လက္ဖ၀ါးတြင္ ထင္ဟပ္ေသာ

ခုတေလာ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးျပင္ကို အမွတ္တမဲ့ ငံု႕ၾကည့္မိ ေလတိုင္း အေမ့ကို ကၽြန္မ သတိတရ ရိွေန ပါသည္။

ကၽြန္မ၏ ဘယ္ဘက္လက္ဖ၀ါးျပင္တြင္ ရိွေနေသာ၊ အသက္လမ္းေၾကာင္းဟု ေခၚဆိုၾကေသာ လမ္းေၾကာင္း သည္ ခုေတာ့ အရင္ကေလာက္ မမႈန္၀ါးေတာ့ပါၿပီ။ သူတကာလို ထင္းေနသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း အရင္ကေတာ့ သိသိသာသာ ျပတ္ေတာက္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မွပင္ အသက္ လမ္းေၾကာင္းပါသည္ကို သိရတတ္သည္ မဟုတ္လား။ သည္ႏွစ္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲသည္ အသက္ လမ္းေၾကာင္း အရင္ထက္ ထင္ရွားလာသည္ကို ကၽြန္မ သတိျပဳမိပါသည္။ နည္းနည္းေတာ့ ရွည္လ်ားလာ  သည္ဟုလည္းျမင္လာရၿပီ။ ေဗဒင္လကၡဏာကိုအကၽြမ္းမ၀င္သူမို႔ဘာသေဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ နားမလည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ နားလည္သည္မွာေတာ့ သည္လက္ဖ၀ါးျပင္ကို အေမ ေတြ႕ရလွ်င္ ၀မ္းေျမာက္လိမ့္မည္ ဆိုတာပင္။

သည္ လက္ဖ၀ါးျပင္၏ အေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္ေလာက္က အေမ့ကို ကၽြန္မ ပထမဆံုး ေျပာျပခဲ့ မိပါသည္။ သည္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မသည္ ရယ္ေမာစရာ အေၾကာင္းအရာ သဖြယ္ေတာ့ သေဘာထား ေျပာခဲ့သည္။ အေထြအထူး ေတြးခဲ့သည္မဟုတ္။ အခ်ဳိ႕ေသာ အေလးအနက္ထား ပူပန္ ရမည့္ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို ဟာသ လုပ္ကာ စိတ္ေပါ့ပါး ေစရျခင္းႏွင့္ ယဥ္ပါးခဲ့ရသူ မို႔လားမသိ။ အဲသည္တုန္း ကလည္း ကၽြန္မ ရယ္ရယ္ ေမာေမာပင္ ေျပာျပမိခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလ။

အေမႏွင့္ ျပန္ဆံု ရခ်ိန္ပင္။ အေမသည္ ကၽြန္မ က်င္လည္အလုပ္လုပ္ကိုင္ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆီ ေရာက္လာ ခဲ့သည္။ ဘုရားလည္း ဖူးရင္း အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးေတာ့ သမီးကိုလည္း ေတြ႕ရင္း ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မက အေဆာင္တြင္ ေနရသူမို႔ အေမ့ကို ေခၚမထားႏိုင္။ ေခၚထားခြင့္ပင္ ေပးေစဦး၊ အခန္းက က်ဥ္းလွ သည္ပင္။ တာေမြ တြင္ရိွေသာ အေမ့အသိအိမ္မွာ တည္းခိုရသည္မို႔ ကၽြန္မလည္း အဲသည္အိမ္မွာပင္ တစ္ညေတာ့ သြားေနရသည္။ အေမတို႔ ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္ညတြင္ ျဖစ္ေလသည္။ တိုက္ခန္းတို႔ ထံုးစံအတိုင္း အခန္းေလးက က်ဥ္းေျမာင္းေလရာ အိမ္ရွင္တို႔က တစ္ျပန္တစ္လွည့္ပင္ အားနာေနၾကသည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အိပ္ရာခင္းကာ သိပ္ရသည္ကို မ်က္ႏွာပူသည္တဲ့။ သို႔ေသာ္ ဒါသည္ ရန္ကုန္ေပပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေနသားက်ေနၿပီ။ အေမသည္လည္း သမီးကို ေတြ႕ရသည္မို႔လားမသိ။ ဘာကိုမဆို တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ေက်နပ္ေနရွာသည္။
အဲသည္ညက အေမႏွင့္အတူရိွရသည္ကို ကၽြန္မလည္း ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ထံုးစံအတိုင္း စကားမ်ားစြာ ေျပာလွ်င္ အေမ့မွာ နားေထာင္သူသာ။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေ၀းခဲ့ရေသာ အေမ ့ရင္ခြင္သည္ အဲသည္ညက ကၽြန္မစိတ္ထင္လို႔မ်ားလားမသိ။ ပို၍ပင္ ေႏြးေထြး ေနခဲ့သည္။ အေမႏွင့္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္အိပ္ရင္း၊ အေမ့ ရင္ခြင္ထဲ ကေလးသဖြယ္ ေခါင္းထိုး ထည့္ရင္း၊ စကားေျပာရင္းက ကၽြန္မသည္ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးျပင္ကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ေနမိ ခဲ့သည္။ အမွတ္တမဲ့မွ တကယ္ကို အမွတ္တမဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ အေမကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက သတိထားမိေနသည္ မသိ။
“ကိုယ့္လက္၀ါး ကိုယ္ၾကည့္ ေနတာမ်ား ေဗဒင္ တြက္မွာ က်ေနတာပဲေကာ”ဟု ရယ္ေမာလ်က္ဆိုပါသည္။ “သမီးလား။ တြက္တတ္သားပဲ အေမ မသိဘူးလား”

