။ စိတ္ႏွလုံး ႏုနယ္ဆဲ၊ အ ေတြးတို႔က ႏုသစ္ဆဲ။
လြယ္အိတ္ကုိ ပခုံးမွာ ခ်ိတ္ထားရသည့္ ေက်ာင္းသားဘဝက ရဲရင့္ လြတ္လပ္ျခင္းမ်ဳိး ခိုင့္တစ္သက္မွာ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏုိင္ေတာ့ဘူး ထင္ သည္။ ခုိင့္မိဘမ်ားက မခ်မ္းသာ။ သုိ႔ေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေငြႀကိဳး စားပုိ႔ျမဲ။ မိဘကို သိ တတ္ေသာ္လည္း ခိုင္ သည္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ မႈကို ခ်ဳပ္ထားရေလာက္ ေအာင္ေတာ့ မပူပင္ တတ္ခဲ့ဘူးထင္သည္။ ခုိင္ဟာ ႐ိုးသားႀကိဳးစား သည္ႏွင့္အမွ် အျပစ္ ကင္းစြာ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ ေသာ ေက်ာင္းသူေလး ပင္။ မိဘစကားကုိ အ ေဝးမွာေပမယ့္ နာခံ သည္။ အေနအထိုင္ တတ္၍ မိဘကိုလည္း မပူပင္ေစ။ မနာခံမိသည့္ အခ်ိန္ကေတာ့ အခ်စ္ ကို မႏိုင္နင္းခ်ိန္တည္း။ ဘာ ဘာညာညာ မေတြးနဲ႔လုိ႔ အေမက သတိတရမွာ ၾကားေတာ့ ခုိင္သည္ ေမာင့္ကို ခ်စ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
“''ခိုင္ကေတာ့ မိဘကို စိတ္ပူေစၿပီလားမသိ''
ခုိင္က ပူပင္စြာဆုိ လွ်င္ ေမာင္က ရယ္ေမာ တတ္ေသးသည္။
''ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ ေလးက မဆုိးရွာပါဘူး။ မခ်မ္းသာတာကလြဲလုိ႔ ႐ိုးသားရွာပါတယ္ ခုိင္ရဲ႕''
အဲသည္တုန္းက ေတာ့ ခုိင္တို႔ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ မႏၲေလး တကၠသုိလ္မွာ အားယူစ ပန္းငံုမ်ားလုိ ေတာက္ပလင္းလက္ႏိုင္ ခဲ့ၾကသည္။ ခုေတာ့ အ တိတ္သည္ ဓာတ္ပုံ အယ္လ္ဘမ္မ်ားမွာ၊ ဒိုင္ ယာရီမ်ားမွာသာေရႊေရာင္ ေတာက္ပလ်က္ က်န္ရစ္ ခဲ့ေလသည္။
''ဇာတ္လမ္း အစက ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဆန္ပါရဲ႕ ဟယ္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းက ေတာ့ ေမွ်ာ္ဆိုတာလုိပဲ''”
ခုိင္သည္ မႏၲေလး တကၠသုိလ္မွာ ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြ မ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္မွာ အမွတ္မထင္ ဆုံစည္းၾကလုိ႔ စူးစမ္း တာမ်ဳိး ၾကံဳလွ်င္သည္ လိုပဲေျဖေလ့ရွိသည္။ ခိုင့္ အေျဖစကားကို ၾကား လွ်င္ တခ်ဳိ႕က ရယ္ေမာ ၾကသည္။ ႏွစ္သိမ့္ၾက သည္။ တခ်ဳိ႕က စာနာ ဟန္ျပသည္။ တခ်ဳိ႕က ေတာ့ သတင္းတစ္ခုရ သည့္ပမာ မ်က္လုံးမ်ား ဝင္းလက္တာကို ျမင္ရ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ခုိင္က ေတာ့ ဘယ္သုိ႔ေသာ အမူ အရာကိုမွ ထူး၍မတုန္ လႈပ္ၿပီ။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက ေမာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ဖူးေသာ ကဗ်ာတုိ႔ကုိ ခိုင္က သတိတရႏွင့္ ရယ္ေမာက်ီစယ္မိသည္။
''ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းသီးတစ္လုံးလို အခ်စ္က ခ်ဳိျမႏုသစ္လုိ႔ ဆိုေမာင္ရဲ႕။ တကယ္ တမ္း အခ်စ္နဲ႔ဝယ္ရင္ ပန္းသီးေတာင္မရပါလား''
ေမာင္က ရယ္ေမာ ဆဲ။ ခိုင္သည္ ေမာင့္ မ်က္ႏွာၾကည္လင္ဟန္ ကို ေငးကာ အေတြးကို ေဝ့လည္တတ္လာသည္။
သာမန္႐ုံးဝန္ထမ္း ႏွစ္ ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ဘဝတုန္းက ေလာက္ ကဗ်ာမဆန္ႏိုင္ ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕ ေမာင္ ရယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ႏွစ္ေယာက္မွ် ေသာက္ တာသည္လည္း ကဗ်ာ မွာသာဖြဲ႕ႏြဲ႕ဖုိ႔ေကာင္း ေတာ့သည္။ ခုကိုပဲ ေမာင္ တစ္ေယာက္ ကဗ်ာေတြ မစပ္ျဖစ္ေတာ့တာ ၾကာၿပီ ထင္သည္။
ခိုင့္မွာ ေက်ာင္း တုန္းက သိမ္းထားဖူးသ မွ် ကဗ်ာမ်ားကိုသာ တ သသ လုပ္ေနရသည္။ ေမာင့္ကဗ်ာသစ္ကိုမျမင္ ရေတာ့ၿပီ။ ကဗ်ာစပ္ပါ ဦးလားေမာင္ရယ္ဟု ဆို ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္ သည္။ စိတ္က ရွင္းသန္႔မွ
ကဗ်ာေရးဖုိ႔ ေကာင္း တယ္ခုိင္ရဲ႕တဲ့။ ေမာင္က မသိမသာ သက္ျပင္း ႐ႈိက္လ်က္ဆိုတတ္သည္။
ခိုင္ကေတာ့ အတိတ္ ကို လြမ္းစရာလုိ႔သာ ၾကည့္ေမွ်ာ္တတ္ေတာ့ ေသာ္လည္း တကယ့္ တ ကယ္မွာေတာ့ လြမ္းပင္မ လြမ္းတတ္ေတာ့ဘူး ထင္ ေလသည္။ ပစၥဳပၸန္ကုိ ၾကည့္တတ္လာသည္။ အနာဂတ္ကို ပူပင္တတ္ လာသည္။ ဂဏန္း ေျခာက္လုံးနားမေရာက္ တေရာက္ လစာေငြႏွင့္ ကိုယ္စီ ရပ္တည္ေနရ သည့္ ခိုင္ႏွင့္ ေမာင့္အဖို႔ ကံၾကမၼာကို ေလွာင္ ေျပာင္စိန္မေခၚရဲၿပီ။ ကံၾကမၼာ၏ တစ္ျပန္ တစ္လွည့္ စိန္ေခၚလုိ ေသာ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ခိုင္သည္ရဲရဲပင္ မၾကည့္ ဝံ့ေပ။ ခိုင္သတိၱ နည္းလာ ၿပီေမာင္ရဲ႕။ သည္လုိ ေျပာထြက္လွ်င္ ေမာင္က ဝမ္းနည္းမည္ထင္သည္။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ခိုင္ သည္ သိုသိပ္ျမဲ။ ေမာင့္ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျမဲ။
''တစ္ခါတေလေတာ့ လည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆုိ ၿပီး စြန္႔စားလုိက္ခ်င္ၿပီ''”
