ေရစီးထဲ စုန္ဆန္ေမ်ာပါ

လိပ္စာအရေတာ့ သည္တိုက္ ပါေပ။

စာရြက္ေလးေပၚ ခ်ေရးလာ ေသာလိပ္စာကို ေသခ်ာေအာင္ ကြၽန္မ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖတ္လိုက္ ပါသည္။ တိုက္အမွတ္လည္း မွန္ေန ၿပီ။ ၫႊန္းထားေသာ စတိုးဆိုင္ေလး သည္လည္း ေျမညီထပ္မွာ။ ဒါဆို ခုနစ္လႊာအထိ တက္သြား႐ုံေပါ့။

က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေလွကား ထစ္ေလးမ်ားေပၚ ေျခခ်နင္းတက္ ရင္း ကြၽန္မရင္ထဲ တၿငိမ့္ၿငိမ့္လႈပ္ခုန္စ ျပဳလာပါသည္။ ကာလအခ်ဳိ႕ၾကာ ေအာင္ ေဝးကြာခဲ့ေသာ၊ တစ္ခ်ိန္ က စိတ္ႏွလုံးခ်င္း ရင္းႏွီးနီးကပ္ခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြကို ေတြ႕ရေတာ့မည္မဟုတ္ လား။ သူရိွသည့္လိပ္စာကို ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ရက္ကမွ အမွတ္မထင္ ရခဲ့ပါ သည္။ လိပ္စာကို အမွတ္မထင္ ရခဲ့သလို သူႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဝမ္းနည္းစဖြယ္ သတင္းတစ္ခုကို လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ပုံစံမ်ဳိး ႏွင့္ ၾကားနာခဲ့ရသည္။

ထိုခဏ၌ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ေနာင္ တရမဆုံးသည္မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကာလရွည္ၾကာ သူႏွင့္ အဆက္ အသြယ္ မလုပ္မိပါလိမ့္။ သူက စဆက္သြယ္မလို ကိုယ္က စဆက္ သြယ္မလိုႏွင့္ သူ႔ဘဝ ကိုယ့္ဘဝမ်ား ထဲ က်င္လည္ရင္းက တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာၿမဲျဖစ္သည့္ ၿမိဳ႕ျပလူမႈ ဝန္းက်င္သည္ ကြၽန္မတို႔ႏွင့္ အသား က်ခဲ့သည္လား မသိ။
ခုေတာ့ ကြၽန္မ၏ စိတ္ႏွလုံး သည္ မိတ္ေဆြကို သတိတရႏိုးထခဲ့ ၿပီ။ သည္အားလပ္ရက္၌ မေတြ႕လွ်င္ လည္း ေနာင္တစ္ႀကိမ္ မေတြ႕ေတြ႕ ေအာင္ရွာရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ ထားခဲ့ ၿပီ။ေလွကားထစ္ေလးမ်ားေပၚ ကြၽန္မ ဆက္၍ဆက္၍ နင္းတက္လာ ခဲ့ပါသည္။
***
ကြၽန္မတို႔သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္က လွည္းတန္းက အေဆာင္တစ္ခု၌ စတင္ဆုံဆည္းခဲ့ ၾကေလသည္။ မိန္းကေလးေဆာင္ သည္ အုတ္ခံပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ ကို အေဆာင္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေစ်းႏႈန္းအလယ္အလတ္ရိွသည့္ အေဆာင္မ်ဳိးပင္။ မိန္းကေလး အေယာက္ႏွစ္ဆယ္မွ် ေနထိုင္ေသာ ထိုအေဆာင္သို႔ အေဆာင္သူအသစ္ အျဖစ္ ထိုစဥ္က ကြၽန္မေရာက္ခဲ့ရ ၏။

သူႏွင့္ပတ္သက္သမွ် ျပန္ေတြး တိုင္း မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ရသည္မွာ ေတာ့ ကြၽန္မသည္ ေတြ႕စေန႔ရက္မ်ား က သူ႔ကိုထက္ သူ႔အခန္းကိုသာ စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္ဆိုတာပင္။ သည္ အေၾကာင္း သူ႔ကိုေျပာျပရန္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မေလးခဲ့။ကြၽန္မ၏အျဖစ္မွာ အခန္းကို လိုခ်င္တပ္မက္ရင္းက အခန္းရွင္ အေပၚ ရင္းႏွီးလာရေသာ အျဖစ္ သာ တည္း။ထိုအခန္းေလးသည္ ကြၽန္မ ေနရေသာအခန္းႏွင့္ ႏွစ္ခန္းေက်ာ္ မွ်ေဝးပါသည္။ တစ္ေယာက္ခန္း ျဖစ္ေသာ အဲသည္အခန္းကို ေရာက္ စကတည္းက စိတ္ဝင္တ စားျဖစ္ရ သည္။ ကြၽန္မက တစ္ေယာက္ခန္း မရသည့္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္ခန္းသို႔ ေရာက္လာရသူ မဟုတ္လား။ အေဆာင္တြင္ တစ္ေယာက္ခန္းမွာ ရွားရွားပါးပါး တစ္ခ န္းသာရိွေလ သည္။

ၿပီးေတာ့ အခန္းကလည္း ႏွစ္ေယာက္ခန္းနီးပါးက်ယ္ကာ ေလဝင္ေလထြက္လည္း ေကာင္း ေသးသည္။ ျမင္႐ုံႏွင့္ပင္ ေနခ်င္ စဖြယ္။ ေအးေအးလူလူ စာေရးလို႔ ေကာင္း မယ့္ အခန္းမ်ဳိးပဲ။သည္ၾကားထဲ အေဆာင္ရွင္က လည္း အားေပးလိုက္ေသးသည္။ ေလာေလာဆယ္ေနတဲ့သူ ေျပာင္း ရင္ သမီးကို ထားပါမယ္တဲ့။ သည္ ေတာ့ ကြၽန္မမွာ အဲသည္အခန္းေရွ႕ ကျဖတ္တိုင္း အခန္းကို လွမ္းအကဲ ခတ္မိတတ္သည္။ အခန္းရွင္ရိွသည့္ အရိပ္အေယာင္ျမင္လွ်င္ေတာ့ မ်က္ ႏွာခပ္လႊဲလႊဲပဲ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲက သိလို သည္မွာ သူ ဘယ္ေတာ့ေျပာင္း မွာပါလိမ့္။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျပန္ေတြးလွ်င္ ေတာ့ ကြၽန္မသည္ မနာလိုစိတ္သက္ သက္ႏွင့္ သူ႔ကို စိတ္ဝင္တစားရိွခဲ့ တာ ျဖစ္ပါသည္။ ငါေနခ်င္တဲ့အခန္း မွာ ေနရတဲ့သူဟု သူ႔ကိုေတြ႕ လွ်င္ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ေတြးမိတတ္ သည္။ ေရခ်ဳိးကန္မွာ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေတြ႕ေတာ့ သူၿပဳံးျပသည္ကို အားနာပါးနာသာ ၿပဳံးျပလိုက္ရ၏။ စိတ္ထဲက ပါသည္မဟု တ္။ မ်က္ႏွာ ကလည္း တင္းသေယာင္ေယာင္မ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိိ။