အေမက ကၽြန္မ စကားကို မယံုပါ။ ရယ္လ်က္သာေနပါသည္။ မယံုဆို ကၽြန္မက အေမ့ကို စေနာက္ေနတတ္သူမဟုတ္လား။ အိမ္တြင္ ကၽြန္မရိွၿပီဆို အေမ့မွာ ႏွစ္သိမ့္ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတတ္သည္။ သမီး ျပန္သြားရင္ အိမ္မွာ ေျခာက္ေနတာပဲဟု ကၽြန္မ ၿမိဳ႕ျပ ျပန္ေရာက္လွ်င္ အေမက ဖုန္းထဲမွ ေျပာျပ တတ္သည္။ ခုလည္း အေမသည္ ကၽြန္မ ဟာသ လုပ္ေျပာေနသည္မွတ္ကာ ရယ္ေမာေနတာပင္။ တကယ္လည္း ကၽြန္မသည္ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ  ရယ္စရာအသြင္ျဖင့္သာ စကားျပန္ လိုက္မိသည္။ အဲသည္ စကားမ်ားသည္ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ အေမ့ကို ဒဏ္ရာ ျဖစ္ေစမည္ လို႔ေတာ့ ထိုစဥ္က မေတြးတတ္ေသး။
“ေၾသာ္၊ အေမကလည္း သမီး တကယ္ၾကည့္တတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သူမ်ားေတြ ေဟာေပးရင္ မွတ္ထားတာေပ့ါ။ မိန္းကေလး ဆိုတာ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးကို ၾကည့္ရတယ္ ဆိုပဲ။ အဲ၊ အဲဒါ အသက္ လမ္းေၾကာင္းေပါ့။ သမီးမွာ အသက္လမ္းေၾကာင္းက ျပတ္ေနတာေကာ။ တစ္၀က္ပဲ ေရာက္တယ္ေနာ္ ေတြ႕လား အေမ။ ေအာက္ဘက္ဆို ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မေပၚေတာ့ ဘူးေလ။ အဲဒါကုိ အသက္ တုိမွာကို ျပတာတဲ့”ဟု အရယ္တစ္၀က္ႏွင့္ ဆိုမိပါသည္။
“သမီးကလည္း မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္း” အေမ့အသံ တိမ္၀င္ သြားသည္ဟု ခံစားရေတာ့ ကၽြန္မ ငဲ့ၾကည့္ လိုက္ပါသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ တကယ္ပင္ အေလးအနက္ဟန္ႏွင့္ ပ်က္ယြင္းလ်က္။ အေမ့မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ပူပင္ ေသာကသည္ အရိပ္ထင္ လ်က္သား။ ဘုရား...ဘုရား ကၽြန္မ စကားမွား သြားခဲ့ၿပီလား။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ေသျခင္း တရားကို ေတြးေၾကာက္ ေနတတ္သူ မဟုတ္ပါေပ။ ဘ၀တြင္မက္ေမာစရာပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားနည္းပါး၍လားမသိ။ မနက္ျဖန္ ေသမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေသမင္းေနာက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လိုက္ႏိုင္ပါမည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္တတ္ျမဲ။ ဒါေၾကာင့္သည္ စကားကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာထြက္သည္။

