ဒါေပမယ့္ ဒီစကားကုိေတာင္ ႏုေမ ဘယ္သူ႔ကုိမႇ ေျပာရဲတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကားသာ႐ုံ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာၾကည့္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ထိတ္လန္႔လို႔။ ပတ္၀န္းက်င္က ၾကားရင္ေတာ့အံ့အားသင့္ၾကမယ္။ ႏုေမဟာ ႏႇလုံးသားေတာင္ မရႇိသူလုိ႔လည္း ထင္ေကာင္း ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ထြက္ေျပးခ်င္တာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
အိမ္ထဲမႇာ ရႇိေနရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္မႇာရႇိေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏုေမဟာ ေလထဲမႇာ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ၀ါဂြမ္းတစ္စလုိပဲ။ စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ဟာ ကပ္မႇ ကပ္ရဲ႕လားမသိ။ အသိမိတ္ေဆြေတြ႕ရင္ေတာ့ ျပံဳးျပတတ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဦးေႏႇာက္က ႏႈတ္ခမ္းကို အမိန္႔ေပးတာသက္သက္ပဲ။ စိတ္ထဲမႇာေတာ့ ျပံဳးဖုိ႔ကုိေတာင္ စိတ္မသက္မသာရႇိလႇပါရဲ႕။
အေၾကာင္းသိသူတခ်ဳိ႕တေလေတာ့ ႏုေမကို ေတြ႕ရင္ဘယ္လိုမ်ား ေတြးၾကေလမလဲ။ သိပ္သနားစရာေကာင္းတဲ့ မိန္းမလား၊ ဒါမႇမဟုတ္ သိပ္ညံ့တဲ့ မိန္းမလား။ ဘယ္လိုပဲ သတ္မႇတ္ၾကေစဦးေတာ့ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ႏုေမတစ္ေယာက္သာ အရႇိတရားကို ရင္ဆိုင္ရတာပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ မႇတ္ခ်က္ေတြ၊ ေ၀ဖန္စကားေတြ ေျပာတာေလာက္ပဲ တာ၀န္ရႇိၾကတယ္။ သူတို႔သနားတယ္ဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ ႏုေမကုိ စိတ္သက္သာရာရေစမယ့္အစား ပုိၿပီးေတာ့ေတာင္ ၀န္ေလးပင္ပန္းေစတယ္။
''ကေလး မ်က္ႏႇာကုိ ၾကည့္ဦး''လို႔ ေမေမ တီးတုိးဆုံးမတုန္းကေတာ့ ႏုေမက ျပံဳးေနခဲ့တယ္။
ေလာကကုိ ဘာမႇမသိတတ္ေသးတဲ့ သမီးေလးရဲ႕ မ်က္ႏႇာကို ႏုေမ မၾကည့္ရဲတာ၊ မၾကည့္ရက္တာ ေမေမ မသိဘူးေနာ္။ သမီးေလး ျပံဳးလုိက္ရင္ ရင္နာလိုက္တာ။ ေလာကကုိ ခုမႇ စူးစမ္းတုန္း။ မ်က္လုံးေလးေတြက ၾကည္လဲ့လုိ႔။ အျပစ္ကင္းလႇတဲ့ မ်က္ႏႇာေလးကို ႏုေမမႇာ ရင္မဆိုင္ရဲသလိုျဖစ္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏုေမမႇာ ဘာအျပစ္မႇမရိႇပါပဲ။ အျပစ္ရႇိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သမီးေလးကုိ ေလာကထဲ ေခၚမိတဲ့ အျပစ္တစ္ခုပဲ ရႇိပါတယ္။
သမီးေလးကို နမ္း႐ိႈက္မိရင္ေတာ့ ႏုေမအဖို႔ ေလာကကို ခဏေမ့ေလ်ာ့သလိုပဲ။ သမီးပါးျပင္က ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕ေလး၊ သမီးရယ္သံေလးဟာ ရင္ကို တစ္ခဏေတာ့ ၾကည္ႏူးႏႇစ္သိမ့္ေစတယ္။ ႏုေမရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္ကေလး။
ဘယ္လုိပဲ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခ်င္တယ္ဆိုဦးေတာ့ ႏႇလုံးသည္းပြတ္တစ္ခုလို၊ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလို ေႏႇာင္ငင္ထားတဲ့ ဒီမ်က္ႏႇာေလးက ႏုေမကုိ တုံ႔ဆိုင္းေစတယ္။ ေျခလႇမ္းေတြကုိ တြန့္ဆုတ္ေစတယ္။ မာနကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေစတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္ႏႇလုံးနာက်င္လြန္းတဲ့အခါ တစ္ေယာက္တည္း ငိုခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားဖူးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္မႇ မက်တတ္ေတာ့တာ အံ့ၾသစရာ။ ႏုေမ မငိုတတ္ေတာ့ဘူးလား။
ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ႏုေမလည္းလူပဲ၊ စိတ္ႏႇလုံးႏူးညံ့တဲ့ မိန္းမသားပဲ။ ငိုတတ္ေသးတာေပါ့။ ငိုခဲ့ဖူးတာေပါ့။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္တုန္းကေတာ့ သံသယ မီးပြားတစ္ခု လြင့္စင္က်လာတဲ့အခါ ႏုေမ ငိုခဲ့ရတယ္။
---------
အဲဒီေန႔က ႏုေမရဲ႕ ေမြးေန႔။ အရင္က ေမြးေန႔ရယ္ ဘာရယ္ သိသိမႇတ္မႇတ္မရႇိခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အသက္ ၃၀ ျပည့္တာမို႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ မႇတ္တိုင္တစ္ခုလို သေဘာထားခ်င္တယ္။ အထိမ္းအမႇတ္တစ္ခုခုေပါ့ေလ။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္၀ါနဲ႔ရယ္မဟုတ္ဘဲ သမီးရယ္၊ ေမာင္ရယ္ပါတဲ့ ညစာစားပြဲေလးျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။
ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ကိုေတာ့ ႀကိဳမေျပာခဲ့ဘူး။
အဲဒီေန႔က အိမ္မႇာ ေမာင္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဟင္းလ်ာေတြကို ႏုေမကိုယ္တိုင္ စီစဥ္တယ္။ ညစာကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာလို႔ ဆိုရေအာင္ အေသးစိတ္စီစဥ္ထားတယ္။ တစ္အိမ္လုံးလည္း အလႇဆင္၊ သန္႔ရႇင္းေရးေတြလုပ္လုိ႔။