ေမာင္က တစ္ဇြတ္ ထိုး႐ူးမိုက္ေတာ့မည့္ သူလုိ ဆိုလွ်င္ ခုိင္သည္ စိုးထိတ္ရၿပီ။ ေမာင္သာ တကယ္ ဆုံးျဖတ္ၿပီဆို ခိုင္ဘယ္သို႔ ျငင္းဆန္ရ မည္လဲ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ ကို ခိုင္ခ်စ္သည္။ တစ္ သက္မွာ တစ္ခါေတာ့ မုိက္မဲစျမဲလုိ႔ဆိုကာ မိဘ ကို မငဲ့ကြက္ မိုက္မဲရ ေတာ့မလား ေတြေဝဆဲ။ ေမာင္ကပဲ စကားကုိ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေလွ်ာ ခ်တတ္ျပန္သည္။
''ေအးကြာ တုိက္ခန္း ေလး တစ္ခန္းေလာက္ ေတာ့ မဝယ္ႏိုင္ရင္ ေတာင္ ငွားႏိုင္မွပဲ စြန္႕ စားၾကတာေပါ့''
ခုိင္သည္ ေမာင့္မာန တို႔ ပြန္းပဲ့ရွာေတာ့မွာကို ေတြးကာ စာနာရသည္။ မ်က္ႏွာညိႇဳးငယ္ခ်င္ ရသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ရယ္ ေမာေပါ့ပါးလုိဟန္ျပရ သည္။
''အိမ္ပဲ ငွားတာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ အစားအ ေသာက္ကေတာ့ ရွိသ လုိပဲ... ထမင္း မရွိလည္း ခိုင္က ေကာ္ဖီႀကိဳက္တာ ပဲဟာ''
''တစ္ရက္ကုိ ဘယ္ႏွ ခြက္ေသာက္ႏုိင္မလဲ ခိုင္''”
''ေလးခြက္ေပါ့။ လ ကုန္ခါနီးရင္ေတာ့ တစ္ ခြက္ပဲ ေသာက္မွာပါ''”
ခုိင္ႏွင့္ေမာင္ သည္ ရယ္စရာ သိပ္မေကာင္း တာကိုပင္ အဆန္းလုပ္လုိ႔ ရယ္ေမာၾကရျပန္သည္။ ဘာမဆုိ ရယ္ေမာႏိုင္ တာဟာဘဝမွာ အ ေကာင္းဆုံး အရည္အ ခ်င္းလို႔လည္း ဆုိခ်င္ သည္ေလ။ ေမာင့္မွာေရာ ခိုင့္မွာပါ အဲသည္ ရယ္ ေမာ ေပါ့ပါးႏိုင္ေသာ အ ရည္အခ်င္းရွိသည္။ ညည္းညဴျခင္းကို ေရွာင္ လိုစိတ္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘဝတူခ်င္းမို႔ အျပန္ အလွန္ အားေပးတာ လည္းရွိသည္။ ခ်စ္သူ ထက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တစ္ေယာက္လုိေပါ့။ ကဲ
သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘဝ မွာ ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ား လိုအပ္ဦးမည္လဲ။
တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ နီးၾကရမည္လုိ႔ ခုိင့္စိတ္ ႏွလုံးမွာ ေသခ်ာဆဲ။ ႐ုပ္ရွင္မ်ားစြာမွာၾကည့္ၾက ရသလုိ ခိုင့္မိဘတို႔၏ အိမ္ေထာင္ရက္သားခ်ေပး လုိမႈကို ၾကံဳရေလသည္။ ခိုင္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ေပမယ့္ တအ့ံ တၾသလည္း မျဖစ္လွ ေပ။ တကယ္ေတာ့ ခုိင့္ အသက္အရြယ္သည္ အိမ္ေထာင္ ျပဳသင့္ၿပီဟု အေမကယူဆေတာ့မွာ ကိုနားလည္ရသည္။ ခိုင္ သည္ သည္ႏွစ္မွာ အ သက္ ႏွစ္ဆယ့္ ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ အေမက အေဝးမွာ ရွိေနသည့္ သမီးကို စိတ္ပူပင္စျပဳ ၿပီ။ ၿပီးေတာ့လည္း သမီး လုပ္သူ ဘဝ ေအးခ်မ္း ေစမည့္ အိမ္ေထာင္ဖက္ ေကာင္းကို ၾကံဳၾကိဳက္ လာသည့္အခါ အေဖႏွင့္ တုိင္ပင္၍ စီစဥ္လုိဟန္ ျပသည္။ ခုိင့္ကို ေဖ်ာင္းဖ် လုိဟန္ျပသည္။