ရံဖန္ရံခါေတာ့ ေလာကကို ခင္တြယ္စိတ္၊ မိဘမ်ားကို ခ်န္မထားလို စိတ္မ်ားႏွင့္ ေတြေ၀ ဖူးတာ ၀န္ခံ လိုသည္။ သို႔ေပမဲ့ အသက္လမ္းေၾကာင္းပဲ ျပတ္ေတာက္ေနသူမို႔လားမသိ။ ေသျခင္း တရားကိုေတာ့ ေခါင္းထဲ အစဥ္လို ထည့္ထား တတ္ေပသည္။ သူတကာလို နိမိတ္မရိွ၊ နမာ မရိွလည္း မေတြး တတ္ဘဲ ငါေသရင္ ေလဟု ခဏခဏ ေျပာျဖစ္သည္။ မ်က္ၾကည္လႊာကို လွဴကာ သူငယ္ခ်င္းထံ မ်က္စိ ေဆး႐ံုႀကီးက ေပးထားေသာ ကတ္ကေလးကို အပ္ထား ဖူးသည္။

“ငါ ေသတယ္ ၾကားတာနဲ႔ ေဆး႐ံုကို ဖုန္းဆက္လိုက္ သိလား။ ေလးနာရီေက်ာ္ရင္ လွဴလို႔မရေတာ့ ဘူးရယ္”ဟု မွာဖူးသည္။

ကၽြန္မလိုပင္ အယူနည္းပါးေသာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း စိတ္ခ်ဟုဆိုကာ တာ၀န္ခံဖူးသည္။ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း အေဆာင္မွာေန ထိုင္ရင္းက ၾကံဖန္ စိတ္ပူ ေနတာမ်ဳိးလည္း ရိွတတ္ျပန္သည္။ ငါသာ ႐ုတ္တရက္ ေသသြားရင္ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလး(တကယ္ေတာ့ မျဖစ္စေလာက္ဟု အမ်ားက ရယ္ ေမာမည့္ ပမာဏ)နဲ႔  ပစၥည္းေလးေတြ အိမ္ကို ဘယ္သူမ်ား ပို႔ေပးဖို႔ သတိရမွာပါလိမ့္။ အိမ္ဖုန္းလည္း သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ နံရံမွာ မွာခ်င္တာေတြ စာေရးကပ္ထားရင္ ေကာင္းမလား။ သို႔ေပမဲ့ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက ထိတ္လန္႔ မည္စိုးသည္ႏွင့္ စာကပ္မည့္ အစီအစဥ္ ကိုေတာ့ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္။

အိမ္ျပန္ျဖစ္သည္ ဆိုတိုင္းလည္း ရန္ကုန္က မိတ္ေဆြတို႔ကို ဒါေနာက္ဆံုး ျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာဟု ႏႈတ္ဆက္ ဖူးသည္။ သူတို႔ေတြ၏ ဆူပူသံမ်ားကို နာခံကာ ျပန္ဖူးသည္။ ရိွသမွ် အေႂကြး အကုန္ဆပ္ခဲ့တတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ခရီး လမ္းၾကမ္းသည့္အတြက္ ေသျခင္းသည္ လက္တစ္ကမ္းမွာပင္ ရိွႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ သူမ်ား တစ္ေတြေတာ့မသိ။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးေပၚက အသက္လမ္းေၾကာင္းတစ္၀က္ တစ္ပ်က္ႏွင့္မို႔ စိတ္တံုးတံုး ခ်ထားတတ္သူပင္။ ဒါေတြေတာ့ အေမ့ကို ေျပာမျပလိုေတာ့ပါၿပီ။ ခုပင္ အေမ့မွာ မ်က္ႏွာပ်က္လွၿပီ။

ကၽြန္မသည္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေတာ့ ရ၏။ အလုပ္ခြင္က အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပရသည္။ အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ ဟာသေလးမ်ား စြက္ကာ စကားမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာ ျပံဳးရႊင္လာသည္ကို ျမင္ရသည္။ အေမ စိတ္ေပါ့ပါးသြားၿပီ။ ကၽြန္မ ဟာသ လုပ္ေျပာသည္ဟု ထင္ကာ ေမ့ေလ်ာ့သြားၿပီ။ သည္လိုသာ ကၽြန္မ ထင္ခဲ့သည္။

အဲသည္ညက အေမ့ကုိ ဖက္ကာ စကား ေျပာရင္းက ကၽြန္မ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့သည္။ အိပ္မက္မ်ားလည္း မက္လိုက္ ေသးသည္။ ေပ်ာ္ ရႊင္ဖြယ္အိပ္မက္မ်ား။ အေမႏွင့္ အတူ ေလွ်ာက္လည္ ေနေသာ အိပ္မက္မ်ား။