ႏႇင္းဆီပန္းအနီေလးေတြေတာင္ အခန္းေထာင့္က စားပြဲေပၚမႇာ ပန္းအိုးရႇည္နဲ႔ အလႇဆင္လိုက္ေသးတယ္။ ညေနရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ေနျခည္က အဲဒီပန္းအိုးကေလးေပၚ ျဖာက်ေနတာကို ကဗ်ာဆန္တယ္ထင္လို႔။ ဧည့္ခန္းထဲ ႏုေမ ျပင္ဆင္ထားသမွ်ကုိ သမီးေလးက လက္တျပင္ျပင္နဲ႔မို႔ တဟဲ့ဟဲ့လုပ္ခဲ့ရေသးတာကုိလည္း ခုထိမႇတ္မိေနတယ္။
နာရီကုိ အဲဒီေန႔ကေလာက္ ဘယ္တုန္းကမႇ မၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူးထင္ပါရဲ႕။ ညေန ၅ နာရီခြဲၿပီဆိုကတည္းက နာရီကို သတိရတိုင္း ၾကည့္ေနခဲ့တာ။ တစ္မိနစ္ကုိ တစ္ႀကိမ္ေတာင္ ၾကည့္ခဲ့မိသလားမဆိုႏုိင္ဘူး။
အဲဒီနာရီေလးရဲ႕ လက္တံ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတာနဲ႔အမွ် ႏုေမ ရင္ခုန္ေနတယ္။ ေမာင္က ႏုေမ ေမြးေန႔ကို ေမ့ေနမႇာပဲ။ ေယာက်္ားေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မႇ အမႇတ္မထားတတ္ၾကဘူးလားမသိ။ အေမနဲ႔အေဖမႇာလည္း အေမကသာ ႏုေမေမြးေန႔ကို မႇတ္မိတတ္တယ္။ ေမာင္ေလးဆိုလည္း ေ၀လာေ၀း။ ဇူလိုင္လလို႔မႇတ္မိတာေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရတယ္။ အဲ...ႏုေမရဲ႕ေမာင္ကေတာ့ ဇူလိုင္ဆိုတာေတာင္ မႇတ္မိမယ္မထင္ဘူး။
မဂၤလာသက္တမ္း ေလးႏႇစ္ျပည့္တဲ့ေန႔တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ညစာစားပြဲေလး ႏုေမ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ ေမာင္က ျပန္လာေတာ့ အံ့ၾသေနလိုက္တာ။ ဧည့္ခန္းတစ္ခုလုံး လင္းက်င္းလႇပလုိ႔။ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကလည္း ထမင္းစားခန္းမႇာ စုံစုံလင္လင္။ ေမာင္က ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါအမူအရာနဲ႔။ ဒီေန႔ဘာေန႔လဲလို႔ ႏုေမ ေမးေတာ့ ရယ္တယ္။
''ေသာၾကာေန႔ဆိုတာကလြဲၿပီး ေမာင္ ဘာမႇမမႇတ္မိဘူးကြာ။ စိတ္လည္းမဆိုးနဲ႔ဦး''လုိ႔ေျဖေတာ့ ႏုေမမႇာ ၀မ္းနည္းစိတ္ကတစ္ဖက္၊ ေဒါသစိတ္က တစ္ဖက္။
ဒါေပမယ့္လည္း ဒါက သူတို႔သဘာ၀ပဲေလလို႔ ေဖာ့ေတြးလိုက္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသားပဲ။ ေမာင္က ႏုေမ မ်က္ႏႇာ ၾကည္လင္လာေအာင္ သမီးေလးနဲ႔ လႇည့္ပတ္ေခ်ာ့ေမာ့ခဲ့တာလည္း ပါတာေပါ့။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီေန႔ကိုေတာ့ ႏုေမ ေမ့ထားခဲ့ပါၿပီ။
ခုကေတာ့ ေမြးေန႔မဟုတ္လား။ ေမာင္မႇတ္မိလိမ့္မယ္လို႔ ႏုေမ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ရင္ ႀကိဳတင္အသိမေပးဘဲ လုပ္တတ္တဲ့ ဓေလ့အတုိင္းသာ လုပ္လုိက္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က မမႇတ္မိသည္ပဲျဖစ္ေစ ညေန ျပန္ေနက်အခ်ိန္ေရာက္လာမႇာေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း ျမင္တာနဲ႔ အထိမ္းအမႇတ္ေန႔တစ္ခုဆိုတာ မႇန္းဆမိလိမ့္မယ္။ ေတြးတတ္ရင္ေတာ့ ႏုေမ ေမြးေန႔ဆိုတာ တန္းသိလိမ့္မယ္။ ရယ္သံေတြနဲ႔ အသက္၀င္ေနမယ့္ ဧည့္ခန္းေလး၊ ထမင္းစားခန္းေလးကုိ ျမင္ေယာင္ရင္း ႏုေမက ေတးသီခ်င္း တညည္းညည္းနဲ႔။
ျပန္မေတြးခ်င္ရင္ေအာင္ တစ္ခါတေလ အေတြးေရာက္မိတိုင္း အဲဒီ ညေနခင္းက ျမင္ကြင္းေတြကုိ ႏုေမ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနတုန္းပဲ။
ဧည့္ခန္းမႇာ သမီးေလးကို အေဖာ္ျပဳရင္ နာရီကို မၾကာခဏ ေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့တာ၊ တိုက္ခန္း ေလႇကားထစ္ေတြေပၚ နင္းတက္လာတဲ့ ေျခသံတုိင္းကို နားစြင့္ေနတာ၊ တံခါးေခါက္သံကုိ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ တစ္ခုခ်င္းကုိ အေသးစိတ္မႇတ္မိေနတယ္။ ေမာင္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မႇာ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ အကုန္ေအးစက္လို႔ေနတာကုိလည္း မေမ့ဘူး။
အဲဒီညက ေတြ႕ရတဲ့ ေမာင့္အျပံဳးဟာ အျပစ္ရႇိသူေတြ ျပံဳးတတ္တဲ့အျပံဳးမ်ားလား။ ေမာင္က လိမ္ညာတဲ့ အေျဖတစ္ခုေပးလိမ့္မယ္လို႔ ႏုေမထင္ခဲ့ေပမယ့္ ေမာင္မလိမ္ခဲ့ဘူး။ ညစာ စားဖို႔ ဖိတ္ေခၚလို႔ ေနာက္က်ရတယ္ ဆိုပါလားကြယ္။ အဲဒီစကားကုိ ေျပာျပေနတုန္း ေမာင့္ မ်က္ႏႇာကုိ ႏုေမ ေငးေနမိတာ အသက္ေတာင္႐ႇဴမိရဲ႕လားမသိ။
လူေတြဟာ ၾကည္ႏူးစရာနဲ႔ဒဏ္ရာ ဘာကို ပိုၿပီး မႇတ္မိတတ္ၾကပါသလဲ။ ႏုေမကေတာ့ ဒဏ္ရာကို ပုိလို႔အမႇတ္ရတတ္တယ္။ စိတ္ႏႇလုံးထဲမႇာ အျမစ္တြယ္တဲ့အထိ ဒဏ္ရာကုိ သိမ္းထားတတ္တယ္။
အဲဒီေန႔ကလည္း ဒဏ္ရာကို ႏုေမ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ေမာင့္ကြယ္ရာမွာ တိတ္တဆိတ္က်မိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကုိလည္း သိမ္းထားလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏုေမရဲ႕ ၾကည္ႏူးရႇင္သန္ရတဲ့ ဘ၀ တစစ ညိဳးေလ်ာ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ခုမႇ ရိပ္မိရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
-------