''သူမ်ား ၿမိဳ႕ရြာမွာ ေနရတာထက္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ရြာမွာပဲ ေအးေအးခ်မ္း ခ်မ္းေနရတာမေကာင္း ဘူးလား သမီးရယ္။ ေမာင္ ညီမေလးေတြကို လည္း ကုိယ္က ေစာင့္ ေရွာက္ႏိုင္တာေပါ့။ ေအး ေလ အေမကေတာ့ မ တုိက္တြန္းခ်င္ပါဘူး။ သ မီးစဥ္းစားဖို႔သာ ေျပာ တာပါ''”
ခိုင္သည္ ဖုန္းခ်ၿပီး သည့္ေနာက္ စကၠန္႔မ်ား စြာပင္ ဖုန္းခြက္ အျဖဴ ေလးကို ေငးေမာေနခဲ့ သည္။ စကားတုိ႔ တြ႕န္ ဆုတ္ေပ်ာက္ကြယ္ရ သည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳ ျခင္းသည္ ဘဝမွာ ခိုလႈံ ရာ တစ္ခုျဖစ္ေစသလား။ အခ်စ္ကေရာ အေရးတ ႀကီးလုိအပ္ခ်က္ မဟုတ္ ေတာ့ၿပီလား။ အေမ သည္ ေမာင္ႏွင့္ ခိုင့္ဇာတ္ လမ္းကို အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ ရိပ္မိခဲ့ေလသည္။ မိုင္ေပါင္းရာႏွင့္ ခ်ီ၍ ေဝး ကြာေနေပမယ့္ အေမ သည္ သမီး၏ အခ်စ္မွာ ယုံၾကည္ေသာ စိတ္ႏွ လုံးကို သိျမင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ မသိသလို ေန ေပးခဲ့သည္ဟု နားလည္ ရသည္။ ခုေတာ့ အေမ သည္ ခုိင့္ဇာတ္ေမ်ာကိုအ ဆုံးသတ္လုိခဲ့ၿပီ။
ေနာက္ပိုင္း ရက္ မ်ားမွာေတာ့ ခိုင္သည္ စိတ္က တိမ္ေတြလုိ ေပါ့ ပါးလြင့္ေမ်ာလ်က္ ႐ုပ္ ကေတာ့ ပုံစံခြက္မ်ား ၾကားမွာ၊ ေမာင့္အနီးမွာ ေနျမဲတုိင္းပင္။ အေမ့ကို လည္း ဘာစကားမွ ယတိျပတ္ ေျပာလုိစိတ္မ ရွိေသး။ ေမာင့္ကိုလည္း အိမ္အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာ ၍မပူပင္ေစလုိ။ ဖြင့္ေျပာ ၿပီဆုိပါစုိ႔ လက္ထပ္ၾက စုိ႔ခုိင္ရယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိ လုပ္ပါ့မယ္။ အေမက ေတာ့ မိုက္မဲေသာ သမီး ကို တစ္ခဏ စိတ္အခန္႔မ သင့္တာရွိေကာင္းရွိမည္။
ခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ေနာက္ေတာ့ လည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မည္ ဟုခုိင္ယုံၾကည္ေလသည္။ သု႔ိေပမယ့္ ခုိင္က သတိၱ နည္းပါးဆဲ။ ဘဝကမေရ ရာ။ အနာဂတ္သည္ မေရရာ။ အခ်စ္ကလြဲလုိ႔ ဘဝမွာ ကံၾကမၼာလည္း မေရရာ။
''ေဆာက္လုိက္ၾက တဲ့ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြ ေနာ္ခိုင္။ ေနာက္ဆုိ ဒီ လမ္းထဲ တိုက္ခန္းေတြ မ်ားလာဦးမွာပဲ။ ေမာင္ မ်ားတစ္ခန္းေလာက္ ပိုင္ ရင္ကြာ''”
ခိုင္ေနသည့္ သီရိေမ အေဆာင္ရွိရာ ေဇယ်ာသီ ရိလမ္းထဲ လုိက္ပုိ႔လွ်င္ ေမာင္က မွတ္မွတ္ရရ ဆုိ တတ္ေလသည္။ ခိုင္ သည္ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို စာနာစိတ္ႏွင့္ ေငးေမာ ျမဲ။ ဇာတ္လမ္း အဆုံး သတ္လည္း မေရာက္ ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ေမာင္
ရယ္။ လမ္းခြဲၾကပါစို႔ရဲ႕။ ခိုင္သည္ ကိုယ့္အေတြး ကိုယ္ျပန္ ထိတ္လန္႔၍ ေနျပန္သည္။ ေမာင္က ႐ိုးသားသေလာက္ ခုိင္က မ႐ိုးသားႏိုင္ေတာ့ေပ။ အေဆာင္ေရွ႕ေရာက္လုိ႔ ေမာင္ ႏႈတ္ဆက္လွည့္ ျပန္သြားလွ်င္ ခုိင္သည္ ဝမ္းနည္းေတြေဝလာျပန္ သည္။ ေမာင့္ကို အခါ မ်ားစြာကထက္ ခ်စ္ ျမတ္ႏိုးလာျပန္သည္။
ခုတေလာ ခုိင္သည္ လမ္းခြဲစကားဆုိဖုိ႔ အ ႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးေနခဲ့တာ ဝန္ခံရေပမည္။ လမ္းခြဲ ၾကတာဟာ ႏွစ္ေယာက္ လုံးအတြက္ အေကာင္း ဆုံးျဖစ္မလား။ ေမာင္ လည္းအေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္း ကင္း ႀကိဳးစားခြင့္ရမည္။ ခိုင့္မွာလည္း မိသားစုက စိတ္ခ်မ္းသာမည္။ သုိ႔ ေသာ္ လက္ေတြ႕ဘဝ သည္ စိတ္ကူးေလာက္ လြယ္ကူမႈ မရွိႏုိင္ေပ။ တကယ့္တကယ္မွာ ေမာင္လည္း ၿပိဳလဲရ မည္။ ခုိင္လည္း နာက်င္ ရမည္။ ခုနစ္ႏွစ္စာ သံ ေယာဇဥ္ကို ဘယ္သုိ႔ေမ့ ေဖ်ာက္ရမည္လဲ။ လမ္းမ ခြဲဘဲ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ လို႔ကေတာ့ အခ်စ္မွာ ေအးျမသာယာမည္။ အ နာဂတ္ကေတာ့ ေဝဝါး ဆဲပဲရွိမည္ထင္ရသည္။
ဒါႏွင့္ပဲ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အျငင္း ပြားမႈမ်ားၾကားမွာ ခိုင္ သည္ ေတြေဝျမဲပင္။ ဘာကိုမွ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်စ္က ခိုင္ မာျမဲ။ ဒါကိုေတာ့ စိတ္မွာ အထပ္ထပ္ေသခ်ာသည္။
ပြင့္လင္း သာယာ ေသာ ရာသီဝင္လာလွ်င္ ေမာင့္ေမြးေန႔ တျဖည္း ျဖည္း နီးကပ္လာသည့္ အခါ ခိုင့္စိတ္ႏွလုံးသည္ အခါမ်ားစြာကလုိ ပူေႏြး လႈပ္ခုန္ျပန္ေလသည္။ ႏွစ္ရွည္ၾကာၿပီ ျဖစ္ေပ မယ့္ မေျပာင္းမလဲ ရင္ ခုန္ျမဲ။ ဆန္းသစ္ျမဲ။ ေမာင္က ကိုယ့္ေမြးေန႔ ကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ သူ။ ခိုင္ကေတာ့ အေသး