ကၽြန္မ ႏိုးလာေတာ့ နံနက္ခင္း၏ အလင္းတို႔ သက္၀င္စျပဳၿပီ။ မ်က္လံုးကို ျဗဳန္းဆို ဖြင့္မိေတာ့ အေမ့ကို မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ တိုးဖက္ ထားမိသည္ကို သိရ၏။ အေမ့ မ်က္ႏွာဆီ အၾကည္႕ေရာက္လွ်င္ အေမသည္ မ်က္လံုးေလး ပြင့္လ်က္သား။ ကၽြန္မကို ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းကမ်ား ေငးၾကည့္ ေနသည္လဲမသိ။ မ်က္လံုးေတြက တစ္မ်ဳိးပဲ။ ဘယ္သို႔ေသာ အရိပ္ဟု ဆိုရမည္လဲ။ အမည္တပ္ရ ခက္ခဲေသာ၊ ခံစားမႈ တစ္စံုတစ္ရာ ေပ်ာ္၀င္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား ႏွင့္ အေမသည္ ကၽြန္မကို စူးစိုက္ ေငးေမာလ်က္ရိွ၏။
“အေမ ႏိုးတာ ၾကာၿပီလား”

အေမသည္ အေမးကို မေျဖ။ ကၽြန္မကို တိုးဖက္ လိုက္ပါသည္။

“သမီး အသက္ဆိုတာ ကုသိုလ္နဲ႔ ဆက္လို႔ရ တယ္သိလား။ လကၡဏာ အေရးအေၾကာင္း ဆိုတာ ေျပာင္းလဲ ေနတယ္လို႔ အေမ ၾကားဖူးတယ္။ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔ အသက္ဆက္လို႔ ရတယ္ေနာ့”
“အေမကလည္း သမီးက ေျပာၿပီး ေမ့ေတာင္ ေနၿပီ။ အဲဒါ စဥ္းစား ေနတာလား ၾကည့္ဦး”

“အေမက ညက တစ္ညလံုး အိပ္လို႔ေတာင္ မရဘူးေကာ။ ဒီအေၾကာင္း ေတြပဲ စဥ္းစားေနတာ”
ထိုခဏတြင္ ဘယ္သို႔ ခံစားလိုက ္ရသည္ကို ကၽြန္မ ေျပာမျပ တတ္ၿပီ။ ၀မ္းနည္းေသာ၊ ယူက်ဳံး မရ ျဖစ္ေသာ၊ စကာ းတစ္ခြန္းကို လက္လြယ္ စပယ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာမိျခင္းကို ေနာင္တရ ေသာ စေသာစေသာ ခံစားမႈ မ်ားစြာ။ ကၽြန္မ ႐ုတ္ျခည္း ဆိုသလို ငိုခ်င္ လာမိသည္။

“အေမကလည္း”ဆိုကာ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္း ထိုးရင္း မ်က္ႏွာကို တိုးဖြက္ ထားမိ ေသးသည္။
အေမသည္ ကၽြန္မကို ကေလး တစ္ေယာက္ ကို ေထြးေပြ႕ ထားသည့္ပမာ သိုင္းဖက္ ထားပါသည္။ ကၽြန္မမွာ မ်က္ရည္ရစ္ခဲ ခ်င္သည္ကို မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း ေျဖေဖ်ာက္ရသည္။ အေမ့ကို သည့္ထက္၀မ္း မနည္း ေစသင့္ေတာၿပီ။ မ်က္ရည္ကို ျမင္ရ၍ အေမ ၀မ္းမနည္းေစသင့္ေတာ့ၿပီ။ သည္အေၾကာင္း၊ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း၊ လကၡဏာအေၾကာင္း ေနာင္ဘယ္ေသာအခါမွ် ရယ္စရာ လုပ္မေျပာ ေတာ့ၿပီ။

ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းမ်ား ေျပာရမည္ကို ကၽြန္ေတာ္မက အထူးအေထြ လုပ္မေတြးသည္ပဲထားဦး။ သည္စကားမ်ားကို ၾကားရခ်ိန္ မွာေတာ့ အေမ့ရင္၌ နာက်င္ရသည္ မဟုတ္လား။ ခြဲခြာျခင္းကို တစ္ေန႔ၾကံဳရမည္ဆိုတာ လက္ခံထား ေသာ္ျငား အေမ့မွာေလသံမွ်ၾကားရလွ်င္ပင္ စိတ္ထိခိုက္မည္ မဟုတ္လား။ သားသမီးကို စိုးရိမ္ပူပန္ရမည္ မဟုတ္လား။ ဒါကို ခုမွပင္ နားလည္ေတြးတတ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ေျပာတုန္း  ကေတာ့ ေျပာခဲ့မိၿပီ။ ေနာင္တႏွင့္ပင္ ကၽြန္မစိတ္မွာ ၿပိဳလဲမတတ္ျဖစ္ရသည္။