မၾကာေသးဘူး၊ မၾကာေသးဘူးေလ။
ဒီႏွစ္ေႏြဦးရဲ႕ တစ္ခုေသာညတုန္းကလည္း ေမာင္ ႏုေမကို ႀကိဳမေျပာဘဲ အိမ္အျပန္ေနာက္က်ခဲ့တယ္။ ပုံမွန္ေတာ့ေနာက္က်မယ္ဆို ႀကိဳေျပာေနက်မဟုတ္လား။ ညေန ျပန္ေနက်အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ ႏုေမ ဘယ္ေလာက္ေမွ်ာ္ခဲ့ရသလဲ။ သမီးကုိသာ ထမင္းခြံ႕ၿပီး ကုိယ္ကေတာ့ ထမင္းမစားဘဲ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။
တျဖည္းျဖည္း အေမႇာင္ဦးက ေရာက္လာပါေရာ။ ပတ္၀န္းက်င္မႇာ လမ္းမီးေတြလည္း လင္းက်င္းၿပီ။ ညခ်မ္းကလည္း အသက္၀င္စျပဳလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္က ျပန္မေရာက္ေသးဘူးေလ။
ေရာက္မယ့္ေရာက္ေတာ့လည္း ည ၉ နာရီေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သမီးေတာင္ အိပ္ေနၿပီ။
အဲဒီညက ေမာင့္ကို တံခါး၀မႇာ ေတြ႕လိုက္ရတုန္းက စိတ္ထင့္သြားခဲ့ရတာကို အခုထိ မႇတ္မိေနတုန္းပါပဲ။ ဘယ္လို ခံစားမႈမ်ဳိးရယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။
ေမာင့္ပုံစံဟာ ဟိုတစ္ႀကိမ္ ဖ်ားၿပီး ျပန္ေပ်ာက္စတုန္းကလုိပဲ။ အားမရႇိေတာ့သလိုပဲ။ တစ္ခုခုကို မီႇၿပီး ယိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မလိုပဲ။ ႏုေမကုိ ၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္ကတစ္မ်ဳိးပဲ။ အကဲခတ္ဖို႔ ျပင္တုန္းမႇာပဲ ေမာင့္မ်က္ႏႇာမႇာ အျပံဳးက ဖ်တ္ခနဲထင္လာတယ္။ ေစာေစာက အမူအရာေပ်ာက္ၿပီး အိမ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဟန္သာ ရႇိေတာ့တယ္။
ထမင္းပြဲျပင္လုိက္မယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္က မစားေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ႏုေမ တစ္ေယာက္တည္း ညစာ စားရေတာ့တာပဲ။ ထမင္းအတူစားဖို႔ေစာင့္ေနရာက ထမင္းစား ေနာက္က်ရတဲ့ ႏုေမကုိ ေမာင္က အားနာစကား တစ္ခြန္း ဆိုေဖာ္မရဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ ဘာကိုမႇ စိတ္မ၀င္စားႏုိင္သလို ျဖစ္ေနတာပဲဆိုတာ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ႏုေမ မသိခဲ့ဘူးေပါ့ေလ။
''ဒီေန႔ ႀကိဳမေျပာဘဲ ထူးထူးျခားျခား အိမ္အျပန္ ေနာက္က်ပါလားေမာင္ရယ္၊ ဘယ္ကို သြားေနလုိ႔တုံး'' လုိ႔ ႏုေမက ေမး႐ိုးေမးစဥ္ ေမးမိတယ္။
''ေလဆိပ္သြားလုိ႔ပါ ႏုေမရယ္၊ ေမာင္ လႇမ္းေျပာမလုိ႔ဟာ မေျပာမိဘူး''
ေမာင့္အေျဖစကားကုိ ၾကားတဲ့အခ်ိန္အထိလည္း ႏုေမက ခပ္ေအးေအးပဲ။ ေကာ္ဖီႏႇစ္ခြက္ကို ေဖ်ာ္စပ္ရင္းက ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ပဲ လႇမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေမာင္က ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚ မလႈပ္မယႇက္ထိုင္လုိ႔။ ဒီေတာ့မႇ ႏုေမ မ်က္ေမႇာင္က်ဳံ႕မိတယ္။ ေရႇ႕က တီဗီြကို ေငးေနတဲ့ ေမာင့္မ်က္လုံးေတြဟာ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ဘာကိုမႇ မျမင္ေတာ့တဲ့ မ်က္လုံးေတြလိုပဲ။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္၊ ႏႇစ္ခ်က္ ႐ိႈက္လိုက္သလိုပဲ။
ေမာင္ ဘာျဖစ္ေနသလဲ။
ေမာင္မေျပာတာကို မစပ္စုဘဲ ေနေနက် ႏုေမက ေမးခြန္းကို ရင္ထဲ ၿမိဳသိပ္ရင္း ေကာ္ဖီခြက္သာ ကမ္းေပးမိတယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ကို လႇမ္းယူတဲ့ ေမာင့္လက္နဲ႔ ႏုေမ လက္က ထိခတ္တယ္။ ဘုရား...လက္ေတြက ေအးစက္လုိ႔ပါလားကြယ္။
''ႏုေမ''
ေကာ္ဖီခြက္ကုိ စားပြဲေပၚတင္ရင္း ေမာင္က တီးတိုးေခၚတယ္။ ေမာင့္အသံဟာ အေ၀းက ပ်ံ႕လြင့္လာသလား။ ဘာေၾကာင့္မႇန္းမသိဘဲ ႏုေမ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာခဲ့တယ္။
''သူနဲ႔ သူ႔အေမ ရန္ကုန္ကုိ အၿပီးေျပာင္းလာတယ္ သိလား ႏုေမ။ ကုိယ္ ဒီညေန သူ႔ကို သြားႀကိဳခဲ့တာ''
အဲဒီတစ္ခဏမႇာ ႏုေမ လက္ထဲက ခြက္ကေလး လြတ္က်ေတာ့မလုိ႔ပဲ၊ လူကလည္း ယိုင္နဲ႔ေတာ့မလို႔ပဲ။ ႏုေမအျဖစ္က ဘယ္လိုဥပမာေပးရမလဲဆိုေတာ့ မထင္မႇတ္ထားတဲ့ခဏမႇာ လက္သီးပုန္းအထိုးခံလိုက္ရသလိုပဲ။
ႏုေမဟာ အသက္မဲ့ေနသလို မ်က္လုံးေတြနဲ႔ေမာင့္ကို ေငးေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာတယ္။ ေမာင္ကေတာ့ ႏုေမ မ်က္လုံးေတြကို ရင္ဆိုင္မၾကည့္ဘူး။ ေကာ္ဖီခြက္ကုိသာ ေငးေနခဲ့တယ္။
-------
ေျခာက္အိပ္မက္ဆန္ဆန္ကာလေတြကို ဘယ္လိုမ်ား ျဖတ္သန္းခဲ့ပါလိမ့္။ ခုေန ျပန္ေတြးေတာ့လည္း စိတ္ႏႇလုံးေပ်ာ့ညံ့တဲ့ သာမန္ မိန္းမတစ္ေယာက္သာျဖစ္တဲ့ ႏုေမဟာ တိုက္ဆိုင္လာျပန္ေတာ့ စိတ္ႏႇလုံးက ခက္မာသားပါပဲ။ ရက္ေတြကုိ ေန႔ရက္ေတြကို ေသြးေအးေအး ကုန္ဆုံးႏုိင္ခဲ့တယ္။ သံသယကို ပိုက္ထားရတာေတာင္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ။ ေမာင္ကေတာ့ ျပံဳးေနတယ္ပဲ ထင္လိမ့္မယ္။