သူကေတာ့ အေဆာင္သူသစ္ က တစ္မ်ဳိးပဲဟု ထင္ေကာင္းထင္ မည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မမွာေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ ကိုယ္။သူသည္ အသက္ဘယ္မွ်ရိွၿပီဟု အတိအက်မ မွန္း သာ။ အရပ္ပုပ်ပ္ ပ်ပ္၊ အသားညိဳညိဳ။ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ သည္ ၾကည့္ေကာင္းေသာ အမ်ဳိး အစားထဲမွာလည္း မပါသလို တစ္ခု ခုမွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္စရာ အသြင္လည္း မဟုတ္ပါ။ ၿခဳံေျပာရလွ်င္ေတာ့ သာမန္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟုသာ ဆိုပါစို႔။

သူ႔ကို တစ္ေဆာင္လုံးက မမ ဟု ေခၚၾကသည္ကိုေတာ့ ႏွစ္ပတ္ ေက်ာ္မွ်ၾကာလွ်င္ အၾကားႏွင့္သိလာ ရပါသည္။ သူ႔နာမည္အရင္းကို ေတာင္ အားလုံးက ေဝေဝဝါးဝါးပဲ ဆိုလား။ ဘယ္သူက စေခၚမွန္းမသိ ဘဲ မမဟူေသာ အေခၚသည္ပင္ တြင္ေနသည္တဲ့။”မမက အေဆာင္မွာ အသက္ အႀကီးဆုံးပဲေလ။ ၄ဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ရိွၿပီထင္တာပဲ” ဟု အခန္းေဖာ္က ေျပာျပေတာ့ ကြၽန္မ အံ့ၾသရသည္။ မိန္းကေလးေဆာင္မွာ သည္အသက္ အရြယ္အထိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ရိွေန သည္လဲ။ အေဆာင္သည္ မျဖစ္၍ သာ ေ နရေသာ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ေနေပ်ာ္ရာအရပ္ မဟုတ္ပါေပ။

တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနခ်င္သူ ကြၽန္မသည္ အေဆာင္၌ သူတကာ စကားသံဆူညံေနလည္း မေျပာသာ။ သီခ်င္း မနားတမ္းဖြင့္သူ ကိုလည္း အသံနည္းနည္းတိုးပါ လား ဟု ည ၁ဝ နာရီေက်ာ္မွ သြားေျပာရဲ သည္။ ညဥ့္နက္မွ စာဖတ္စာေရးလုပ္ ကာ အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်ေသာ ကြၽန္မမွာ မိုးအလင္းအိပ္တတ္သည္ ႏွင့္အမွ် နံနက္ေစာေ စာထထတ္ ေသာ၊ ႏိုးလာသည္ႏွင့္ စကားသံညံ တတ္ေသာ အေဆာင္သူအခ်ဳိ႕ႏွင့္ သဟဇာတမျဖစ္လွပါေပ။အျပင္ပန္းကသာ ရန္မမ်ားလို ၍ ၿပဳံးေနရမည္။ သည္လို ကိုယ္ႏွင့္ စ႐ိုက္မတူသူမ်ား ႀကဳံရသည့္အခါ စိတ္ပ်က္လွတာ ဝန္ခံရေပမည္။ သူ႔လိုေတာ့ အေဆာင္တြင္ အသက္ ၄ဝ နီးပါးအရြယ္၌ ေနႏိုင္မည္ မဟုတ္။

”သူ ဘယ္ေတာ့ေျပာင္းမယ္ ၾကားသလဲဟင္”

တစ္ရက္တြင္ အခန္းေဖာ္ကို ကြၽန္မ စပ္စပ္စုစု ေမးမိပါသည္။

”ဘယ္ကလာ၊ လူေတြသာ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္း သြားမယ္။ မမက မေျပာင္းဘူးရယ္၊ သူ႔အေဆာင္သက္ ဘယ္ေလာက္ရိွၿပီ မွတ္လို႔တုံး၊ ဒီအေဆာင္မွာ။ ခုနစ္ ႏွစ္ေနာ္ ခုနစ္ႏွစ္”

ခုနစ္ႏွစ္ …။ အင္း … နည္းနည္းေနာေနာ အေဆာင္သက္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေၾကာင့္သာ အေဆာင္ရွင္ အန္တီက သူ႔ကို ရင္းႏွီးလွတာျဖစ္ ေပမည္။ အေဆာင္သက္ၾကာသူ၏ အခန္းကိုမွ ကြၽန္မကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပးလိုက္ေသးေသာ အေဆာင္ရွ င္ ကိုလည္း အံ့ၾသမေနခ်င္ေတာ့ၿပီ။ အခန္းကိုလည္း ေမွ်ာ္မေနခ်င္ေတာ့ ၿပီ။ကြၽန္မေနရေသာ ႏွစ္ေယာက္ ခန္းသည္လည္း သူ႔အတိုင္းအတာ ႏွင့္သူေတာ့ အဆင္ေျပ သည္မဟုတ္ လား။ အခန္းေဖာ္ကလည္း စာက်က္ ရန္သာ အာ႐ုံရိွတတ္ေသာ ခပ္ေအး ေအးမိန္းကေလးမ်ဳိးပါ။ ေဘးအခန္း က မိန္းကေလးမ်ား၏ ဆူညံတတ္ ေသာ အသံတို႔ကို ေမ့ထားႏိုင္လွ်င္ ေတာ့ ကြၽန္မ အခန္းေလးကလည္း ေနေပ်ာ္စဖြယ္။

သည္လုိႏွင့္ အခန္းကိစၥကို တျဖည္းျဖည္းေမ့ေလ်ာ့စ ျပဳလာပါ သည္။ သူႏွင့္ ၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ၿပီ။ ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းမွ် ေျပာၾကသည့္ အဆင့္ရိွခဲ့ၿပီ။ သည့္ ထက္ေတာ့ ပို၍အကြၽမ္းတဝင္ ျဖစ္ လာမည္မထင္ခဲ့တာ ဝန္ခံရမည္ပင္။ သူသည္ ေတြ႕လိုက္တိုင္း ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္သည္မို႔ အလိုလိုေန ရင္း ရယ္စရာရွာေနသူ ဟု ကြၽန္မ စိတ္ထဲ ဆန္းေန၏။ ခင္မင္လိုစိတ္ လည္း မဝင္။ သည္အတိုင္းသာ ခပ္ကင္းကင္းေနခဲ့ပါသည္။သို႔ေသာ္ တစ္ရက္တြင္ေတာ့ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ရဖို႔ ကံက ဖန္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔သည္ ႐ုံးအား လပ္ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္ဆို တာ ကြၽန္မ မွတ္မိ၏။