ထိုအခိုက္၌အိမ္ရွင္အစ္မႀကီး ႏုိးလာကာဧည့္ေထာက္ခံစကားတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရသည္။ အေမႏွင့္အတူလာေသာခရီးေဖာ္အန္တီညိဳကမနက္စာစားဖို႔ ျပင္ဆင္ရန္ ႏိႈးေဆာ္သည္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရသည္။    အဲသည့္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ဘုရားမ်ား၊ ပန္းျခံမ်ားသို႔လိုက္ပို႔ရာတြင္ ကၽြန္မသည္ အေမ့မ်က္ႏွာကိုပင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ အကဲခတ္ေနခဲ့မိသည္။ အန္တီညိဳႏွင့္ ရယ္ကာေမာကာ စကားေျပာေနလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ စိတ္၀င္စားစူးစမ္းလိုသည္ကို ျမင္ရလွ်င္ စိတ္ၾကည္ႏူးရသည္။

ကၽြန္မ စိတ္ထဲရိွရာ ေျပာခဲ့မိသည္မ်ားကို အေမ ေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္ပါေစေတာ့။ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ အေမ့မွာမႏၱေလးကို သြားရေတာ့မည္။ မႏၲေလးကမွ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ျပန္ရမည္။သည္ ေန႔ကေလး အတူရိွေနခိုက္ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာေစလိုသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရ သည္ဟု လည္း ျမင္ရ၏။ ဒါႏွင့္ပင္ ကၽြန္မမွာတစ္ ျပန္ တစ္လွည့္ၾကည္ႏူးျခင္း ျဖစ္လာရေပသည္။
ကၽြန္မ ေနေသာအေဆာင္ကို အလည္ေခၚသြားေတာ့ အခန္းကိုျမင္သည္ႏွင့္ အေမမွာ မ်က္စိ ပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ အခန္းေလးက က်ဥ္းလိုက္တာတ့ဲ။ နယ္၌ အိမ္က်ယ္က်ယ္လြင့္ လြင့္ႏွင့္ ျခံ၀န္းက်ယ္ထဲမွာ သစ္ပင္ေတြၾကားထဲမွာသာ ေနသားက်ခဲ့ေသာ အေမသည္ ခုတင္ႏွစ္လံုး ခ်ထားသည့္ၾကားက ေနရာက်ဥ္းေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ အခန္းေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း ေရွာင္ကာ တိမ္းကာ သြားလာရသည္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနရွာ၏။

သည့္ထက္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အခန္းေလးထဲ ေနရတုန္းက အေမ ေရာက္မလာခဲ့သည္ကိုပင္ စိတ္ေျဖသာစရာ ျဖစ္ရသည္။

“ရန္ကုန္မွာ ေနစရာကေတာ့ ဒီလိုပဲ အန္တီ ေရ”ဟုဆိုကာ အခန္းေဖာ္က ရယ္ေမာေနသည္။

အေမကေတာ့ ကၽြန္မ၏ အခန္းေဖာ္ကို ေမးခြန္းမ်ားလည္း ေမးေသးသည္။ သူရွမ္းျပည္နယ္က လာသည့္အေၾကာင္း၊ မိဘမ်ား၏ အေ၀းတြင္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနရဆဲ အေၾကာင္းမ်ား သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပသည္ကို ကၽြန္မ အသာပင္နားေထာင္ေနခဲ့မိသည္။ သူႏွင့္ အေမကေတာ့ အျပန္အလွန္စကားဆိုေကာင္းဆဲ။

“မိဘမ်ားက လြမ္းေနမွာေပါ့။ အိမ္လည္း ျပန္တယ္ မဟုတ္လားသမီး”
“ဟုတ္၊ ျပန္ပါတယ္ အန္တီ။ အန္တီ့သမီး ကိုလည္း အန္တီလြမ္းေနရမွာေပါ့ ဟုတ္လား”
အေမက ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ကာ ျပံဳး လိုက္ပါသည္။