အခ်စ္ဦးကို မေမ့ႏုိင္တဲ့ေမာင့္အေပၚ သနားခ်စ္နဲ႔ခ်စ္မိတာဟာ ခုေတာ့လည္း က်ိန္စာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေမာင့္ကို ႏုေမက စခ်စ္ခဲ့သလား။ အင္းေလ..ႏုေမက စခ်စ္ခဲ့တယ္ပဲဆိုပါစို႔။ ေမာင္က လက္ကမ္းလာေတာ့ လက္ျပန္လႇမ္းဖို႔ တစ္ခ်က္ေတာင္ ၀န္မေလးခဲ့ဘူး။ အခ်စ္ေဟာင္းကို အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္တုိင္း ေမာင္ တိတ္တခိုး တသတတ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္သူသက္တမ္း နည္းနည္းရလာေတာ့ အလိုလို သိလာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ႏုေမ နားလည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္က စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူ၊ ႏူးညံ့သူပီပီ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားခဲ့သူမဟုတ္လား။
ေမာင္တုိ႔ဟာ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းဘ၀ကေန ခ်စ္သူဘ၀ ကူးေျပာင္းခဲ့သူေတြဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္က ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ေႏႇာင္ထားသလို ခိုင္မာခဲ့လိမ့္မယ္။ ေမာင့္မိခင္က သေဘာမမွ်လို႔သာ ခြဲခြာၾကရတယ္ဆိုတာဟာလည္း ဇာတ္လမ္းပုံျပင္ေတြလို သနားစရာအတိမဟုတ္လား။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ သတိမရဘဲ ဘယ္လိုေနပါ့မလဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အနားရႇိေနရင္၊ ကုိယ့္လက္ကုိ ျမဲျမဲကိုင္ထားရင္ ေတာ္ပါၿပီလုိ႔ ႏုေမက ပုိခ်စ္တတ္သူပီပီ ေတြးခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏုေမဟာ သိပ္နားလည္ေပးတတ္တဲ့ ခ်စ္သူဘ၀ကေန သိပ္နားလည္ေပးတတ္တဲ့ ဇနီးသည္ဘ၀ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
ခုေတာ့လည္း ႏုေမရဲ႕ နားလည္ႏုိင္စြမ္းကို ေမာင္က ယုံၾကည္အားကုိးဟန္တူပါရဲ႕။ အခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ျပန္ဆုံတာကိုေတာင္ ႏုေမကို ဖြင့္ဟေျပာျပတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကုိ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့အခိုက္မို႔ အကူအညီေတြလိုအပ္တဲ့အခါေတာ့ ကူညီပါရေစတဲ့။ ေမာင္တုိ႔ ႐ိုးသားတာကို ယုံပါတဲ့။ ႏုေမက ေခါင္းသာညိတ္ၿပီး ျပံဳးျပခဲ့မိတယ္။ ႏုေမဘက္က လိုက္ေလ်ာလြန္းလို႔ပဲ ေမာင္ဟာ ေျခလႇမ္းေတြကုိ တစ္လႇမ္းခ်င္း ေရႇ႕တိုးေလသလား။
''သူက သမီးေလးကို ေတြ႕ဖူးခ်င္လို႔တဲ့''လုိ႔ ေျပာတဲ့ တစ္ရက္မႇာ ႏုေမရဲ႕ ၿမိဳသိပ္တတ္မႈ၊ နားလည္မႈေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္က်သြားခဲ့တယ္။ ႐ုတ္တရက္ ေအာ္ဟစ္ခ်င္စိတ္ေတြဟာ လည္ေခ်ာင္းထဲက အလုအယက္တုိးထြက္လာသလိုပဲ။ ႏႇလုံးသားကို အင္မတန္ၾကမ္းမာတဲ့ လက္တစ္စုံနဲ႔ ဆုပ္ညစ္လိုက္သလို နာက်င္လႇတယ္။
ေဒါသစိတ္နဲ႔ ဆတ္ခနဲလႇည့္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္က မ်က္ႏႇာပ်က္တယ္။
''ႏုေမကိုလည္းပဲ ေတြ႕ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏုေမက ေတြ႕ခ်င္မယ္မထင္လို႔ ေမာင္ ဘာမႇမေျပာခဲ့ဘူး။ သမီးကုိေတာ့ တစ္ရက္ေခၚလာမယ္ေျပာထားတယ္''
''ႏုေမ သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္တယ္''
ႏုေမ ကိုယ့္အသံေတာင္ ကိုယ္ျပန္ ထိတ္လန္႔သြားတယ္။ ေအးစက္စက္၊ ၾကမ္းရႇရႇ။ လည္ေခ်ာင္းကုိ အႏုိင္ႏုိင္ျဖတ္လာတဲ့အသံလား။ ေဒါသကုိ ၿမိဳခ်လိုက္ရလို႔ ခုလုလုျဖစ္သြားတဲ့အသံလား။ ဟင့္အင္း..မသိေတာ့ဘူး။ ႏုေမ သိတာက ေမာင့္မ်က္ႏႇာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတဲ့အခိုက္ စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုတည္းပဲ။ ရႇာေဖြမိတာ တစ္ခုတည္းပဲ။
ေမာင္မ်က္လုံးမႇာ ႏုေမအတြက္ အရိပ္ကေလးမ်ား က်န္ေသးသလား၊ မက်န္ေတာ့ဘူးလား။ ေမာင့္စိတ္မႇာ ႏုေမရႇိေသးသလား၊ မရႇိေတာ့ဘူးလား။
ေမာင့္မ်က္ႏႇာမႇာ ၾကံရခက္တဲ့ အရိပ္ကေလးျဖတ္သြားေတာ့ ႏုေမ မ်က္ႏႇာလႊဲလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ဆို ဒီေမးခြန္းအတြက္ အေျဖကို ႏုေမ ေစာင့္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။
သမီးကေတာ့ ဘာမႇ မသိတတ္ေသးတဲ့ ပီဘိကေလးငယ္ပီပီ ႏုေမအေပၚ ကုပ္ကပ္တြယ္တက္လာလုိ႔ ေထြးပုိက္ထားလုိက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ႏုေမ ျပန္ၿပီး ေသြးေအးတည္ၿငိမ္သြားေတာ့တာ သမီးေလးေၾကာင့္မ်ားလားလုိ့ ေနာက္မႇျပန္ေတြးရတယ္။ ေမာင့္ကို ေအာ္ခ်င္တာေတာင္ မေအာ္မိဘူး။ စကားနာထိုး ရန္စခ်င္တာေတာင္ မလုပ္မိဘူး။ ၿမိဳခ်ရပါမ်ားေတာ့လည္း ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး အနာေတြနဲ႔ တင္းက်ပ္ဆို႔နင့္လာတယ္။
သမီးေလးကို တင္းတင္းဖက္ရင္း ေမာင့္ကို ေက်ာခိုင္းရတယ္။ ဒါကုိ ေမာင္က မေလွ်ာ့ဘူး။