ထိုေန႔နံနက္ခင္းက ကြၽန္မ သည္ အိမ္ႏွင့္ဖုန္းေျပာရသည္။ အိမ္အေပၚထပ္က အန္တီ့အခန္း မွာ ဖုန္းေျပာၿပီး အခန္းထဲျပန္ေရာက္ ေတာ့ ကြၽန္မ၌ အင္အားမဲ့ေနသည္ သို႔ ခံစားခ်က္က စီးဝင္လာပါသည္။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ သည္ စကားသံကိုသာ တသသၾကား ေယာင္ေနသည္။ အေမသည္ ကြၽန္မ ထံ ဖုန္းပင္လာမေျပာႏို င္။ ႏွစ္ ၿခံ ေက်ာ္မွာရိွေသာ အိမ္သို႔ အေဖက ဖုန္းလာကိုင္ရွာသည္။စိတ္မပူနဲ႔ဆိုေသာ အေဖ့စကား သံကို ယုံၾကည္ေသာ္လည္း ကြၽန္မ ဝမ္းနည္းမဆုံး။ အေမ ေနမေကာင္း ခ်ိန္၌ သမီးကို မည္မွ်လြမ္းဆြတ္ေန မည္လဲ။ ဘယ္သူပဲ ျပဳစုသည္ဆိုဆို သမီးလုပ္သူကိုေတာ့ အေမ လြမ္း ေနမွာပဲ။

ကြၽန္မသည္ ခုတင္ေပၚတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေခြေခါက္လဲေန မိ၏။ မ်က္ရည္မ်ား တလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာသည္ကို မတားလိုေတာ့ၿပီ။ ႐ိႈက္သံမ်ား ထြက္လာလွ်င္ လက္ ဝါး  ႏွင့္ အုပ္ကာရသည္။ အခန္းေဖာ္ မရိွသည့္အတြက္ ေအာက္ထပ္တြင္ လူရွင္းေနသည့္အတြက္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ထြက္က်လာေသးေသာ ႐ိႈက္သံမ်ားကိုေတာ့ တား မေနေတာ့ ပါေပ။

သည္မွာပင္ တံခါးေခါက္သံ သဲ့သဲ့ထြက္ေပၚလာပါသည္။ အခန္း ေဖာ္မ်ား ျပန္လာေလသလား။ မ်က္ ရည္မ်ားကိုတို႔သုတ္ကာ ကြၽန္မ တံခါးဖြင့္ေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ န္းေဖာ္ မိန္းကေလးမဟုတ္။ တံခါးဝ၌ ရပ္ေနသူမွာ မမပါ တကား။

”အားေတာ့ နာတယ္ တံခါး လာေခါက္ရတာ။ ကိုယ္ ဘာကူညီ ရမလဲဟင္။ ဟိုေလ မင္းအခန္းေရွ႕က ကိုယ္ျဖတ္ေနတာ ႏွစ္ခါရိွၿပီ။ တံခါး ေခါက္ရမလား၊ မေခါက္ရဘူး လား စဥ္းစားေနတာနဲ႔”ကြၽန္မသည္ မ်က္ရည္မ်ား စိုေနမည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ပင္ ေယာင္ ကန္းကန္း ၿပဳံးျပလိုက္ပါသည္။”ရပါတယ္ မမရယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမ ေနမေ ကာင္း ဘူးဆိုလို႔။ စိတ္ေတာ့ မပူရဘူး ေျပာ တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက အေဝးမွာ မို႔လား”သူကလည္း အခန္းထဲ မဝင္။ ကြၽန္မကလည္း ဝင္ဖို႔ေျပာရန္ေမ့ေန ပါသည္။

‘ေၾသာ္ … စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ ညီမရယ္။ ဒီမွာလည္း သူလိုကိုယ္လိုပဲ အိမ္နဲ႔ေဝးေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ငါတစ္ေယာက္ တည္း မဟုတ္ဘူးလို႔သာေတြးပါ ကြယ္” ဟုဆိုကာ ကြၽန္မပခုံးကို တစ္ခ်က္မွ် ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္၏။

သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတြင္ကား ႏွစ္သိမ့္ ေသာ၊ စာနာေသာ အၿပဳံး။ သူ႔မ်က္ ႏွာတြင္လည္း ေမတၱာႏွင့္ ႏူးညံ့သိမ္ ေမြ႕ေနသည္ကို ကြၽန္မ ျမင္ရပါ သည္။

”မင္းဝမ္းနည္းတိုင္း ငါ တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုႀကဳံရတာ မဟုတ္ဘူးလို႔သာေတြး၊ ငါ့ထက္ ဝမ္းနည္းစရာဘဝေတြေတာင္ ရိွႏိုင္ တယ္လို႔ေတြး သိလား”

သူကပဲ ႏွစ္သိမ့္တတ္တာလား၊ ကြၽန္မကပဲ အမွန္ကို ျမင္သြားသည္ လားမသိ။ သူ ႏႈတ္ဆက္၍ ထြက္ သြားသည့္ေနာက္ မ်က္ရည္မက်ျဖစ္ ေတာ့။ အေမ့ကို ရည္မွန္းေမ တၱာပို႔ ရင္း လူကလည္းပဲ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္လက္ေပါ့ပါးလာပါသည္။ ညေနပိုင္းေတာ့ အခန္းေဖာ္ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ကြၽန္မသည္ နံနက္ပိုင္းက အျဖစ္ေလးကို ဘာ ရယ္မဟုတ္ ျပန္ေျပာျပမိပါသည္။ မမအေပၚ ကြၽန္မ ခင္မင္စိတ္ဝင္ လာသည့္အေၾကာင္းျဖစ္၍ ေျပာျပ ခဲ့မိတာပင္။

”ငါ့ထက္ ဝမ္းနည္းစရာဘဝ ေတြေတာင္ ရိွတယ္လို႔ေတြးလို႔ အား ေပးမွာေပါ့ကြယ္၊ သူက မိဘလည္း  မရိွေတာ့ဘူးေလ။ အစ္မ တစ္ေယာက္ တည္း ရိွတာ။ အဲဒီ အစ္မနဲ႔က လည္း သိပ္အေနမနီးဘူးဆိုလား။ သူက တကယ္ကို တစ္ေယာက္တည္း သမားကိုး”အခန္းေဖာ္၏စကားကို ၾကား ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မတြင္ ေျပာစရာ စကားမ်ား ပင္ ေပ်ာက္ဆုံးသလို ျဖစ္ လာပါသည္။ သူ႔ကို တစ္ျပန္တစ္ လွည့္ စာနာစိတ္ဝင္လာ၏။ ကြၽန္မ ကို အားေပးစဥ္ကေျပာခဲ့ေသာစကား မ်ားသည္ စင္စစ္ေတာ့ သူ႔ႏွလုံးအိမ္ ထဲက ထြက္က်လာတယ္ ထင္ပါ သည္။

ငါ့ထက္ ဝမ္းနည္းစရာဘဝ ေတြေတာင္ ရိွႏိုင္တယ္လို႔ေတြး..။ ကြၽန္မသည္ သူ႔စကားသံကို ျပန္ ၾကားေယာင္လာ၏။ ကြၽန္မကို ႏွစ္သိမ့္ေနေသာ ခဏ၌ ေမတၱာႏွင့္ ႏူးညံ့ေ နေသာ မ်က္ႏွာကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာပါသည္။ ဟို ယခင္ကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ ၾကည့္ဖူးသည္မဟုတ္။ အေဆာင္သူ မ်ားက ဝိုင္းဝန္းခင္မင္ေနၾကသည္ကို ပင္ အံ့ၾသသည္ကလြဲ၍ စိတ္ဝင္ တစား စကားဆိုလိုခဲ့သည္မဟုတ္။ ခုေတာ့ ကြၽန္မ၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ သူႏွင့္ရင္းႏွီးလာသလို ခံစားလာရ ၿပီ။

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ထိုစိတ္ႏွလုံး၏ ယုံၾကည္ရာက တြန္း ပို႔သည္ျဖစ္၍ သူႏွင့္လ်င္ျမန္စြာ နီးကပ္လာခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္မတို႔သည္ အလုပ္သြားရန္ ကားမွတ္တိုင္သို႔ သြားခ်ိန္တြင္ အေဆာင္မွအတူထြက္ ၾကသည္။ လမ္းထဲက လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ နံနက္စာအတူစားတတ္ၾက သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းက ထမင္းဆိုင္ မွာ ထမင္းဘူးထဲ ေန႔လယ္စာအတြက္ ထမင္းႏွင့္ဟင္း ဝယ္ျဖည့္ၾကသည္။ ဒါသည္ ကြၽန္မတို႔၏ နံနက္ပိုင္း လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္မ်ား ျဖစ္လာပါ သည္။

ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ေတာ့ ျပန္ ေရာက္ခ်ိန္က မတူသည္မို႔ ကိုယ့္ အစီအစဥ္ႏွင့္ကိုယ္သာ။ သူႏွင့္ အနီးကပ္ေနမိသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔စိတ္ ထဲသို႔ ကြၽန္မ မွန္းျမင္တတ္လာပါ သည္။  ေလာကတြင္ စိတ္နာက်င္ ဖြယ္တို႔ကို လက္ခံခဲ့ရသမွ် အျဖစ္ အပ်က္အားလုံးကို ရယ္စရာအသြင္ ျဖင့္သာ ေက်ာ္ျဖတ္တတ္ေတာ့သည္ ကိုလည္း နားလည္လာ ခဲ့သည္။ ယခင္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္လြန္းသူ ဟု အဆိုးျမင္ ျမင္မိေတာ့မတတ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ကိုပင္ အားနာလာခဲ့ရ ပါသည္။

ကြၽန္မ မက္ေမာခဲ့ဖူးေသာ အခန္းေလးထဲသို႔ ေရာက္စေန႔မွာပင္ တစ္ခ်ိန္က သူ႔အေပၚ ျမင္ခဲ့သမွ်ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ေျပာမိသည္။ သူကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ရယ္ေမာ လ်က္သာ။ အခန္းေလးအေပၚ ကြၽန္မ လိုခ်င္တပ္မက္ပုံကို ၾကားရ ေတာ့လည္း ရယ္ေမာမဆုံး။

”ကိုယ္က အေဆာင္ေဆြးႀကီး မွန္းသိေတာ့ အခန္းမရေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္မသြားဘူးလား”

”ဟာ ဘယ္ေနမလဲ စိတ္ပ်က္ တာေပါ့” ဟု ဆိုလွ်င္ သူ႔ရယ္သံမွာ အခန္းျပင္ပင္ လွ်ံထြက္ေနေတာ့ သည္။

”အခုေကာ ဆိုစမ္းပါဦး။ ကိုယ့္ အခန္းရခ်င္ေသးလား”

”မလိုေတာ့ပါဘူးေလ။ အခု ကြၽန္မ ႏွစ္ခန္းစလုံး စိတ္ႀကိဳက္ေန ႏိုင္တာပဲဟာ။ မမအခန္းလည္း တံခါးမရိွ ဝင္ႏိုင္တာပဲ ေတာ္ၿပီ”

ကြၽန္မသည္ ထိုအခန္းေလးသို႔ ညခ်မ္းတိုင္း ခဏေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္တတ္သည္။ သူ႔အခန္းေလး မွာ ခုေတာ့ ကြၽန္မႏွင့္ ရင္းႏွီးေနပါ ၿပီ။ အခန္းမွာ အၿမဲလိုရွင္းလင္းသပ္ ရပ္ေနသည္။ အိပ္ရာကအစ အဝတ္ အစားေလးမ်ား ခ်ိတ္ထားပုံအဆုံး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပင္။ စာအုပ္ကေလး မ်ားကို အစီအရီထားပုံမွာလည္း ကြၽန္မႏွင့္ ကြာလွပါေပသည္။ ၿပီး ေတာ့ ဘုရားစင္ကို အခန္းထဲ၌ တ႐ို တေသထားသူ၊ သစ္သီး၊ ပန္း အစဥ္ ဆက္ကပ္သူ။ သူ႔အခန္းထဲေရာက္ လွ်င္ ကြၽန္မစိတ္မွာ ေအးခ်မ္းေနရ တတ္ပါသည္။

ကြၽန္မတို႔သည္ အသက္အရြယ္ ခ်င္းကြာေသာ္လည္း စိတ္ႏွလုံးတူ၊ အျမင္တူသည္မို႔ စကားဆိုရာတြင္ အဆင္ေခ်ာလွ၏။ စာအေၾကာင္း လည္း ေျပာၾကသည္။ သူက ရသ စာေပကို စြဲလမ္းသူ။ စာအုပ္မ်ားကို လည္း စုေဆာင္းတတ္သူ။ သည့္ အျပင္ ႐ုပ္ရွင္မ်ားကို ထူးထူးျခားျခား ႏွစ္သက္သူ။ေနျပည္ေတာ္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံတြင္ ဇာတ္ကားသစ္လဲ တိုင္း ကြၽန္မက အေဖာ္လိုက္ေပးရသည္။ စာအုပ္ဆိုင္ မ်ားတြင္ ေအးေအးလူလူ စာအုပ္ရွာ ခ်င္လွ်င္ အတူပါရသည္။ အတူသြား လာတိုင္း သေဘာက်ရမည္လား အံ့အား သင့္ရမည္လား မဆိုႏိုင္ေသာ သူ႔အမူအက်င့္မ်ားကို ႀကဳံရတတ္ ပါသည္။ သူသည္ လိုင္းကားၾကပ္ လည္း ကြၽန္မလို ညည္းညဴတတ္သူ မဟုတ္။

ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ေငြနည္းေန လွ်င္လည္း အားငယ္ေနတတ္သူ မဟုတ္။ အဝတ္အစားသစ္ မဝတ္ႏိုင္ လွ်င္၊ ဖိနပ္အသစ္မလဲႏိုင္လွ်င္ မ်က္ႏွာငယ္တယ္ ထင္တတ္သူ မဟု တ္။ သူ႔တြင္ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ နည္းေနၿပီဆိုလွ်င္ ကြၽန္မ ေကြၽးသည္ ကိုလည္း မစားေတာ့ပါ။ ကိုယ္မွ ျပန္ မေကြၽးႏိုင္ေသးဘဲတဲ့။ စားလွ်င္လည္း သူ႔ကိုယ္တာကို အတင္း ရွင္းတတ္ပါ သည္။ သို႔ေပမယ့္ လကုန္ရက္ ေငြျပတ္တုန္း ႐ုပ္ရွင္ျပမည္ဆိုလွ်င္ ေတာ့ လိုက္ၾကည့္တတ္ျပန္သည္။

”ကိုယ္က မ်ဳိသာမက်တာ။ မ်က္လုံးနဲ႔ေတာ့ ရတယ္ေလ” ဟုဆို ေတာ့ ကြၽန္မမွာ ရယ္ေမာရပါ သည္။တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူ႔ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို မေမးဘဲ မေနႏိုင္ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစေမးမိ တတ္ပါသည္။ သူသည္ စိတ္လို လက္ရရိွလွ်င္ေတာ့ သည္အေၾကာင္း မ်ားကို သိုင္းဝိုင္းေျပာျပတတ္ျပန္ သည္။

”ကိုယ့္အစ္မက ရန္ကုန္မွာတင္ ေနတာပဲ။ ကိုယ္က သူ႔ကိုခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မသြား ပါဘူး သိတယ္မို႔လား။ သူကလည္း စီးပြားေရးသိပ္အဆင္မေျပ၊ သား သမီးေတြနဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္ေနတုန္း ကိုယ့္ကိုျမင္ရရင္ ေမာမွာစိုးလို႔။ ကိုယ့္ကို သူျပန္မၾကည့္ႏိုင္ဘူးလို႔ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေစခ်င္တာ”

”မမကလည္း ကိုယ့္မွာ ဒီအစ္မ ေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရိွတဲ့ဟာ။ အဆက္အသြယ္ေတာ့ လုပ္ေပါ့”

”လုပ္ပါတယ္ ျဖဴျဖဴရယ္၊ ကိုယ္ ဖုန္းဆက္ပါတယ္”

ေၾသာ္ဟု ေက်နပ္စြာေရရြတ္ဆဲ ႏွစ္လေလာက္ေနရင္ တစ္ႀကိမ္ေပါ့ဟု ဆိုေတာ့ ကြၽန္မမွာ ရယ္ပဲရယ္ရမလို ပင့္သက္ပဲ႐ိႈက္ရမလို။

”သူက သိပ္စိတ္ေပ်ာ့တာ။ က်န္းမာေရးကလည္း သိပ္ေကာင္း တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုခုဆို ကိုယ္က ဟန္ေဆာင္ေနရတယ္။ သူ႔ေရွ႕ဘာမွ မညည္းရဲဘူး။ ကိုယ္ကလည္း   ေနတတ္ပါၿပီေလ။ အေမဆုံးၿပီဆို ကတည္းက စိတ္ကိုထားတတ္ေအာင္ ထားၿပီးေနလာတာပဲ။ ၁၅ ႏွစ္နီးပါး ရိွၿပီ ကိုယ့္မွာ မိဘရယ္လို႔ အားကိုး စရာမွ မရိွေတာ့တာ။ အခုထိ ကိုယ္ ဘယ္သူ႔မွေတာ့ အားမကိုးခဲ့ရဘူး။ အားလည္း မကိုးခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ ဝန္မေလးေစခ်င္ ဘူးေလ။ ေလာကမွာ တစ္ေယာက္ တည္းလည္း ကိုယ္ေပ်ာ္ေအာင္ ေန တတ္ပါတယ္”

”အေဆာင္မွာ ညီမေတြ အမ်ား ႀကီးပဲဟာ မမကလည္း” ဟုဆိုေတာ့ သူက ရယ္ေမာျပန္၏။

”ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္၊ ကိုယ့္ကို ခင္ၾကတာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုကတည္းက ႀကိဳေျပာထားရမယ္။ ဘယ္ကိစၥကိုမဆို ကိုယ္မေျပာလို႔ မသိရင္ စိတ္မဆိုးနဲ႔။ ငါ့ကို မခင္ ဘူး လို႔ေတာ့ မေတြးေလနဲ႔။ ကိုယ္က စကားအကုန္ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အပူေတြကို ကိုယ္လည္း လက္မခံ ဘူး။ လက္ခံခဲ့ရင္ေတာင္ မိတ္ေဆြ ေတြကို ထပ္မေပးခ်င္ဘူး”
သူ႔မ်က္ႏွာက အၿပဳံးတစ္စကို ေငးကာ ကြၽန္မ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ရပါ သည္။

သည္လိုစကားမ်ားကို နာယူ ကာ ကြၽန္မသည္ သူအလုပ္အဆင္ေျပ ေလသလား၊ လူမႈေရးအဆင္ေျပေလ သလားစသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္း ကင္းခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္မ သည္ မိတ္ ေဆြစစ္သာ ျဖစ္လိုခဲ့၏။ အခန္းေဖာ္ ကေတာ့ မွတ္ခ်က္ေပးသည္မွာ ညီအစ္မလိုပဲတဲ့။ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားမ်ား အတုိင္းပင္ သူသည္ ဘဝ၏အခ်ဳိး အေကြ႕အ ခ်ဳိ႕ကို ေနာက္က်မွပင္ ကြၽန္မကို အသိေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ၾကားရသည္မွာ ပင္ စိတ္နာက်င္ဖြယ္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘယ္လိုမ်ား ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ပါ လိမ့္။ ဖြင့္ေျပာစရာလူမရိွပါဘဲ ရင္ထဲ ဘယ္လို သိုဝွက္ခဲ့ပါလိမ့္။ ေနာက္က် မွ သိခြင့္ရရခ်ည္ရယ္လို႔ အျပစ္မဆို သာ။ ဒါသည္ သူ႔အမူအက်င့္ေပ ပဲ။တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ သူ စိတ္ႏွ လုံး တည္မီရာ၊ သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူဟုဆိုသင့္ သည္လား မေသခ်ာေသာ လူ တစ္ေယာက္ကို လက္လြတ္ရခ်ိန္ပင္။ ကြၽန္မသည္ သူႏွင့္ခင္မင္ရင္းႏွီးသည့္ ကာလတိုအတြင္း အဲသည္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို သိပ္မၾကားဖူးဘူး ထင္သည္။ သူေျပာခဲ့ဖူးသလား ျပန္ စဥ္းစားေတာ့ မေရရာ။ ညေနခင္းက ေအာင္နဲ႔ေတြ႕ေနလို႔ေလဟု တစ္ႀကိမ္   ေတာ့ ေျပာဖူးသလိုပဲ။ သို႔ေသာ္ မေရရာ။

ကြၽန္မသိခြင့္ရေတာ့ သူတို႔ေဝး ကြာသည္မွာ တစ္လေက်ာ္ၿပီ။

”သူက ကိုယ့္ထက္ ခုနစ္ႏွစ္ ေလာက္ ငယ္တယ္သိလား။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကို နားလည္တယ္။ မင္းလိုပဲ နားလည္ေပးႏိုင္တယ္ျဖဴျဖဴရဲ႕။ သူက ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဘယ္ တုန္ ကမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ သူ မေျပာေတာ့ ကိုယ္ လည္း ေျပာစရာမလိုခဲ့ဘူး။ ကိုယ္တို႔ တကယ့္ မိတ္ေဆြစစ္ေတြလိုပဲ တစ္ ေယာက္လိုအပ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ ရိွခဲ့တယ္။ ဒါပါပဲကြယ္၊ ခုေတာ့ သူက သူ႔ၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားခဲ့ၿပီ။ မိဘ ေတြက အိမ္ေထာင္ခ်ေပးသတဲ့ ေလ”

ကြၽန္မသည္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚက အၿပဳံးကို ေငးေနခဲ့ပါသည္။ အၿပဳံး ကေတာ့ ႏူးညံ့လို႔ပါပဲ။ မ်က္ႏွာက လည္း ၾကည္လင္လို႔ပါပဲ။ ႏွလုံးသား ကိုေတာ့ မျမင္သာ။

”မတားဘူးလား မမရယ္”

”တားရေအာင္ ကိုယ့္မွာ ..”

အဲသည္ေနာက္ သူ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ ကြၽန္မလည္း ဆက္မေမးေတာ့ပါ။ သူေျပာလို သည့္အခ်ိန္ ဘယ္အခ်ိန္မဆို စကား လုံးမ်ားစြာကို ကြၽန္မနားေထာင္ေ ပး ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာလွ်င္ေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမးျမန္းျခင္းျဖင့္ နာက်င္ေစမည္ မဟုတ္ပါ။ကြၽန္မသည္ ေနာက္ပိုင္းရက္ မ်ား၌ သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္ လိုစိတ္ႏွင့္ အရင္ထက္ ဂ႐ုတစိုက္ရိွရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကို အကဲ ခတ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အၿပဳံးကိုသာ ေတြ႕ရၿမဲ။

သည္လိုႏွင့္ စိတ္ခ်လက္ခ်ရိွ လာဆဲ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူ အေဆာင္သို႔ ျပန္ေရာက္မလာသည္ ကို ႀကဳံရပါသည္။ တစ္ရက္လည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္။ တစ္ပတ္ မွ်ၾကာသည္။ ကြၽန္မ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ သည္လို တစ္ႀကိမ္မွ် မႀကဳံဖူးပါ။အေဆာင္တြင္ သူ႔သတင္းကို ဘယ္သူမွ မသိပါေပ။ အေဆာင္ရွင္ ကိုေတာ့ ခရီးသြားေနေၾကာင္း ခြင့္လွမ္းတိုင္သည္ဟု တစ္ဆင့္စကား ၾကားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မ အဲသည္စကားကို မယုံ။ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနမည္ဟုသိသည္။ တစ္ဖက္ က သိလိုစိတ္ႏွင့္ အျခားေသာ တစ္ဖက္က ပူပန္စိတ္တို႔ အားၿပိဳင္ ကာ အဲသည္ရက္မ်ားက ကြၽန္မမွာ ေနမရထိုင္မရျဖစ္ရသည္။

တစ္ပတ္မွ်ၾကာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ညေနခင္း၌ သူသည္ အေဆာင္ကို ပုံမွန္လိုပင္ ျပန္ေရာက္လာ ပါသည္။ ကြၽန္မသည္ သူေရာက္သည္ကို သိသည္ႏွင့္ သူ႔အခန္းေလးသို႔ခ်က္ ခ်င္းလို ေရာက္သြားခဲ့ ၏။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ သိသိသာသာပင္ ေခ်ာင္က်ေန သည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ခါတိုင္းလို ေတာက္ ေတာက္ပပေတာ့ မရိွဘူးထင္သည္။ ကြၽန္မ စိတ္ထင္လို႔ပဲလား။ သူ႔မ်က္ႏွာ တြင္ တစ္ႀကိမ္မွ် မေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ အားငယ္ရိပ္ကို ေတြ႕ရသလိုပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ထိုအရိပ္သည္ သူ ဖ်တ္ခနဲ အၿပဳံးမွာ လြင့္ေပ်ာက္ သြားျပန္ သည္။

”ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ မမ ရယ္။ ကြၽန္မမွာ စိတ္ပူလို႔” ဟုဆိုလွ်င္ သူသည္ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကို တစ္ႀကိမ္မွ မျမင္ဖူးသူလို တစ္ခဏေငးေန၏။

”စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကိုယ္မေျပာတာ။ အန္တီေတာင္ မေျပာရေသးဘူး။ ကိုယ့္အစ္မ ဆုံး သြားၿပီျဖဴျဖဴရယ္”

အို…။ ကြၽန္မ သူ႔လက္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါသည္။ သူသည္ ပင့္သက္တစ္ခ်က္႐ိႈက္ကာ ကြၽန္မ လက္မ်ားကို ျပန္လွန္ဆုပ္ထားသည္။ အဲသည္ခဏ၌ သူငိုေတာ့မလား ဟု ကြၽန္မ ထင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မငိုပါ။ အၿပဳံးမ်ားကေတာ့ ေလ်ာ့ရဲရဲ ဟု ထင္ရပါသည္။

”ကေလးႏွစ္ေယာက္က လက္ လြတ္ရတဲ့အရြယ္မို႔ ေတာ္ေသးတာ ေပါ့ေလ။ သူတို႔အေဖဘက္က ေဆြမ်ဳိးမ်ားေတာ့ သူတို႔အတြက္ ပူစရာေတာ့လည္း မရိွပါဘူး။ ကိုယ့္ ကိုေ တာ့ သူတို႔က လာေနေစခ်င္ တယ္။ အေဆာင္မွာမေနဘဲ လာေန ဖို႔တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သင့္ေတာ္ပါ့ မလဲကြယ္။ အစ္မ ရိွတုန္းကေတာင္ ကိုယ္ကတစ္ေယာက္တည္း ေနလာ တာပဲဟာ”

ခုေတာ့ တကယ့္ကိုတစ္ေယာက္ တည္း..။ အဲသည္ညေနခင္းက ကြၽန္မသူ႔ကိုေငးရင္း ေတြးခဲ့ မိသည္။ သူ႔ကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအားေပးဖို႔ လို မည္ဟုလည္း ကြၽန္မထင္ခဲ့ပါ သည္။ သို႔ေသာ္ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ လည္း ကြၽန္မ အထင္မွားယြင္းခဲ့ျပန္ သည္။ သူသည္ ရက္အနည္းငယ္မွ် ၾကာလွ်င္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရိွေနသည္သို႔ ျမင္လာရပါသည္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ား လည္း မႈန္မိႈင္းမေန။ အၿပဳံးမ်ားက လည္း ေတာက္ေတာက္ပပပါ။

ညေနခင္း သူမို႔ အေဆာင္ျပန္ ေရာက္လွ်င္ ရယ္သံကို ပုံမွန္လိုၾကား ရၿမဲ။ သူ႔စာအုပ္စင္တြင္ စာအုပ္မ်ား တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာကာ သူ႔ကို လည္း အားလပ္သည္ႏွင့္ စာအုပ္ တစ္အုပ္ လက္ထဲကိုင္ထားသည္ကို သာ ေတြ႕ရၿမဲ။ သူ႔အခန္းသည္ သပ္ရပ္သန္႔စင္ကာ ဆီမီးေရခ်မ္းကပ္ ေသာ ဘုရားစင္ႏွင့္ ေအးခ်မ္းၿမဲ။ သူ႔ မ်က္ႏွာသည္လည္း ဘယ္ေသာအခါ ကမွ် ေသာကကို မႀကဳံးဖူးသူလို ၾကည္လင္ၿမဲ။

ကြၽန္မတို႔သည္ အရာရာပုံမွန္ လည္ပတ္ၾကဆဲ တစ္ရက္တြင္ေတာ့ အားလုံးခြဲခြာၾကရဖို႔ ဖန္လာပါသည္။ အန္တီက အေဆာင္ကို ကန္ထ႐ိုက္ ေပးကာ တိုက္ခန္းေျပာင္းေ ဆာက္ မည္တဲ့။ လွည္းတန္းသည္ ထိုကာလ ၌ လုံးခ်င္းအိမ္ငယ္ေလးမ်ားစြာ တိုက္ခန္းအျဖစ္ ေျပာင္းၾကလွ်င္ ကြၽန္မတို႔ အေဆာင္သည္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္လာ ပါသည္။

ေျပာင္းၾကရမည္ဆိုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီ။ သူက လွည္းတန္းတြင္ပင္ အေဆာင္ရ ေအာင္ ရွာဦးမည္ဆို၏။ ကြၽန္မက ေတာ့ မႏၲေလးက သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာၾကသည္ျဖစ္ ရာ သူတို႔ႏွင့္အတူေနၾကဖို႔ တာေမြ သို႔ ေျပာင္းခဲ့ရပါသည္။ပထမေတာ့ မၾကာမၾကာဆုံၾက ပါမည္ဟု ကြၽန္မတို႔ ကတိထားခဲ့ၾက သည္။ တကယ္လည္း ႏွစ္ႀကိမ္၊ သုံးႀကိမ္မွ် ဆုံျဖစ္ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ သိပ္မေတြ႕ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အႀကိမ္ေရ က်ဲပါးရာက တျဖည္းျဖည္း ေဝးခဲ့ၾက ပါသည္။
***
ေလွကားထစ္ေလးမ်ားေပၚ ေျခခ်နင္းတက္ရင္းက ကြၽန္မသည္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုသာ ေျပး၍ ျမင္ေယာင္ ေနမိပါသည္။ သူ႔ကို ကြၽန္မ ဘယ္သို႔ ျမင္ေတြ႕ရမည္နည္း။ၿပီးခဲ့ သည့္တစ္ရက္ကမွ သူႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္းစကားကို ကြၽန္မရေပသည္။ အဲသည္ ေန႔က ညေနခင္း႐ုံးအဆင္းတြင္ လွည္းတန္း သို႔ ေရာက္ပါသည္။ လအနည္း ငယ္မွ် ေဝးကြာသည္အတြင္း ကြၽန္မခ်စ္ ေသာအရပ္သည္ ယခင္လိုပင္ စည္ ကားၿမဲ။ လူငယ္တုိ႔၏ တက္ၾ<ြကေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ အၿပဳံးမ်ားကို ေတြ႕ရ ၿမဲ။ဘယ္ကိုသြား မည္ဟု ရည္ရြယ္ ခ်က္လည္းမရိွသည္မို႔ ဟိုေငး သည္ ေငးသာ ေလွ်ာက္လာခဲ့မိပါသည္။ တစ္ေနရာတြင္ေတာ့ ကြၽန္မ၏နာမည္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ ေျခစုံရပ္ကာ လွည့္ ၾကည့္ရသည္။

မုန္႔ဟင္းခါးစားေနပုံရေသာ မိန္းကေလးသည္ ဆိုင္ေလးထဲက အေျပးထြက္လာသည္ကို ျမင္ရ၏။ ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္းပင္ တစ္ေဆာင္ တည္း အတူေနခဲ့ဖူးသူဟု ကြၽန္မ မွတ္ မိလိုက္ပါသည္။ေနေကာင္းလားမွ အစျပဳကာ ေမးခြန္းမ်ား ေမးသည္ကို ေျဖရသည္။ ကြၽန္မတို႔သည္ လမ္းေဘးတြင္ပင္ တိုးကပ္ရပ္ကာ စကားစျမည္ေျပာ ၾကသည္။ မိန္းကေလးကပင္ ေမးရင္း ေျပာရင္းႏွင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရဟန္ရိွလာပါသည္။

”ဟယ္ ေမ့လို႔ၾကည့္စမ္း။ မမ အေၾကာင္း သိတယ္မို႔လားဟင္ အစ္မ။ ၾကားတယ္မဟုတ္ လား”

”ဘာမွေတာ့မၾကားဘူး ညီမ ေလးရဲ႕။ အစ္မလည္း မေတြ႕တာ ဘယ္ႏွလရိွၿပီမွန္းေတာင္ မသိဘူး”

”အစ္မရယ္။ မမေလ သနားပါ တယ္။ သူ႔အေဆာင္မီးေလာင္လို႔ တဲ့”

အို…။ မိန္းကေလးကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ကြၽန္မေငး ေနမိပါသည္။ ဘာမွပင္ ဆက္မေမး ႏိုင္။ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေပၚလာ ေသာ ပူပန္စိတ္ကလည္း ရင္ထဲ လႈပ္ ခတ္ေနသည္။

”႐ုံးခ်ိန္ျဖစ္တာ အစ္မရဲ႕။ ဘာမွေတာင္ ျပန္မရလိုက္ဘူးေလ။ မမအခန္းေလးက အကုန္ပါတယ္ ဆုိလား။ ညီမတို႔ေတာင္ ခ်က္ခ်င္း မသိၾကဘူး။ ခရီးကျပန္ေရာက္ေတာ့ မွ ၾကားတာ”

ကြၽန္မသည္ ႐ုတ္တရက္ ငိုခ် ခ်င္သလို ဝမ္းပန္းတနည္းျဖစ္စျပဳ လာပါသည္။ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား သည္ေလာက္ ကာလရွည္ၾကာ အဆက္အသြယ္ မလုပ္မိပါသနည္း။ သူကေတာ့ ဆက္သြယ္မည့္သူ မဟုတ္။ အခက္အခဲႀကဳံခ်ိန္မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ် ဆက္သြယ္မည္ မဟုတ္။

”အခု သူဘယ္မွာေနသလဲ သိလားဟင္”

”ညီမေတာ့ မသိဘူးအစ္မရဲ႕။ သိတဲ့ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ ေတာ့ အစ္မကိုေပးလိုက္မယ္။ ညီမ ေဘးအခန္းက ေျမာင္းျမသူသိတယ္ မို႔လားအစ္မ။

သူ႔ကို ေမးၾကည့္လိုက္ ေနာ္။

ခုေတာ့ အဆင့္ဆင့္ရခဲ့ေသာ လိပ္စာအတိုင္း သူ႔ဆီအေရာက္လာခဲ့ ေပၿပီ။

မလာခင္ေတာ့ သူ႔ကို ဖုန္းႀကိဳ ဆက္ရန္မႀကိဳးစားခဲ့ပါ။ ႐ုံးဖုန္းကို သိထားေသာ္လည္း ႀကိဳေျပာ မေန ခ်င္။ သူရိွေနမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေသာ တနဂၤေႏြေန႔ ကို ေရြးကာေ ရာက္လာ ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကို ဘယ္သို႔ ေတြ႕ရမည္နည္း ဟု စိတ္ေစာကာ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။အခန္းေလး မီးေလာင္စဥ္က ဘာပစၥည္းမွ် ျပန္မရလိုက္ေသာအခါ သူသည္ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္မ်ား၏ အကူအညီကိုပင္ လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံခဲ့ရသည္တဲ့။ အဲသည္စကား ကို တစ္ဆင့္ၾကားရတုန္းက ကြၽန္မ သည္ သူ႔စိတ္ရင္းကို နားလည္သူမို႔ ဝမ္းနည္းျ ခင္းျဖစ္ရပါေသးသည္။ ခုေတာ့လည္း ႏွစ္လေက်ာ္မွ် ရိွခဲ့ၿပီ ေပါ့။ သည္တစ္ခါ အခ်ဳိးအေကြ႕ကို သူဘယ္သို႔မ်ား ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါသ နည္း။အေတြးစ တလည္လည္ၾကား၌ ေျခ လွမ္းမ်ားကို ခရီးဆက္ရင္း ခုနစ္ လႊာက အေဆာင္ဖြဲ႕ထားရာ အခန္း ဆီ ေရာက္လာပါသည္။ အခန္းေရွ႕ တြင္ လူေခၚေခါင္းေလာင္းေလးကို ႏွိပ္ၿပီး ေခတၱမွ်ေစာင့္ရသည္။ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦး ထြက္လာ လွ်င္ ကြၽန္မ သူ႔နာမည္ကိုေမးရသည္။ အခန္းၫႊန္ေပးသည္ျဖစ္၍ ကြၽန္မ ထိုအခန္းဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ မမေရ ဧည့္သည္ဟု သူ႔ကိုအ သံေပး သည္ကို ႀကဳံလွ်င္ေတာ့ ၿပဳံးမိရပါ သည္။ ေနရာေျပာင္းခဲ့ေသာ္လည္း သည္နာမည္က တြင္ဆဲပါတကား။အခန္းေလးေရွ႕တြင္ရပ္ကာ တံခါးေခါက္ရန္ လက္ရြယ္ဆဲ တံခါး က ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ပြင့္လာပါ သည္။ထိုခဏ၌ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အံ့အားသင့္ေသာ အၿပဳံးသည္ လက္ခနဲေပၚလာ၏။ သူရယ္သည္။ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာပါ သည္။ ရယ္ဟန္မွာ ဟိုယခင္က အတုိင္း။ မ်က္လုံးမ်ားကလည္း လိုက္ပါၿပဳံးရယ္ေနသည္။ သူ႔မူပိုင္ အၿပဳံးသည္ လိႈင္းတို႔၏ အ႐ိုက္ကိုပင္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေပၿပီ။
”အေတာ္ပဲ ၾကည့္စမ္း ကိုယ္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ေနတာနဲ႔။ ေနျပည္ ေတာ္႐ုံမွာ ကားသစ္လဲတာ တစ္ပတ္ ေက်ာ္လို႔မွ မၾကည့္ရေသးဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ရာဇဝင္႐ိုင္းမယ္မို႔လား”။

စံပယ္ျဖဴႏု

(ရတီမဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၃)

Posted in: Home,Short Story