“လြမ္းတာေပါ့ကြယ္။ သူႀကိဳက္တဲ့ဟင္းကေလးမ်ား ခ်က္ရင္ပိုလြမ္းရတာေကာ။ တစ္ေယာက္တည္း အေ၀းမွာ အစားဆင္းရဲေနမလားလို႔ မ်ဳိမက်ခ်င္ဘူး”
“အေဆာင္မွာေတာ့ ဒီလိုပါပဲ အန္တီေရ။ ၾကက္ဥမ်ား မျမင္ခ်င္မွအဆံုးပဲ ရွင့္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေရႊေခါင္းေျပာင္ကို မုန္းလို႔လည္းမရစားရတာပဲ။ ၾကက္သားေလး၊ ၀က္သားေလးေတာ့ လဆန္းရက္ဆို ပိုက္ဆံတရႊမ္းရႊမ္း ထုတ္ၿပီး စားထားရတာပဲ။ မွတ္မိေနေအာင္လို႔။ လလယ္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ ပတ္ခ်ာလည္ေနေတာ့တာ အားလံုးပဲ”

စကားရႊင္ေသာ၊ အရယ္သန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ဘာသာရယ္ေမာေန ျပန္သည္။ ကၽြန္မသည္ သူ႔ကိုဘယ္သို႔ မ်က္ရိပ္ျပရမည္မသိဘဲ အၾကံအိုက္ေန၏။ သူက နဂိုကစကားက ခပ္ႂကြယ္ႂကြယ္ရယ္။ ေျပာရင္း၊ ေျပာရင္းႏွင့္ အရိွန္လြန္လာတတ္သူ။ ခုလည္းေျပာရင္းက သ႐ုပ္မွန္မ်ားပါလာၿပီ။ အေမ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းေတာ့ၿပီ။
“အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္ကုိပိုက္ဆံမပို႔နဲ႔လို႔ သမီးကိုေျပာတာ။ ဒီမွာပဲအဆင္ေျပေအာင္ေနလို႔ ခဏခဏ ေျပာလည္း မရ”
“အဆင္ေျပပါတယ္ဆို အေမကလည္း”

ကၽြန္မ အသံမွာ တိုးလ်လ်။ သည္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းက အေမ့ကိုအကဲခတ္ကာ၊ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကိုအကဲခတ္ကာႏွင့္ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေမ့အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ သိပါသည္။ အနည္းဆံုး ေတာ့ ကၽြန္မ ပုိက္ဆံပို႔ခ်ိန္တိုင္း သည္စကားကို သတိရျပန္ေျပာေတာ့မည္။

အဆင္ေျပပါတယ္ ေျပာေလ့ရိွေသာ သမီးလုပ္သူကို အေမက နဂိုကပင္ ယံုလွသူမဟုတ္။ ခရီးေ၀းလွေသာ္လည္း အေမသည္ ကၽြန္မအတြက္ ေဒသထြက္စားေသာက္ဖြယ္မ်ားစြာ တကူးတက သယ္လာေပးသည္။ ၾကာၾကာခံမည့္ဟင္းအေၾကာ္မ်ားစီစဥ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ စြန္တန္ေျခာက္မ်ား၊ မုန္ညင္းခ်ဥ္၊ ေခါပုတ္မ်ား၊ ေျမပဲမ်ား။ အေမ့မွာ မေလးတတ္သလို သယ္လာရွာသည္။
“အေဆာင္မွာ အစားဆင္းရဲမယ္ေကာ။ ဒါေတာင္ ဒီထက္ သယ္လာေပးခ်င္တာ။ သမီး အေဖက ေနာက္လူၾကံဳရိွမွ ထည့္ေပးတာေပါ့ဆိုလုိ႔”ဟု ခရီးေရာက္မဆိုက္ပင္ ေျပာခဲ့ေသးသည္။
“ဒီေလာက္ဆို မ်ားေနၿပီဟာ။ သမီးလည္း ဒီမွာအဆင္ေျပပါတယ္”

ေျပာေနက်စကားကိုပင္ ကၽြန္မ အဲသည္တုန္းက ျပန္ေျပာခဲ့မိသည္။ ခုေတာ့ အေဆာင္ကို အကဲခတ္ေတာ့ အေနအစားဆင္းရဲျခင္း၊ အခန္းက်ဥ္း ေျမာင္းျခင္း၊ လူမ်ား၍အသံဆူညံျခင္းတို႔ကို အေမ ျမင္ေတြ႕ရၾကံဳရၿပီ။ ရန္ကုန္က လိုင္းကားစီးရျခင္း၏ဒုကၡကို အေမျမင္ရၿပီ။ လူေနမႈစရိတ္ႀကီးျမင့္ေသာ၊ အျပင္ထြက္ သည္ႏွင့္ပင္ ေငြစကၠဴေလးမ်ားကလည္း အိတ္ထဲက လိုက္ထြက္တတ္ေသာ ရန္ကုန္ကုိ အေမ ေတြ႕ရၿပီ။ ေနာက္မ်ားေတာ့ ကၽြန္မကအဆင္ေျပပါ တယ္ေျပာတိုင္း အေမ ယံုပါေတာ့မလား။