''ႏုေမ သူနဲ႔ေတြ႕ခ်င္ရင္လည္း တစ္ရက္ အိမ္အလည္ေခၚတာေပါ့။ သမီးေလးကိုေတာ့ ဒီတစ္ပတ္ ဆန္းေဒး ေမာင္သြားျဖစ္ရင္ ေခၚသြားလုိက္မယ္ေနာ္'' တဲ့။ ႏုေမ ေမာင့္ကုိ လႇည့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာေတာင္ မသိလိုက္ႏုိင္ဘဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိတယ္။ ရယ္သံကေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏုိင္ေနမလားပဲ။
ေမာင္က ႏုေမ မ်က္လုံးေတြကို ရင္ဆိုင္မၾကည့္ရဲသလို မ်က္ႏႇာပ်က္ျပန္တယ္။ ရယ္သံေတြကိုေရာ ထိတ္လန္႔ေနေလမလား။ ႏုေမ ရယ္တာကို ရပ္လို႔မရဘူး။ ထပ္ထပ္လုိ႔ရယ္မိတယ္။ ဒဏ္ရာေတြေတာ့ သိမ္းထားမိေတာ့မယ္ဆုိတာ ရယ္ရင္းနဲ႔ကုိယ့္ဘာသာသိေနတယ္။
သမီးက မ်က္လုံးေလးေတြ ၀ိုင္းၿပီး အေမကုိ ေငးေနတာ ျမင္မႇ အရယ္ကိုရပ္လုိက္ရတယ္။
''သမီးကုိေခၚသြားစရာမလိုပါဘူး။ ေမာင့္ကို သူေတြ႕ေနရတာပဲ။ ေမာင့္သမီးက ေမာင္နဲ႔ခြၽတ္စြပ္တူတယ္လုိ႔သာ ေျပာျပလိုက္ပါ။ ေမာင့္မ်က္ႏႇာကို သူၾကည့္ပါေစေပါ့''
ေမာင့္မ်က္ႏႇာ ပ်က္ယြင္းနီရဲသြားေတာ့ ႏုေမရဲ႕ ဒဏ္ရာက တဆစ္ဆစ္နာလာတယ္။ ေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့ေနာက္ အခန္းထဲ ေမာင္ဘယ္လို က်န္ခဲ့သလဲမသိ။ ၀ရန္တာမႇာ သမီးကုိ ေပြ႕ဖက္ေခ်ာ့ျမဴရင္းက ႏုေမ ငိုခ်င္လာတယ္။ ငိုခ်လိုက္ရမလား။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက စိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ေတာင္ မ်က္ရည္တစ္စ က်မယ္မထင္ဘူး။ ႏုေမရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ။
မ်က္ရည္ဆိုတာ ခန္းတတ္တဲ့ အခ်ိန္ရႇိသလား။ ႏုေမ မသိဘူး။
-------
ဖုန္းခြက္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကုိင္ထားရင္းက ႏုေမ မ်က္ရည္က်ခ်င္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္က သူငယ္ခ်င္း စိတ္ပူပင္ရမႇာစိုးစတ္နဲ႔ ေသြးပူလႈပ္ရႇားတာကုိ ထိန္းရတယ္။ ႏုေမရဲ႕ အသံကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲလုိ႔ သူက ထင္မႇာပဲ။
''ေအးဟယ္ အဲဒီတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီေလ။ နင္ေတြ႕တာ သူေပါ့''
''ငါေတြ႕တာ တစ္ခါတည္းဆိုရင္ ဒီလို မေျပာပါဘူး ႏုႏုရယ္။ ငါက ဒီလိုမ်ဳိး ေနာက္ကြယ္မႇာ ေျပာရတာကို မႀကိဳက္ဘူးဟယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုက ေျပာဖို႔လိုသလားလုိ႔ေလ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ရင္းႏႇီးေနသလားလုိ႔။ ငါေတြ႕တာလည္း သုံးႀကိမ္ေလာက္ရႇိၿပီ''
သုံးႀကိမ္..။ ဖုန္းခြက္ကိုေတာင္ ေယာင္ယမ္းလႊတ္ခ်လိုက္မိေတာ့မလုိပဲ။ ႏႇလုံးကလည္း ဒိတ္ကနဲ ေဆာင့္ခုန္တယ္။
''အဲဒီတစ္ေယာက္က ခပ္ေခ်ာေခ်ာဆို။ ငါေတာ့ ဓာတ္ပုံပဲ ျမင္ဖူးတာ''
ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေျပာသလို ႏုေမ အသံက ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းက ယုံၾကည္ေနေလာက္ပါရဲ႕။
''ေအး ဟုတ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါတယ္။ ပထမတစ္ခါတုန္းက ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ဟဲ့။ ေရႊတိဂုံဘုရားမႇာေတြ႕တာ။ ေနာက္ႏႇစ္ေခါက္စလုံးကေတာ့ ေျမနီကုန္းက စီးတီးမတ္မႇာ။ အဲဒီမွာေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးပဲ။ သီဟက လႇည္းကေလး တြန္းလုိ႔။ အမ်ဳိးသမီးက ပစၥည္းေတြ လႇည္းထဲ ေရြးထည့္လုိ႔။ သူတို႔ ေစ်း၀ယ္ေနပုံဟာ ငါ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟယ္၊ ရင္းႏႇီးေႏြးေထြးေနတယ္''
ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ေရးဖုိ႔ အင္မတန္စိတ္ထက္သန္တဲ့သူမုိ႔လားမသိ။ ျမင္ကြင္းကို ပုံေဖာ္ေျပာျပတာမ်ား ခုေတာင္ ႏုေမ ေရႇ႕ေရာက္လာသလုိပဲ။
၀ါဆိုလျပည့္ေန႔က ေမာင္က မအားဘူးလုိ႔ေျပာခဲ့တာကို သတိရတယ္။ ႏုေမကလည္း အဲဒီေန႔က ဘုရား သြားခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့မိေသးတာပဲ။ ခါတိုင္းေတာ့ အခါႀကီးရက္ႀကီးဆို ႏုေမကုိယ္တိုင္ လူမ်ားလို႔ သြားေလ့မရႇိဘဲ ၾကားရက္သာ သြားတတ္တာ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဘုရားကို သြားဖုိ႔ တုိက္တြန္းမိတယ္။ ေမာင္က မအားဘူးဆိုတုန္းကလည္း ႏုေမက ထူးထူးေထြေထြ မေတြးဘူးေလ။ အရင္ကလည္း ဒီလိုပဲအလုပ္သိပ္မ်ားတဲ့အခါဆိုရင္ ႏုေမရယ္၊ သမီးရယ္ဟာအျမဲလို ေနာက္ဆုတ္ ေပးရတတ္တာမဟုတ္လား။ ႏုေမအတြက္ေတာ့ မဆန္းဘူး။
အခုလို မသိလိုက္ရခင္အထိ မဆန္းဘူးဆိုရမလားပဲ။ အဲဒီေန႔က ဖုန္းကို ဘယ္လိုခ်လိုက္မိသလဲ။ ဘာေတြ ဆက္ေျပာမိသလဲ ႏုေမ မမႇတ္မိေတာ့ဘူး။ လူကလည္း ၀ါဂြမ္းဆိုင္လို လြင့္ေမ်ာေနသလို။ ႏုေမရဲ႕ မီႇတြယ္ဖမ္းဆုပ္ရာက ဘာပါလိမ့္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ႏုေမဟာ အိပ္ေနတဲ့ သမီးေလးရဲ႕ေဘးကိုသာ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ပါးျပင္ႏုႏုေလးကုိ ႏုိးမႇာလည္း စိုးရင္းက ခိုးနမ္းရတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ကေလးကသာ ႏုေမရဲ႕ကယ္တင္ရာျဖစ္မလားပဲ။