အဖြဲကအစ မွတ္သား ဥာဏ္ရွိသူတည္း။ ေမာင့္ အတြက္ ေမြးေန႔လက္ ေဆာင္ကို တအံ့တၾသ ျဖစ္ေစရန္ အမွတ္တမဲ့လုိ လုိ ဖန္တီး၍ ခိုင္က ႏွစ္ တိုင္းေပးတတ္ခဲ့သည္။ ေမြးေန႔ပင္ သတိမရတတ္ ေသာ ေမာင္က အံ့ၾသ ဝမ္းသာျမဲပင္။ ခိုင့္လက္ ေဆာင္မ်ားသည္ တန္ဖိုး ႀကီးပစၥည္းမ်ား မဟုတ္ ေသာ္လည္း ေမာင္က ႏွစ္သက္တတ္ခဲ့သည္။
သည္ႏွစ္ေတာ့ ခုိင္ သည္ ေမြးေန႔မွာ ကဗ်ာ ခ်စ္ေသာေမာင့္ကို ကဗ်ာ စာအုပ္ တခ်ဳိ႕လက္ ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ သည္။ ေမာင္ႏွစ္သက္ ေသာကဗ်ာဆရာ ေဇ ယ်ာလင္း၏ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အညိဳႏု ေရာင္ စကၠဴအလွႏွင့္ ေသေသသပ္သပ္ ထုပ္ပိုး ထားသည့္ ခုိင့္လက္ ေဆာင္ကို ျမင္လွ်င္ေတာ့ ေမာင့္မ်က္လုံးတုိ႔သည္ ဟိုး အရင္ခ်စ္သူျဖစ္စ ႏွစ္ေတြတုန္းကလုိပင္ လင္းလက္ေတာက္ပျမဲ။ ဒါဟာ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း၏အ ရိပ္အေယာင္။ ခိုင္သည္
ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ခ်စ္ခင္ စိတ္ႏွင့္ အရိပ္ၾကည့္ ေငး ေမာေနခဲ့သည္။
''ေက်းဇူးေတာ့ တင္ ပါရဲ႕ခုိင္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အဖုိ႔ေတာ့ ေမြးေန႔ ရွင္က တခမ္းတနားေကြၽး ေမြးဖို႔ ခက္ခဲေနတာ စိတ္ မေကာင္းစရာပဲ''”
ေမာင့္မ်က္ႏွာက ညိႇဳး လ်ခ်င္ဆဲ။ ခုိင္သည္ စိတ္ကူးဥာဏ္လင္းပြင့္ သလုိ လက္ခနဲ ျပံဳးလိုက္ သည္။
''ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ဖုိး ေတာ့ ရွိတယ္မဟုတ္ လား ေမာင္ရဲ႕''
''အင္း ရွိသားပဲ။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ဖိုး ေတာင္မကဘူး။ ပုိဦး မယ္''”
ေမာင့္မ်က္ႏွာ သည္ လုိဆုိေတာ့လည္း ျပံဳး ရႊင္စျပဳလာျပန္သည္။
''ဒီလုိဆုိ ခုိင့္ကို ေကာ္ ဖီလုိက္တိုက္။ ႏွစ္ ေယာက္တစ္ခြက္ မဟုတ္ ဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္ ခြက္ ေသာက္ၾကမယ္။ အိုေကေနာ္''
ေက်ာင္းတုန္းကလုိ ပင္ ခုိင္သည္ ျပံဳးရႊင္မူရာ ႏွင့္ စကား ဆုိမိျပန္သည္။ ေမာင္ႏွင့္အတူ ရယ္ေမာ မိျပန္သည္။ သည္လုိသာ အျမဲျပံဳးႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ျပကၡဒိန္တို႔က ေဆးေရာင္ စုံ ႏုသစ္၍ ရင္ဆိုင္ရဲခ်င္ စရာ။ သုိ႔ေပမယ့္ လက္ ေတြ႕ဘဝဆိုတာမ်ဳိးက ကဗ်ာစပ္႐ုံေလာက္ႏွင့္ လည္းျပည့္စုံတာမဟုတ္ ေပ။
စံပယ္ျဖဴႏု
(ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္၊ ၂ဝ၁ဝ)
1 comments:
ဆရာမေရ
ဒီစာမူေလးကို ေနျခည္ ဖတ္သြားတယ္ေနာ္ အစအဆုံးပဲ
ေကာင္းလိုက္တာေနာ္ အေရးအသားေလးေတြက အားက်စရာပါပဲ
Post a Comment