အေမ့ခရီးစဥ္၏ ေနာက္ဆံုးေန႔သည္  ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ လြမ္းဖြယ္အတိသာတည္း။ အေမလည္း လြမ္းေနရမွာပဲ။ သို႔ေသာ္ လတ္တေလာမွာ ေတာ့ကၽြန္မက က်န္ေနရစ္ရမည့္သူ။ ႏွစ္မ်ားစြာ ကၽြန္မ အိမ္အျပန္ကို ေမွ်ာ္ခဲ့ရ ေသာ၊ အိမ္ကအျပန္တြင္လည္း လြမ္းေမာက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေမ့ကို ခုမွပင္ စာနာတတ္လာသည္။
“ေနာက္ႏွစ္ေႏြေတာ့ ျပန္လာမယ္ မဟုတ္လား”ဟု အေမက တာေမြအိမ္ သို႔ အျပန္လမ္းတြင္ ေမး၏။
ျပန္လာမွာေပါ့ဟု ကၽြန္မက ရယ္ေမာကာ  ဆိုမိပါသည္။ အေမ့သမီးသည္ မၾကာခဏ သည္သို႔ ေျပာျမဲေပမဲ့ ျပန္ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျပန္ေရာက္လိမ့္ မည္ကို အေမ ႀကိဳသိမည္ပင္။
ဘယ္သို႔ပင္ မခြဲခြာခ်င္ေသာ္ျငား ခြဲရမည့္ ညေနခင္းက ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ေရာက္ လာခဲ့ေလသည္။ ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပး၀င္းအထိ ကၽြန္မက လိုက္ပို႔ေစခ်င္ေသာ္လည္း အေမကမပို႔ေစလို။ အျပန္ေမွာင္လိမ့္မည္တဲ့။ ဒါႏွင့္ပင္ တာေမြက တည္းခိုအိမ္မွာပဲ တကၠစီ ေပၚတင္ေပးရသည္။

ကၽြန္မသည္ အေမႏွင့္အန္တီညိဳ၏ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းသယ္ေပးရင္း ငိုခ်င္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္ပင္ မ၀ဲမိေအာင္ ႀကိဳးစားေနရ သည္။ အေမက ကၽြန္မ မ်က္ႏွာရိပ္ကို စာအုပ္လို ဖတ္တတ္သူ။

အေမ့မ်က္ႏွာမွာလည္း ႏြမ္းေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ အေမလည္း ကၽြန္မလိုပဲ ၀မ္းနည္းေနရွာမွာ။ ၿပီးေတာ့ မ်ဳိသိပ္ေနမွာ။ အေမ့မ်က္လံုးမ်ားက မိႈင္းပ်ပ် အရိပ္ေလးကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ပင္ စကား မ်ားစြာ ေျပာစရာမလိုဘဲ စိတ္ႏွလံုးကို ျမင္ရပါ သည္။

ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ားကို ဟန္မပ်က္ပင္ ေျပာရသည္။ အေမတို႔ကို ကားေပၚတင္ေပးကာ ကားတံခါးကို ပိတ္ေပးရသည္။ ကားကေလး စထြက္လွ်င္ ကၽြန္မလက္ျပက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ လွမ္း ေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ အေမသည္ ကၽြန္မကို လည္ျပန္ ေငးေမာဆဲ။ လမ္းအေကြ႕အခ်ဳိးေလးေရာက္သည္ အထိ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ဆဲ။

လက္ကို ေ၀့ယမ္းျပရင္းကပင္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာခဲ့သည္ကို ကၽြန္မ မသုတ္မိပါ။ သုတ္ရန္လည္း မလိုေတာ့ပါ။ အေမ့ေရွ႕တြင္ မဟုတ္၍ လြတ္လပ္စြာ မ်က္ရည္က်ႏိုင္ေပၿပီ။

အေမ ရန္ကုန္ ျပန္သြားသည့္ရက္မွ ေရတြက္လွ်င္ငါးရက္၊ ေျခာက္ရက္ေလာက္ေနမွ ကၽြန္မ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျဖစ္ပါသည္။ အေမက မႏၱေလးတြင္ ဘုရားဖူး၀င္ဦးမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ မဆက္ျဖစ္။ အေမ ျပန္ေရာက္ေလာက္ၿပီ ထင္ သည့္အခ်ိန္ကို မွန္း၍ ဖုန္းေခၚရသည္။