ဒဏ္ရာကေတာ့ တစစ္စစ္နာေနတုန္းပဲဆိုတာ မ်က္လုံးစုံမႇိတ္ထားတဲ့၊ သမီးပါးျပင္ေလးေပၚ ႏႇာေခါင္းဖ်ား ဖိကပ္ထားတဲ့အခိုက္မႇာေတာင္ သိေနပါတယ္။
-------
ေမေမ့မ်က္ႏႇာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ေန႔ကေတာ့ ႏုေမရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမႇန္သမ် ေလနဲ႔အတူ လြင့္ပါသြားသလိုပါပဲ။ေမ့ေမ့ရင္ခြင္မႇာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေခါင္းထိုးၿပီး ငိုမိတယ္။ ႏုေမ ဘာလုပ္ရမလဲ ေမေမ..။ ႏုေမ ဘာလုပ္ရမလဲ။
သမီးလုပ္သူက ခ်စ္ခင္ႏႇစ္သက္လို႔ လက္ထပ္ခဲ့တဲ့သူအေပၚ သားတစ္ေယာက္လို သေဘာထားခ်စ္ခင္ေပးခဲ့တဲ့ ေမေမ့ကုိ အားနာသနားပါရဲ႕။ အပူလည္း မေပးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္တို႔အေၾကာင္း အစအဆုံး သိေလတဲ့ ေမာင့္အေမက မရႇိေတာ့ဘူးကုိး။ ႏုေမ ဘယ္သူ႔ကုိ တိုင္တည္ရမလဲ။ မခံစားႏုိင္ေတာ့တဲ့အဆုံးေတာ့ တိုင္တည္ရာဟာ ေမေမပဲ ျဖစ္လာတယ္။ ေဖေဖ့ေရႇ႕မႇာ မေျပာမဆိုခ်င္တာေၾကာင့္ ေမေမပဲ ႏုေမအိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။
အဲဒီေန႔က ႐ုံးဖြင့္ရက္မုိ႔ ေမာင္က အိမ္မႇာမရႇိဘူး။ ေမေမေရႇ႕မႇာ ႏုေမ ဘာမဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာႏုိင္တဲ့ အေနအထားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏုေမရဲ႕ရင္ဟာ မြန္းက်ပ္ နာက်င္လုိ႔။ ရက္မ်ားစြာသိမ္းထားရတဲ့ စကားလုံးေတြဟာ ဘယ္လို လြင့္ေပ်ာက္ကုန္ပါသလဲ။ စကားလုံးအစား မ်က္ရည္ေတြသာ သြင္သြင္စီးက်လာခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမေမ့ကို ေျပာျပမိတဲ့စကားလုံးေတြဟာ အစီအစဥ္က်ရဲ႕လား၊ ေရႇ႕ေနာက္ညီရဲ႕လားေတာင္ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏုေမဟာ မ်က္ရည္စီးက်ေနတဲ့ၾကားကပဲ ေမာင့္အေၾကာင္း ေျပာျပမိတယ္။ ႏုေမၾကားဖူးနား၀ ေတြနဲ႔ကြဲလြဲေနတဲ့ ေမာင့္ဇာတ္လမ္းဟာ ေျဖရႇင္းရခက္တဲ့ အခင္းအက်င္းဆိုတာ ေမေမ နားလည္သလား။ သက္ျပင္း႐ိႈက္သံတစ္ခ်က္နဲ႔အတူ ႏုေမရဲ႕ ေခါင္းကုိ ညင္ညင္သာသာေလး သပ္လုိက္တယ္။
''သမီး ဘာလုပ္ရမလဲ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး ေမေမရယ္။ သူတို႔ အခုအခ်ိန္မႇာ ႐ိုးသားၾကတယ္ဆိုတာ သမီး ယုံပါတယ္။ စကားနာသာ ထိုးမိေပမယ့္ ခုခ်ိန္အထိ သမီး သူ႔ကို ယုံပါတယ္ေမေမ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္က ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့သူႏႇစ္ေယာက္ ခုလို မၾကာမၾကာ ေတြ႕ၾကဖို႔ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ သမီး မခံစားႏုိင္ဘူး။ မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး''
သူတို႔မႇာ သမီးလိုက္မမီတဲ့ သံေယာဇဥ္တစ္မ်ဳိးရႇိေနတယ္ ေမေမ...။ ႏုေမ တစ္ခ်က္႐ိႈက္ငင္ရင္း ဆက္ေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြကို ၿမိဳသိပ္ရတယ္။ ႏုေမရဲ႕ေသာကအပူဟာ ေမေမ့ကို ကူးစက္ၿပီလား။ ေမေမ့မ်က္ႏႇာ ညႇိဳးလ်တဲ့အခါ ႏုေမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္တယ္။ ေမေမ့ကို လႇမ္းေခၚမိေလျခင္းကို ေနာင္တရလာတယ္။
''သမီး ဘာလုပ္ခ်င္သလဲဆိုတာပဲ ေမေမ့ကို ေျပာ''
ေမေမ့မ်က္လုံးေတြက ႏုေမကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ငုံ႔မုိးၾကည့္လုိ႔။
''သမီး ဒီအတိုင္းလည္း ၿငိမ္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး''
''အဲဒီေတာ့ ကြာရႇင္းဖို႔အထိ ေတြးေနၿပီလား။ ဒီလုိလည္း မျဖစ္ဘူး သမီးရဲ႕။ တစ္ခုခုကို ဆုံးျဖတ္ခ်င္ရင္ ကေလးမ်က္ႏႇာကုိ ၾကည့္ဦး''
သမီးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အိပ္ခန္းဆီ လႇမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ႏုေမရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမႇာ ဆတ္ကနဲ နာတယ္။
''အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က လိမ္မာပါေစ၊ ဘယ္ေတာ့မႇ မၾကမ္းတမ္းမိေစနဲ႔၊ တစ္ဖက္ကို တြန္းပို႔မယ့္အျပဳအမူမ်ဳိး သမီး မလုပ္မိေစနဲ႔၊ တစ္ခုခုဆို ေမေမ့ကုိ ေျပာ၊ မဆုံးျဖတ္ခင္၊ မလုပ္မိခင္ ေမေမ့ကိုေျပာ''
ႏုေမ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ရင္း ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ ခိုေနရာက တုိးထြက္လိုက္တယ္။ ေမေမ့မ်က္ႏႇာကို စူးစုိက္မိတဲ့အခိုက္ ေမးခြန္းတစ္ခုက ႏုေမရင္ထဲကေန ႐ုန္းထလာတယ္။
''ဒီလိုမ်ဳိး ဆုံးျဖတ္ရတဲ့ခက္တဲ့အခ်ိန္မ်ဳိး မိန္းမတိုင္း ၾကံဳရတာပဲလား ေမေမ''
ေမေမေရာလုိ႔ထည့္ေျပာလုဆဲဆဲ စကားကုိ ႏုေမ ရပ္လိုက္တယ္။ ေမေမက ျပံဳးတယ္။ ေမေမ့မ်က္၀န္းမႇာ အသိရခက္တဲ့ အရိပ္ကေလးျဖတ္ေျပးတယ္။ ႏုေမရဲ႕ ေမးခြန္းကို ေမေမက ႏႈတ္က မေျဖဘူး။ ေမေမ့ရဲ႕ အသံတိတ္အေျဖကိုပဲ ႏုေမ ေငးေနခဲ့ရတယ္။
-------
ထြက္ေျပးခ်င္လုိက္တာ..။ ဘယ္ကုိ ထြက္ေျပးရမလဲကြယ္။ ကမၻာႀကီးကပဲ က်ဥ္းေလသလား။ ႏုေမရဲ႕ ေလာကကပဲ အကန္႔အသတ္မ်ားေလသလား။
တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာတာနဲ႔အမွ် ႏုေမရဲ႕ ရင္ခုန္သံဟာ တဒိတ္ဒိတ္တိုးလို႔ က်ယ္ေလာင္လာေတာ့တယ္။ စိတ္လႈပ္ရႇားမႈကေန နာက်င္မႈဆီ ကူးေျပာင္းစျပဳတယ္။ ႏႇလုံးက တဆတ္ဆတ္ ခုန္တာနဲ႔အမွ် လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေတာင္ တုန္ယင္လာသလို။ အသက္႐ႇဴသံကလည္း မမႇန္ေတာ့ဘူး။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ ႏုေမ ဘာဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ။ သမီး ဆက္မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး ေမေမ..။ ေမေမ့ကို သတိရစိတ္ကေလး လူးလြန္႔လာေတာ့ ႏုေမ မ်က္ရည္၀ဲရတယ္။
တစ္ေန႔ကတင္ ေမေမ့ ေဖ်ာင္းဖ်စကားေတြကို ေခါင္း ညိတ္လက္ခံခဲ့တဲ့ ႏုေမဟာ ဒီတစ္ညမႇာေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကိုယ္ မႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ေျဖေတြးသည္ျဖစ္ေစ ေနာက္ဆုံးမႇာေတာ့ လုပ္ရက္ေလျခင္းဆိုတဲ့ ဘူတာမႇာပဲ အဆုံးသတ္ေတာ့တယ္။ နာက်င္မႈကိုသာ တလိပ္လိပ္ တက္လာေစေတာ့တယ္။
ေန႔လယ္ကတည္းက တရႇိန္ရႇိန္ပူေႏြးလာတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ဟာ အခုညမႇာလည္း အပူက ေလ်ာ့မသြားဘူး။ ေခါင္းထဲက အုံခဲေနတာက ခံရခက္လႇတယ္။ ႏုေမ ဖ်ားေနၿပီ။ ေဆးကေလး တစ္လုံး၊ ႏႇစ္လုံးေလာက္ ေသာက္ၿပီး ေဆးခန္းဆီေတာ့ ေျခဦးမလႇည့္ခဲ့မိဘူး။ ေဆးခန္းသြားမႇပဲလို႔ ေန႔လယ္ဆီက ေတြးခဲ့မိတဲ့အေတြးဟာ ညေနခင္းလည္း ေရာက္ေရာ ၾကက္ေပ်ာက္ငႇက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေမာင္က ပုဂၢလိက ေဆး႐ုံတစ္ခုဆီ ေရာက္ေနတယ္ဆိုပါလား။
မ်က္ႏႇာခ်င္းဆိုင္ေျပာရင္ေတာ့ ေမာင့္မ်က္ႏႇာ ဘယ္သို႔ ဘယ္ပုံ ပ်က္ယြင္းမွာကို သိႏုိင္ေပမယ့္ ဖုန္းထဲမႇာေတာ့ ေမာင့္အသံက ပုံမႇန္ပါ။ ကုိယ္တိုင္ ဖုန္းဆက္ေျပာတာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမလို ႏုေမ ေလႇာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာခ်င္ေနခဲ့တယ္။
''သူ႔အေမ ႐ုတ္တရက္ မူးလဲလို႔ ကိုယ္ ေဆး႐ုံလိုက္ ပုိ႔ရတယ္ ႏုေမရဲ႕။ သူက တကယ္တမ္း စိတ္ပူေနတာနဲ႔ ဘာမႇလည္း မစီစဥ္တတ္ဘူးေလ။ ကုိယ္မပါလို႔ မျဖစ္ေတာ့ ကူညီေနရတယ္။ ႏုေမ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္။ ကုိယ္ စီစဥ္စရာေတြ စီစဥ္ၿပီးရင္ ည ျပန္လာမယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ညဥ့္နက္မယ္ထင္တယ္''
ႏုေမ ေနမေကာင္းဘူးေလလို႔ အားကုိးတႀကီး ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားလုံးေတြဟာလည္း ေလထဲမႇာ လြင့္သြားၿပီလား။ ဘာစကားမႇ အထူးအေထြ မေျပာမိဘဲ သူဖုန္းခ်သြားတဲ့အထိ အလိုက္သင့္နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ ဒီကတည္းက ႏႇလုံးက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လႈပ္လာေတာ့တာ။ ဖုန္းခြက္ကုိ ကုိင္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြေတာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လုိ႔။ ရပ္ေနရတာ မျမဲသလို အျမန္ ထိုင္ခ်လုိက္ရတယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီညေနခင္းဟာ ႏုေမရဲ႕ ႐ိုးစင္းလႇတဲ့ ညေနခင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ခုပါပဲ။ သမီးရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြနဲ႔ လုံးေထြးေနရင္းက ေနမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ အျဖစ္ကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့စျပဳတယ္။ ေဆးခန္းသြားခ်င္စိတ္ကလည္း ေစာေစာက ဖုန္းထဲက စကားသံေတြနဲ႔တင္ ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ သမီးရဲ႕တီတီတာတာအသံေလးေတြသာ မရႇိရင္ ႏုေမ ပုံလဲသြားေလမလား။
ညေနခင္းလြန္ေျမာက္လို႔ ေရာက္လာတဲ့ညဟာ ႏုေမ အတြက္ ပုံမႇန္ညခ်မ္းထက္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းလာျပန္တယ္။ ကုိယ္အပူက က်မသြားဘူး။ သမီးကုိ သိပ္ၿပီးတာနဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚ ေခြေခြေလးလႇဲေနမိတယ္။
နည္းနည္းညဥ့္နက္မယ္ေနာ္..။ စကားသံကို ျပန္ၿပီး ၾကားေယာင္ေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္က ႏုေမ ရင္ထဲက ႐ုန္းႂကြလာတယ္။ ညဥ့္နက္မယ္ဆိုတာ ဘယ္ႏႇနာရီကုိ ေမာင္ ဆိုလိုပါသလဲ။ နံရံေပၚက နာရီကေတာ့ ၁၀ နာရီေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။
ေခါင္းက မူးေ၀ေနတုန္း။ ႏုေမ မ်က္လုံးအစုံကို မႇိတ္ထားတယ္။ ႏႇလုံးက စိတ္လႈပ္ရႇားမႈနဲ႔ အခုန္ျမန္ေနတုန္း။ ေပါက္ကြဲခ်င္စိတ္ကို ထိန္းထားရတယ္။ လူက တုန္ယင္ခ်င္တုန္း။ ငိုခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ထားရတယ္။
မ်က္လုံးေတြ မႇိတ္ထားေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ေမာင့္ကို အာ႐ုံမႇာ တြဲလ်က္ ျမင္လာေတာ့ မခက္ဘူးလား။ အားငယ္ေနတဲ့သူအနားမႇာ ေမာင္က ေခ်ာ့ေမာ့ႏႇစ္သိမ့္ေနရမႇာေပါ့။ သူ႔အတြက္ ေမာင္ဟာ အားကိုးဖြယ္ရာ ခ်စ္သူေဟာင္းမိတ္ေဆြ။ ေမာင့္အတြက္လည္း သူဟာ ပစ္ထားလို႔မရတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတစ္မွ်င္။ ႏုေမရႇိတာကို ေမာင္တို႔ႏႇစ္ေယာက္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ၿပီလား။
မူးေနတဲ့ၾကားက ႏုေမ က်ဳံးထလိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းထဲကို လႇမ္း၀င္လာတယ္။ ကုတင္ေအာက္မႇာ ထားေလ့ရႇိတဲ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ယူၿပီး ကုတင္ေပၚတင္တယ္။ အိတ္ထဲကို သမီးအ၀တ္ေလးေတြ၊ အသုံးအေဆာင္ေလးေတြ စထည့္တယ္။ ႏုေမရဲ႕အ၀တ္လည္း သုံး၊ ေလးစုံယူရမယ္။ ဒီအခ်ိန္ တံခါးေခါက္သံၾကားရရင္၊ ႏုေမကိုေတြ႕ရင္ ေမေမ အံ့ၾသသြားမလား။ ေမေမကေတာ့ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ ေဖ်ာင္းဖ်မႇာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမီးမခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး ေမေမ..။
အိတ္ကို ဇစ္ဆြဲပိတ္လိုက္ေတာ့ သမီးက တစ္ခ်က္ လူးလြန္႔တယ္။ လက္ကေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏႇာကို တစ္ခ်က္ ပြတ္လုိက္တယ္။ မ်က္လုံးကို မဖြင့္ေသးဘဲ ႏႈတ္က တစ္ခ်က္ အသံထြက္လာတယ္။ သမီးေလး ေယာင္တာေလ။ ႏုေမရဲ႕ ႏႇလုံးဟာ ေစာေစာကထက္ ပုိခုန္လာတယ္။ ၀မ္းနည္းစိတ္၊ နာက်င္စိတ္ဟာ ႏႇလုံးေသြးကို ေဆာင့္တုိးေစသလိုပဲ။ ငိုခ်ခ်င္စိတ္နဲ႔ သမီးမ်က္ႏႇာကို ႏုေမ ေငးေနတယ္။ အျပစ္ကင္းကင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သမီးေလး။ အိပ္ေနခ်ိန္မႇာေတာင္ ေယာင္ရတာ ေဖေဖတဲ့..။ ညဦးအခ်ိန္အထိ အေဖကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာမုိ႔ အိပ္ေနတာေတာင္ပဲ စိတ္က စြဲေနဟန္တူရဲ႕။
သမီးရဲ႕ ပါးျပင္ေလးကို ဖြဖြ နမ္း႐ိႈက္ရင္း ႏုေမ မ်က္လုံးအိမ္က မ်က္ရည္ေပါက္ကေလး စီးက်စျပဳတယ္။ လန္႔ႏိုးမႇာစိုးစိတ္နဲ႔ သမီးမ်က္ႏႇာဆီက အျမန္ခြာရတယ္။
မ်က္ႏႇာႏုႏုေလးကို ေငးေနတဲ့အခိုက္ ႏုေမ ေမေမ့ကို ျပင္းျပင္းပ်ပ် သတိရလာတယ္။ ေမေမေရာ သမီးကုိ ခိုးနမ္းရင္း တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ဖူးသလား။ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေမးခြန္းေလး ေမးၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ။ ဒီလိုဆိုရင္ ေမေမက ထုံးစံအတိုင္း ျပံဳးေနဦးမယ္။
ညက တျဖည္းျဖည္း ခရီးဆက္တုန္း။ နာရီသံ တခ်က္ခ်က္ကို ႏုေမ နားစြင့္ေနတယ္။ နာက်င္မႈဟာ နာရီလက္တံေပၚ ဟီးေလးခိုရင္း စီးမိုးငံု႔ၾကည့္ေနသလိုပဲ။
ေမာင္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ႏုေမက ထုံးစံအတိုင္း တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ႀကိဳတယ္။ ႏုေမရဲ႕ မ်က္ႏႇာကို အမိအရ လိုက္ဖတ္ေနတဲ့ ေမာင့္မ်က္လုံးေတြမႇာ ဘယ္လိုအရိပ္ေတြပါ၀င္ေနပါသလဲ။ ေမာင့္အျပံဳးမႇာေရာ ဘယ္လိုအရိပ္ေတြ စြန္းထင္းေနပါသလဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အရိပ္ေတြကို သ႐ုပ္မခြဲဘဲ ႏုေမ ျပံဳးေနတယ္။
''ႏုေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ မ်က္ႏႇာ နည္းနည္း ႏြမ္းေနသလားလို႔''
''ေနေကာင္းသားပဲ ေမာင္''
ႏုေမ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ျပံဳးလိုက္ျပန္တယ္။
ေမာင္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္သြားတာကို လႇမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ သမီးေလးကို ခ်စ္စႏုိး နမ္းလိုက္တဲ့ ဖခင္၊ တစ္ခ်က္လူးလြန္႔ရင္းက ဖခင္ရဲ႕ရင္ခြင္ၾကားမႇာၿငိမ္သက္သြားျပန္တဲ့သမီးေလး။
အဲဒီျမင္ကြင္းကို ေငးေနမိတဲ့အခိုက္အတန္႔မႇာေတာ့ ကုတင္ေအာက္က နဂိုေနရာဆီ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ေလးကို ႏုေမ လႇမ္းမၾကည့္ရဲဘူး။
စံပယ္ျဖဴႏု
(ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၃ ၾသဂုတ္လ)
3 comments:
ကိုယ့္ေနရာက ဦးတည္ေရးထားတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးေပါ့
ခုမွ လာဖတ္ႏို္င္တယ္အစ္မေရ ေကာင္းတယ္ ဒါမဲ့ အရင္စာေတြေလာက္မၾကိဳက္မိေသး
(ကိုယ္တုိင္မေရးတတ္ေပမယ့္ အစ္မစာဖတ္ပရိတ္သတ္အေနနဲ႕ ဒီထက္နည္းနည္းေလးနင့္ေအာင္ ေရးႏိုင္ေသးလားလို႕၊ ကိုယ္တုိင္ေတာ့ မေရးႏိုင္မေရးတတ္ပါ)
ေရးတာကေတာ့ အစ္မဟန္အတိုင္း ညိညိစြဲစြဲေလးပဲ မိုက္တယ္
အစ္မက စိတ္ကူးယဥ္ေရးတဲ့ေနရာမွာ အားနည္းလို႔ပါ ညီမေလးေရ
ဒီဇာတ္ေကာင္ေနရာက ၀င္ရတာ အစ္မအတြက္ ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္၊ စာအျမဲလာဖတ္သူေလးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔...:))
Post a Comment