အေမ့အသံကို ဖုန္းထဲတြင္ ၾကားရသည္မွာ သည္တစ္ႀကိမ္ ပို၍လြမ္းစဖြယ္ေကာင္းေန၏။ အေမကလည္း အရင္ထက္ပိုလြမ္းေနရပါသတဲ့။ မ်က္ရည္၀ဲလာေသာ္လည္း ကၽြန္မ ရယ္ေမာေနရသည္။
အေမက စကားမ်ားစြာ ေျပာသည္။ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ ကၽြန္မသည္ နားေထာင္သူသာ။ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းမ်ား၊ ရြာက သူ႕ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို လက္ေဆာင္ေလးမ်ား ေပးရသည့္ အေၾကာင္း၊ ေမာင္ေလးကလည္း ကၽြန္မကို သတိရေနေၾကာင္း၊ အေဖႏွင့္ ေမာင္ေလး ထံုးစံအတိုင္း စကားႏိုင္လုေနၾကေၾကာင္း စသည္စသည္ျဖင့္ စကားမ်ားစြာေျပာသည္။ ကၽြန္မသည္ အင္းလိုက္ကာ နားေထာင္ေနဆဲ။

“သမီးေရလက္က အသက္လမ္းေၾကာင္းဟာ ဘာမွမပူနဲ႔။ အဲဒါ အသက္ဆက္လို႔ရတယ္ေနာ့။ သမီးလည္းေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားမ်ားလုပ္။ အေမလည္း သမီးအတြက္ လုပ္ေပးေနမယ္ၾကား လား”ဟု ေျပာသည္ကို ၾကားရလွ်င္ ကၽြန္မသည္ စကားပင္ မျပန္ႏိုင္ဘဲ စကၠန္႔အေတာ္ၾကာေအာင္ ဆံြ႕အေနခဲ့မိသည္။

အေမသည္ မိုင္ရာခ်ီေ၀းကြာေသာအရပ္သို႔ ေရာက္သည္အထိ ကၽြန္မအတြက္ ေသာကကို သယ္ေဆာင္သြားမည္ဟု ႀကိဳသိခဲ့လွ်င္ ထိုစကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွေျပာခဲ့မည္မဟုတ္။ လြန္ေလၿပီးေသာစကားတို႔သည္ ေလထဲတြင္လြင့္ေပ်ာက္သည္သာမက ၾကားရသူ၏ စိတ္ႏွလံုး၌ပါ ခိုေအာင္းတတ္သည္ကို ခုေတာ့ ကၽြန္မ နားလည္ရၿပီ။

ခုတေလာ ဘယ္ဘက္လက္ဖ၀ါးျပင္ကို အမွတ္တမဲ့ ငံု႔ၾကည့္မိေလတိုင္း အေမ့ကို ကၽြန္မ သတိတရရိွေနပါသည္။ အသက္လမ္းေၾကာင္း အရင္ထက္ ထင္ရွားလာသည္ကို သည္ႏွစ္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မ သတိျပဳမိလာသည္။ နည္းနည္းေတာ့ ရွည္လ်ားလာသည္ဟုလည္း ျမင္လာရၿပီ။ ေဗဒင္လကၡဏာကို အကၽြမ္းမ၀င္သူမို႔ ဘာသေဘာ ေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ နားမလည္။ အဲသည္အသက္လမ္းေၾကာင္းဘာေၾကာင့္ ရွည္လ်ားလာသည္လဲ ကၽြန္မ မသိပါ။ အေမ ကၽြန္မအတြက္ တကယ္ပင္ အသက္ဆက္ေပးေနသလား မေမးျဖစ္ပါ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အစေဖာ္ရာေရာက္မည္စိုးသည္ ႏွင့္လည္းသည္အေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ပါေပ။

ကၽြန္မသည္ တကယ္ပင္ အသက္ရွည္ရွည္ ေနရမည္လား။ မၾကာလွေသာ အခ်ိန္တြင္ေလာကကို စြန္႔ခြာရေလမည္လား။ ကိုယ္တိုင္လည္း မသိႏိုင္။ ဘယ္သူမွလည္း သိႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အေမ့ခ်စ္ျခင္းေမတ္ၱာကို ပို၍သိျမင္ ခြင့္ၾကံဳရသည့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္သို႔ေသာ အဆံုးသတ္ကို ၾကံဳရမည္ပင္ျဖစ္ေစဦးသည္လက္ ဖ၀ါးျပင္ေလးကို ကၽြန္မေက်းဇူးတင္ေနပါသည္။

စံပယ္ျဖဴႏု
(Teen မဂၢဇင္း ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၃)

Posted in: