အိမ္ကုိ လြမ္းတတ္သူခ်င္း ဆုံမိၾကၿပီဆိုလွ်င္ မိခင္ ဘြဲ႔လြမ္းခ်င္း၊ အိမ္လြမ္းခ်င္းမ်ားစြာ ၾကားဖူးလွၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတစ္ေယာက္ ကေတာ့ျဖင့္ ထူးကုိ ထူးလွသည္ဟု ကြၽန္မ ျမင္ပါသည္။
အေမ့ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာရေတာ့မည္ ဆုိလွ်င္ သူ႔အျပံဳးမ်ားက ဘယ္တုန္းကႏွင့္မွ် မတူေအာင္ လင္းလက္ ေတာက္ပျမဲ။ မ်က္လုံးမ်ားမွာပင္ အျပဳံးရိပ္ကို ေတြ႕ရျမဲ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႕စကားသံႏွင့္ ေလယူ ေလသိမ္းမွာ လူတစ္ဖက္သား နား၀င္ေအာင္လည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ျဖစ္ရသည္။ ဒါႏွင့္ပင္ မိန္းကေလး အေဆာင္မွာ သူ႕ကို အေမ ခ်စ္သူဟု တင္စား တတ္ခဲ့ၾကတာ အဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါေပ။ သည္အေဆာင္ကုိ ေျပာင္းလာခါစ အစဦး ရက္မ်ားကေတာ့ သူ႕ကို မ်ားစြာ သတိမျပဳမိေသး။ သူ႕ကိုမွ မဟုတ္ဘဲ ဘယ္သူႏွင့္ မွလည္း ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္႐ုံ အျပင္ ပိုၿပီး မပတ္သက္မိ ေသးေပ။ အေဆာင္သူ အသစ္တုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ကိုယ့္အခန္းမွာသာ ေနတတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ရက္တခ်ဳိ႕ ၾကာျမင့္လာသည့္ အခါမွာေတာ့ ကြၽန္မသည္ စိတ္သေဘာ ႏွစ္လုိဖြယ္ရွိသူ တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ခင္မင္တတ္ခဲ့ၿပီ။ သင့္ရာသင့္ရာ ၀ိုင္းဖြဲ႕တတ္ေသာ စကား၀ုိင္းမ်ားမွာ ပါ၀င္ခဲ့မိၿပီ။ သည္မွာပင္ သူ႕ကို စေတြ႕ရသည္ ဆိုပါစုိ႔။ ေတြ႕စမွာေတာ့ မ်ားစြာ ထူးျခားသည္ မထင္မိေသးေသာ္လည္း အေမကို တသသ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္ေသာ သူ႕စကားမ်ားစြာကို ၾကားရၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ သူသည္ ကြၽန္မ အဖုိ႔ စိတ္၀င္စားဖြယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မ ကိုယ္တုိင္ ကလည္း သူ႕လုိပင္ အေမခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ သုိ႔ေသာ္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာႏိုင္သည့္ အရာ မွာေတာ့ သူက သာပါေပသည္။ သူ ေျပာသမွ် စကားတုိ႔သည္ တစ္ႀကိမ္ႏွင့္ တစ္ႀကိမ္ မထပ္ သည္သာ မ်ားၿပီး စကားလုံး တုိင္းတြင္လည္း အေမကို ခ်စ္စိတ္က အရိပ္ လုိပါလ်က္ ရွိေနသည္။ အေမကေလဟု သူစကား စလုိက္လွ်င္ ကြၽန္မမွာ ဘာမ်ား ေျပာေတာ့မွာပါလိမ့္ဟု နားစြင့္ျမဲျဖစ္ ရသည္။
“ေက်ာင္းစေနေတာ့ ျမက ငါးႏွစ္ သမီးေလ။ အုိ ငိုလုိက္တာဆိုတာမ်ား ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ကြၽက္ကြၽက္ ညံေနတာပဲ။ အေမကလည္း မ်က္ရည္ ေလးတစမ္းစမ္းနဲ႔ေပါ့ဟယ္”
သူသည္ ခုပင္ မ်က္ရည္ က်ဦးေတာ့မလို မ်က္လုံးမ်ားက အရည္္တလဲ့လဲ့ ျဖစ္၍လာသည္။
“တစ္ရက္လည္း မဟုတ္ဘူး သိလား။ ေန႔တုိင္း ငိုတာပဲ။ တစ္တန္းတက္ေတာ့ မငုိတတ္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမကေတာ့ လုိက္ပို႔ တာပဲ”
အင္း အားက်စရာ ေကာင္းလုိက္တာ။ ကြၽန္မမွာေတာ့ သူ႔လုိဖြဲ႔ႏြဲ႔ ေျပာျပစရာ ကေလးဘ၀ မ်ဳိးမရွိပါ။ ေက်ာင္းတက္ကတည္းက ရြာကို ခြဲခြာ လာရသည္မွာ အေမကို လြမ္းရင္ ငိုရမယ္ဟုပင္ မ်ားစြာ နားမလည္တတ္ေသး။ ေက်ာင္းတက္ ရေတာ့လည္း ေပ်ာ္ေနခဲ့တာသာ မွတ္မိသည္။ ငိုေန လုိ႔ကလည္း ေခ်ာ့မည့္ အေမက အနားမွာ မရွိခဲ့တာ ကေလးေပမယ့္ နားလည္ ေနခဲ့သလား မသိ။ သူ႕မွာေတာ့ အေမက ေက်ာင္းလုိက္ပို႔ခဲ့သတဲ့။ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ျပမ်ဳိးမွာသာ အေမကေက်ာင္း လုိက္ပို႔ၾကတာ ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ ကြၽန္မမွာ သူ႕ကို အားက်ရတာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းလွဘူး ထင္ပါရဲ႕။
“ေက်ာင္းလုိက္ပို႔တာမ်ား ျမရွစ္တန္း အထိ လုိက္ပို႔ေနေသးတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ အေမရယ္ သမီးဘာသာပဲ သြားပါရေစလုိ႔ ေျပာယူရတယ္။ အဲဒီေလာက္ အေမက ျမကိုခ်စ္တာ”
စကား၀ုိင္းကို လက္ခံထားသည့္ အခန္း ရွင္က တည္ခင္းေသာ လက္ဖက္ ပန္းကန္မွာ ကြၽန္မ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေျပာင္တလင္း ခါေနၿပီ။ သူ႕စကားကို နားေထာင္ေနမိသည့္ အခုိက္ လက္မေႏွးတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔က စားေသာက္ ႏွင့္ၾကၿပီ။ သူကေတာ့ လက္ဖက္ကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား၊ သူ႕စကားကုိ နားေထာင္မည့္ သူတစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိလုိ႔ကေတာ့ မေမာတမ္း ေျပာႏိုင္မည့္ သူမ်ဳိး ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။
“ျမျဖင့္ေလ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ အေမ့ကို လက္ျပၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ အင္းေလ တကၠသိုလ္ တက္ေတာ့လည္း ဒီလုိပဲ ခြဲရတာပါပဲ။ ကားေပၚမွာေတာ့ ျမက ငို ေသးတာေပါ့”ဟုလည္း သူက မွတ္မွတ္ရရ ေျပာေသးသည္။ သူသည္ စကားေျပာလွ်င္ ျမဟု သူ႕ကိုယ္သူ သုံးႏႈန္းျမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ့္နာမည္ ရင္းတြင္ ျမဆုိတာ တစ္လုံးမွ် မပါေပ။ သူ႔အေမက မွည့္ေခၚေသာ နာမည္ေလးမို႔ အျမတ္တႏိုး သုံးတာဟု ဆုိေလသည္။ အားလုံးကေတာ့ သူ သုံးသလုိပဲ ျမဟ ုေခၚၾကရျပန္သည္။
“အေမက အသက္ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ ဟင္။ ျမနဲ႔တူရင္ေတာ့ ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ပဲ ေန မွာေပါ့”ဟု တစ္ခါက ကြၽန္မသူ႕ကို ဘာရယ္ မဟုတ္ေမးမိသည္။
သူက ေျဖမည့္ ဟန္ျပင္လုိက္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မေျဖ။ တစ္ခ်က္မွ် ျပဳံးလုိက္ေသး တယ္ထင္သည္။
“ျမလုိေတာ့ မပိန္ပါဘူး။ အေမက ၀တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မ၀ဘူးေနာ္။ ျပည့္႐ုံျပည့္ တာ။ အေမက လွတယ္ ျဖဴျဖဴရဲ႕။ ျဖဴျဖဴကေရာ အေမတူ သမီးလား”
“အေမက ကြၽန္မနဲ႔ တူတယ္ျမရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မထက္ ပိုလွတယ္လုိ႔ အရပ္ထဲက ေျပာၾက တာပဲ”
ရယ္လုိက္ေသာ အခါ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ မ်ားစြာ ႏုပ်ဳိသြားေပသည္။ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာ တည္ေနမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အသက္ထက္ ရင့္ေရာ္ခ်င္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးဟု ဆုိခ်င္သည္။ ေတြးစရာ ပိုေသာ ဘ၀မွာ ႀကီးျပင္းလာ သူတုိ႔၏ အသြင္က သူ႕မ်က္ႏွာမွာအရိပ္ ထင္ေနသည္ဟု ဆိုရမလားမသိ။ အထူးသျဖင့္ မ်က္၀န္းမ်ားက တစ္ခါတစ္ခါ မႈိင္းညိဳ႕ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ့ ေတာက္ပေသာ အျပံဳးကုိ တင္ထားျမဲျဖစ္တာ ေတြ႕ရေလသည္။ အေဆာင္ေရာက္တာ ရက္တခ်ဳိ႕ ၾကာျမင့္ၿပီး ေနာက္တြင္ေတာ့ သူသည္ ကြၽန္မႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ့္ တစ္စိတ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေပါင္းသင္း၍ျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ မနက္ခင္းပိုင္း ႐ုံးသြား ခ်ိန္က ၈ နာရီ၀န္းက်င္ ျဖစ္ေလေရာ ႏွစ္ေယာက္သား အေဆာင္က အတူပင္ထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ ႐ုံးကကင္တင္းမွာ ထမင္းစားျဖစ္ေသာ ကြၽန္မက ထမင္းဘူးအတြက္ တကူးတက အလုပ္မ႐ႈပ္ ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ထမင္းဘူးယူႏိုင္ဖုိ႔ အိပ္ရာက ခပ္ေစာေစာထရ တတ္သည္။ သူ႔အခန္းမွာ ကြၽန္မအခန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ျဖစ္သည့္အတြက္ မနက္ခင္းတိုင္း သူ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနသည္ကို ျမင္ရ ၾကားရ ပါသည္။ အခန္းထဲက ပလပ္ေပါက္မွာ ထမင္းအုိး တည္ၿပီးတာႏွင့္ အေဆာင္ အေနာက္ဘက္မွာ ရွိေသာ မီးဖိုခန္းကို ေျပးကာ ဟင္းခ်က္ရေသးသည္။ ဖိနပ္သံတရွပ္ ရွပ္ႏွင့္ အေျပးအလႊား ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ သူ႕ကို ျမင္ရသည္မွာ ေဘးလူပင္ ေမာသလုိ ခံစားရ တတ္သည္။ သူကေတာ့ အျပံဳးပ်က္သည္ မရွိ။
“အိမ္မွာေတာ့ ဘယ္လုပ္ရပါ့မလဲကြယ္။ အေမက ခ်က္ျပဳတ္ေပးသမွ် စားေနတာ အဟုတ္ပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနမွ ပင္ပန္းလိုက္တာ ဆိုတာ..”
ကားမွတ္တိုင္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္ၾကစဥ္ သူက မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပတတ္ေသးသည္။ ဘယ္အခ်က္ေလးပဲ ေျပာလုိက္ေျပာလုိက္ အေမႏွင့္ မလြတ္ေသာ သူ႕စကားမ်ားကို ခုေတာ့ နားယဥ္လွၿပီျဖစ္၍ ကြၽန္မမွာ သေဘာတက် ျပဳံးမိရပါသည္။ “တကယ္ပါ ျဖဴျဖဴရဲ႕။ မလုပ္လုိ႔ျဖစ္ရင္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမက လစာမွ ကိုးေသာင္းေလာက္ ရတာ။ ကားခနဲ႔ဘာနဲ႔ ၀ယ္ စားရရင္လည္း အဆင္မေျပဘူးေလ”
သူ႔မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္မွာ ႐ုံးကန္ေနၾကေသာ မိန္းကေလးမ်ား စြာတုိ႔၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသလုိ ခံစားရပါသည္။ လူေနမႈစရိတ္ ႀကီးျမင့္လွေသာ ၿမိဳ႕ျပမွာ နယ္က တက္လာၿပီး အလုပ္တစ္ခု ၾကိဳးစားရင္း အေဆာင္ မ်ားမွာ က်ဥ္းက်ပ္ေသာ္လည္း ျဖစ္ေအာင္ ေနၾက ရသူမ်ား၊ မိဘကို အဆင္ေျပပါတယ္ တစ္ခြန္းက လြဲၿပီး ဘာမွ် မေျပာလုိၾကသူမ်ား၊ ေတာက္ေတာက္ႂကြားႂကြား ၀တ္စားခ်င္သည့္ မိန္း ကေလးတို႔၏ ပင္ကိုစိတ္ကို ဘ၀အသိႏွင့္ယွဥ္ကာ ထိန္းခ်ဳပ္ ေနၾကသူမ်ား။ မ်ားျပားလွေသာ ဘ၀ ပုံရိပ္မ်ားကို ကြၽန္မတုိ႔ ၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ျမင္ရျမဲ ျဖစ္သည္။ အဲသည္ အထဲမွာ သူကလည္း တစ္ဦး အပါအ၀င္ပါပဲ။
“အိမ္ကိုေရာ ေငြပို႔ျဖစ္လားဟင္..”
“ျမက ပို႔ခ်င္ပါတယ္ေလ။ အေမကေတာ့ မပုိ႔ေစခ်င္ဘူး ျဖဴျဖဴရဲ႕။ ျမ အေနအစား ဆင္းရဲမွာ စိုးတယ္တဲ့။ ျမဘာသာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနတဲ့။ အေမ့မွာကလည္း သူ႔စီးပြားေရးနဲ႔သူ ရွိေသးတာ ပဲဆိုေတာ့ ျမက သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း စိတ္မပူရ ပါဘူး။ ျမတုိ႔ သားအမိက သိပ္မခ်မ္းသာပါဘူး ျဖဴျဖဴရယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပေျပေတာ့ ေနႏိုင္ တာေပါ့ေလ”
“အင္းေလ အိမ္ကို စိတ္ပူမေနရတာကပဲ ကံေကာင္းတာေပါ့”
အေဆာင္မွ ကားမွတ္တိုင္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္ ျဖစ္ၾကေသာ မနက္ခင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္မႏွင့္ သူသည္ စကားလုံး ေပါင္းမ်ားစြာမွ တစ္ဆင့္ အရင့္အရင္ကထက္ နီးကပ္လာခဲ့ေလသည္။ သူ႔ကိုလည္း ယခင္က အေမခ်စ္သူဟု စိတ္၀င္စား႐ုံ သက္သက္ကေန မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ဟု ကြၽန္မျမင္တတ္ လာခဲ့ပါသည္။
သုံးစြဲစားေသာက္မႈမွာ ျဖစ္ေစ၊ ၀တ္ဆင္ႏိုင္မႈ မွာျဖစ္ေစ ၿပိဳင္ခ်င္စိတ္ေလး နည္းနည္းေတာ့ရွိ တတ္ေသာ အေဆာင္သူမ်ဳိးတြင္ သူေရာကြၽန္မပါ မပါ၀င္ခဲ့သည္ကလည္း ပို၍ေပါင္းသင္းျဖစ္ၾကဖုိ႔ ဖန္လာတာပဲ။ ရသည့္လစာႏွင့္ ေလာက္ငေစေအာင္ ေနထုိင္ရေသာ ဘ၀ တူခ်င္းမုိ႔လည္း ပို၍ နားလည္ႏိုင္ၾကဖုိ႔ ျဖစ္လာတာပါပဲ။ သူကလည္း မိခင္ထံက ျပန္ၿပီး လက္မျဖန္႔တတ္သူတဲ့။ ကြၽန္မ ကေတာ့ အိမ္ကို တစ္ျပန္တစ္လွည့္ ၾကည့္႐ႈဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနရသည့္သူပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ရွားရွားပါးပါး အနားရေသာ တနဂၤေႏြ႐ုံး အားရက္ေတြမွာေတာ့ သူက ကြၽန္မ၏ အခန္းဆီ ေရာက္လာတတ္သည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း၊ မုန္႔ စားရင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္တတ္ၾကသည္။ သူသည္ ကြၽန္မ အခန္းထဲ ေရာက္လွ်င္ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ ရွိသည့္ မိသားစု ဓာတ္ပုံကို စိတ္၀င္တစား ေငးေမာျမဲပင္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ ႏွစ္ ေလာက္က ပုံရိပ္မ်ား ျဖစ္ေလေတာ့ သူကပုံ ေဟာင္းေလးပဲေနာ္ဟု တစ္ရက္မွာ ေျပာဖူးေသးသည္။ ေမာင္အငယ္ဆုံးေလး ဆုံးၿပီးသည့္ေနာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ် မိသားစု ဓာတ္ပုံ မ႐ိုက္ျဖစ္ၾက ေတာ့ဘူးဟု ကြၽန္မ ျပန္ေျပာျပသည့္ အခါ သူ႔မ်က္ ႏွာညႇိဳးလ်ခ်င္ေလသည္။
“လူေတြဟာ ဒီလုိပါပဲကြယ္။ ေသကြဲ ကြဲရင္ကြဲ၊ မဟုတ္ရင္ ရွင္ကြဲကြဲရတာပဲ။ ခုေန ခ်စ္ခင္ေန ၾကလည္းပဲ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ခြဲရတာပဲ။ ျမေတာ့ ဒီလုိ ပဲနားလည္ ထားလုိက္ေတာ့တယ္။ ႏို႔မိုဆို ၀မ္းနည္း ပူပန္ရတာနဲ႔ ဘ၀က ဘယ္ေနေပ်ာ္မလဲေနာ္”
သည္လုိ ေျပာဆုိေနျပန္ေတာ့လည္း သူ သည္အသက္ထက္ ပိုရင့္ေရာ္ကာ ျဗဳန္းခနဲ လူႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသလုိ ထင္ရေလသည္။
“ျမ ပထမဆုံး ေသျခင္းတရားကို ၾကံဳဖူး ေတာ့ အဘိုးဆုံးတုန္းက... ေသတာတုိ႔ဘာတုိ႔ ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ ျဖဴျဖဴရယ္။ လူေတြက အဘိုးကို ေခါင္းထဲထည့္ၾကေတာ့ အဘြားရယ္ လုပ္ပါဦး အဘိုးကုိ ျပန္ကယ္ရေအာင္ဆိုေတာ့ အဘြားဆိုတာ ငိုလုိက္တာေလ”
သူက သက္ျပင္းတစ္႐ႈိက္ႏွင့္ စကားကို ဆက္ပါသည္။
“ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ အေဖဆုံးတာ။ ဒါလည္း ငယ္ေသးေတာ့ သိပ္မမွတ္မိလွဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အဘြား။ ဒီလုိပဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ခြဲသြားေတာ့ ေသျခင္းတရား ဆိုတာကို ရြံ ေၾကာက္ႀကီးေတာင္ ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတယ္”
သူ႔လုိပင္ ေသမင္း ဆိုတာကို ရန္လုပ္ခ်င္ခဲ့ ဖူးေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀က ကာလမ်ားကို မွတ္မိပါေသးသည္။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ဘ၀ ၏နိဂုံးကို တစ္ေန႔ဒီလိုပဲ အားလုံး ျဖတ္သန္းရမယ္ ဆုိတာ နားမလည္တတ္ေသး။ ခုေတာ့လည္း ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးကိုယ္ငုံ႕ၾကည့္ကာ ငါ့အသက္ လမ္းေၾကာင္းက တုိတိုေလးသိလားဟု ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာတတ္လာျပန္သည္။ အခ်ိန္ကာလ ေျပာင္းလဲမႈမွာ စိတ္ႏွလုံးက လိုက္ပါေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ သုိ႔ ေသာ္လည္း စိတ္တြင္အခါမ်ားစြာ ေၾကာက္မိသည္မွာ အေဖႏွင့္ အေမကို ဆုံး႐ႈံးရဦးမည့္ အခ်ိန္ ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ေလသည္။
အေ၀းမွာ ရွင္သန္ရသည့္ အခိုက္ ကြၽန္မတုိ႔ အားလုံး၏ ရင္မွာ ရွိတတ္ေသာ အေတြးမ်ဳိးပဲ ဆိုပါ စုိ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တမ္းတစရာ မိဘရွိေနေသး တာကပဲ ခြန္အား မဟုတ္လား။ အေဆာင္မွာေတာ့ မိစုံဖစုံ ရွိသူဟာ ထက္၀က္ေလာက္ပဲ ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ တခ်ဳိ႕က အေမပဲ ရွိသည့္သူ၊ တခ်ဳိ႕က အေဖသာ ရွိသည့္သူ၊ သည္အထဲကမွ မိဘ ႏွစ္ပါးလုံး ဆုံးပါး သြားၾကသည့္ သူေတြလည္း ရွိပါေသးရဲ႕။ တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရေသာ သူတုိ႔၏ဘ၀ကို ၀င္၍ စာနာၾကည့္မိသည့္ အခါတိုင္း မိဘမ်ားကို တသခြင့္ ရေနေသးေသာ ဘ၀ အတြက္ ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္ရေလသည္။
“အေ၀းမွာေနရတယ္ ဆုိေပမယ့္ မိဘရဲ႕အရိပ္ က ဘာနဲ႔မွ မတူေအာင္ အားရွိေစတယ္ ျဖဴျဖဴရဲ႕။ ျမမွာေတာ့ အေဖ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕အရိပ္ ရွိေနေသးတာပဲ ေျဖသာစရာ ျဖစ္ရတာ”ဟု တစ္ရက္မွာ သူက ေျပာေသးသည္။
ကြၽန္မ ရယ္ေမာကာ ဟုတ္ပါ့ဟု ေထာက္ခံ ရသည္။ သူသုံးႏႈန္းလိုက္ေသာ အရိပ္ဆုိသည့္ စကားလုံးကို ႏွစ္သက္ရေလသည္။သူ႔စကား အလုိအရေတာ့ သူ႔မွာ အေမအရိပ္ ရွိေနေသးတာ ေပါ့။ မိန္းကေလးတို႔၏ နားခုိရာ အေဆာင္မွာေတာ့ သူက အေမခ်စ္သူရယ္လုိ႔ ေက်ာ္ၾကားျမဲ။ သူ႕ အေမ ဘဲြ႕အလွတရားတုိ႔ကို အသစ္အသစ္ေရာက္ လာသူတုိ႔သာမက လူေဟာင္းမ်ားပါ ၾကံဳႀကိဳက္တုိင္း နားဆင္ရျမဲပင္။
တစ္ခါကလည္း သူေျပာျပေသာ အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းေလးတြင္ အေမက အဓိက ဇာတ္ပုိ႔ျဖစ္ ေလသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ လုပ္ေနရင္းက ေရြးခ်ယ္ ခင္တြယ္ လုိက္ေလေသာ ခ်စ္သူကို အေမက မလုိလားေသာေၾကာင့္ ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ လမ္းခြဲ လုိက္ရေသာ ဇာတ္လမ္းေလးကို နားေထာင္ရ ေတာ့ သူ႔အေပၚ တုိးလုိ႔ စာနာရမလုိပင္။ ျပန္ေျပာျပ ေသာ သူ႕မွာ မ်က္ရည္တို႔ ေ၀့၀ဲခ်င္တာ ေတြ႔ရသည္။
တကယ္ခ်စ္ရင္ သတိၱ ရွိရမွာေပါ့ဟု နားေထာင္ေနသူမ်ားထဲက ဆယ္ေက်ာ္သက္မေလး တစ္ေယာက္က အားမလုိ အားမရေျပာေသး သည္။ သည္ေတာ့လည္း သူကျပံဳးျမျမပင္ ေျပာျပန္သည္မွာ အေမ့ကို ပုိခ်စ္တာကိုးတဲ့။ အင္း အေမကို ခ်စ္လည္း ခ်စ္ႏိုင္လွပါေပ ရဲ႕။ တျခားသူ တစ္ေယာက္သာ ဆိုရင္ေတာ့ သည္ လိုမွ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ ခက္ခဲရင္ ခက္ခဲၾကမွာေပါ့။ တစ္ဖက္မွာက ခ်စ္သူ၊ တစ္ဖက္မွာက ခ်စ္ရေသာ မိခင္။ သူကေတာ့ ျပတ္သားလွစြာ အေမ့ဘက္ကို ေရြးခ်ယ္ ဦးစားေပးခဲ့သည္တဲ့။ ကြၽန္မမွာသူ႕ကိုသာ အားက် ခ်စ္ခင္စိတ္ ၀င္ရသည္။ သူ႕ဘ၀ကို နားလည္စိတ္ ၀င္ရပါသည္။
ကြၽန္မသည္ သူႏွင့္ ခင္မင္လွၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူေနထုိင္ရာ အခန္းထဲေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္သာ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ထင္သည္။
သူ႕အခန္းမွာ တစ္ေယာက္ခန္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနလုိ သူတုိ႔ ႏွစ္လုိမည့္ အခန္းငယ္ေလး ျဖစ္သည္။ အခန္းမွာ ရွင္းလင္း သပ္ရပ္ေနေပသည္။ အ၀တ္မ်ား အျမင္ ႐ႈပ္ေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာလည္း ရွိမေန။ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကိုလည္း သူ႕ေနရာႏွင့္သူ ထားသုိထားၿပီး ရွင္းသန္႔ကာ ေနေလသည္။
စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာေတာ့ စာအုပ္မ်ားက စီရရီ။ ပန္းအိုးေလးမွာပင္ ႏွင္းဆီပြင့္တုိ႔က ရဲရင့္ ေတာက္ပေနေသးသည္။ အလွအပကိုလည္း ရသည့္အခ်ိန္ၾကားက ႏွစ္လို ဂ႐ုစိုက္သူဟု ဆိုရ မည္။ စာၾကည့္စားပြဲမွာ သူ႔အေမပုံကို မွန္ေပါင္ သြင္းၿပီး ေထာင္ထားတာလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ဓာတ္ပုံက ေဟာင္းေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးသား ကလည္း အျဖဴအမည္းႏွင့္။ ေရာင္စုံ မဟုတ္ေသး။
“အခုေနာက္ပိုင္း ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံမရွိဘူးလားဟင္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တြဲ႐ိုက္ထားတာေလး ရွိရင္ တင္ထားပါလား ျမရဲ႕”
အဲသည္လုိ ေျပာလုိက္မိတုန္းက သူက ခပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျပဳံးကာ ေနာက္ပိုင္း မ႐ိုက္ျဖစ္ပါဘူးလုိ႔ တီးတုိးဆိုသည္။ ကြၽန္မသည္ သူမ ေျပာလုိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ရွိေလမလားဟု ယူဆသည့္ အတြက္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မစူးစမ္းမိေတာ့ပါေပ။ သို႔ေသာ္လည္း သူက စကားကုိ ဆက္ျပန္သည္။
“အေဖဆုံးၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ပုံမ႐ိုက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အေမက ေျပာလုိ႔ကို မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အရင္ကပုံေဟာင္းေလးပဲ ၾကည့္ေနရတာ”ဟုဆိုေတာ့ ”ေၾသာ္”ဟုသာ ေရရြတ္မိခဲ့ေလသည္။
အေဆာင္မွာေတာ့ ေျပာင္းေရႊ႕သြားသူမ်ားက ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကဆဲ။ လူသစ္မ်ားကလည္း တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာဆဲပင္။
ပညာေရးျပည့္စုံသူမ်ားက အလုပ္ရွာဖုိ႔ ႀကိဳးစားဖုိ႔ အေဆာင္ကို ေရာက္လာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို အိပ္မက္ေတြ အတြက္ ထြက္ခြာလုိသူမ်ား။
အၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕သူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရသလုိ အသစ္ ေရာက္လာသူမ်ားကို ပတ္သက္ၾကရျပန္ သည္။ အိမ္မဟုတ္သည့္အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ ႏွင့္ ကင္းကြာခ်င္၍ မရျပန္။ တစ္ခဏမွာ ဆုံရသူ ခ်င္း သင့္တင့္ေအာင္ ေနၾကရသည္။ သည္အထဲ မွာမွ ရွားရွားပါးပါး စိတ္တူကိုယ္တူ ဆိုရမလုိ အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္ေနသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ရျမဲပင္။
တစ္ခုေသ ာညေနခင္းမွာ အေဆာင္ကေန ေျပာင္းေရႊ႕ေတာ့မည္ဟု သူ အသိေပးသည့္ အခါ ကြၽန္မမွာ တအံ့တၾသျဖစ္ရသည္။ သည္ၾကားထဲ ဘာသံ လည္းမၾကား၊ ဘာမွလည္း ႀကိဳေျပာမထား။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ႐ုတ္တရက္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါလိမ့္။ ေနထုိင္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း သံေယာဇဥ္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသာ္လည္း လူဆုိတာကေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ ပုိၿပီးသင့္ေလ်ာ္ ရာ၀န္းက်င္မွာသာ က်င္လည္လုိၾကသည့္ သေဘာရွိ၍ နားလည္ရျပန္ပါသည္။ သူ႔မွာလည္း သည္မွာထက္ အဆင္ေျပေသာ ေနရာ ရွိေနလုိ႔ျဖစ္မွာေပါ့။ ကြၽန္မ သည္သူ႕ကို ထူးထူးျခားျခားေမးမေန။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အခန္းကို ေနာက္ဆုံး အႀကိမ္ ေရာက္ရေလသည္။ သူႏွင့္ အတူ ပစၥည္းမ်ား ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ရာမွာ ကူညီရပါသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ျဖဴျဖဴရယ္။ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ ပါဘူး သိလား”
“ငါလည္း မေမ့ပါဘူး ျမရယ္။ အေဆာင္လည္း လာလည္လွည့္ဦးေနာ္။ ျမေျပာင္းတဲ့ေနရာေတာ့ မသိလုိ႔ လာမလည္ႏိုင္ရင္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကဘဲ ေနဦးမယ္”
“လမ္းၫႊန္ဖုိ႔ေတာ့ ျမလည္း ေျပာမျပတတ္ဘူး။ တစ္ရက္မွ လာေခၚ မယ္ေလ”
သည္ခဏမွာပင္ အခန္း၀တြင္ အရိပ္တစ္ခုထင္လာသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ကြၽန္မ မသိေသးေသာ အေဆာင္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာင္းလာတာ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ရွိတာေတာ့ သိသည္။ သုိ႔ ေသာ္ စကားေျပာဆုိဖူးျခင္းမရွိေသး။ မိန္းကေလးကအျပဳံးႏွင့္ အခန္း၀မွာ ရပ္ေနေလသည္။
“မမျမက ေျပာင္းေတာ့မလုိ႔ဆုိ။ ဆုကို လိပ္စာေပးခဲ့ပါဦး”
“လိပ္စာေတာ့ မေျပာတတ္ေသးဘူး ဆုေရ။ မမလာပါ့မယ္။ ေနာက္ ေတြ႕တာေပါ့”
မိန္းကေလးက အခန္းထဲ မ၀င္ဘဲ တံခါးကို မွီကာရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကြၽန္မသည္ ျမကုိေငးကာ အသိမိတ္ေဆြေဟာင္း ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးေနေလ သည္။ ျမကေတာ့ အထူးတလည္ ဧည့္ခံလုိပုံမရေပ။ စကားေရာ ေဖာေရာပင္ ေျပာမေနဘဲ ပစၥည္းမ်ားကို ဆက္တုိက္သိမ္းကာေနသည္။
ကြၽန္မသည္ မိန္းကေလးကို အားနာပါးနာ ျဖစ္လာကာ ျပံဳးျပလုိက္မိ သည္။ အသက္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ပါပဲ။ သူ႔ထက္ေတာ့ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ ငယ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကေတာ့ ႐ိုးသားပုံပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမက ဘာလုိ႔မ်ား စကားေျပာလုိပုံမရတာပါလိမ့္။
တစ္ခဏမွ်ၾကာေတာ့ မိန္းကေလးက သြားၿပီေနာ္ဟု ႏႈတ္္ဆက္ကာ ထြက္သြားသည္။ ျမသည္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ႐ႈိက္လုိက္ေသး သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တစ္ဒဂၤတြင္ ႏြမ္းလ်ေနေပသည္။
သုိ႔ေသာ္ တကယ္ကို တစ္ဒဂၤမွ်သာပါပဲ။ မိနစ္ပုိင္းမွ်ပင္ မၾကာေသာ အခ်ိန္တြင္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္လာျပန္သည္။ စကားေျပာဆုိ ႏႈတ္သြက္စျပဳလာ ကာ မ်က္ႏွာမွာ ဆင္ထားျမဲအျပံဳးကို ျမင္ရျပန္သည္။ ကြၽန္မသည္ အဲသည္ေန႔က သူ၏ သုိ၀ွက္ေသာ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို ခြဲခြာၿပီး ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားစြာတုိင္ သတိတရ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ တစ္ခုခုကို ရင္ထဲ သိမ္းထားရေသာ မ်က္ႏွာ။ ဘာရယ္လုိ႔ သိလိုလွေသာ္လည္း မိတ္ေဆြေကာင္းတုိ႔၏ တာ၀န္အရ မေျပာခ်င္ဘူးဟု ယူဆရေသာ အရာ တုိ႔ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ မစူးစမ္း ျဖစ္ခဲ့။ ဒါႏွင့္ပင္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရသည္။
သူ မရွိေတာ့လည္း သူ ေျပာတတ္ေသာ အေမဘြဲ႔တရားတို႕ မၾကားၾကရေတာ့ေပ။ အေဆာင္မွာ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာသူတုိ႔ကေတာ့ သူ႔ကို စကားၾကံဳတုိင္း သတိတရေျပာၾကေသးသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘ၀ႏွင့္ကိုယ္သာ က်င္ လည္ရသည္ျဖစ္၍ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္စျပဳ ခဲ့ေပၿပီ။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ျမကို လာႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဖူး သည့္၊ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မႏွင့္လည္း ေမးထူး ေခၚေျပာျဖစ္စျပဳလာသည့္ မိန္းကေလးႏွင့္ ျမ အေၾကာင္း စကားဆုိျဖစ္ၾကဖုိ႔ စကားဖန္လာခဲ့ပါ သည္။ အဲသည့္မိန္းကေလးက ျမအေၾကာင္းကုိ တခုတ္တရ စကားစပ္လာခဲ့တာပဲ ဆိုပါစုိ႔။
“မမနဲ႔ မမျမက ေတာ္ေတာ္ခင္တာလား ဟင္”
“ခင္ပါတယ္ ဆုရဲ႕”
“ဆုတို႔နဲ႔ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမမရဲ႕။ ဆုျဖင့္ မမျမကို ဒီမွာေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ ေျပာင္းသြားေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဆုက ျဖင့္ အားကုိးရၿပီဟဲ့လုိ႔ ေတြးထားတာ”
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တို႕၏ ဟန္အျပည့္ႏွင့္ မိန္း ကေလးက ရႊင္လန္း တက္ႂကြကာေနသည္။ ကြၽန္မသည္သူ႕ကို ျပံဳးၾကည့္ေနရင္းက ဘာရယ္ မဟုတ္ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဗဳန္းခနဲ ေမးလုိက္မိသည္။
“ျမက အေမကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲေနာ္။ အေဆာင္မွာ အေမအေၾကာင္း သိပ္ေျပာတာပဲ။ ျမအေမက ျမအေျပာနဲ႔ေတာ့ သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ အေမမ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ဆုနဲ႔ေရာ သိလားဟင္”
မိန္းကေလးသည္ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာကို တအံ့ တၾသ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္မမွာ စကားအျပန္ကို ေစာင့္ေနရင္းက အဲသည္အံ့ၾသေနေသာ မ်က္ႏွာကိုပင္ တစ္ျပန္တစ္လွည့္ ထူးဆန္းကာ ေနမိသည္။ သူ႔စကားမ်ားစြာတို႕ကို နားဆင္ခဲ့ ဖူးသည့္အတြက္ မိခင္ကို စိတ္၀င္စားစိတ္ျဖင့္ ေမး ျဖစ္ေသာ ေမးခြန္းသည္ သူ႕ဘ၀၏ ကန္႔လန္႔ကာ တစ္ခ်ပ္ကို လွန္မိသလုိ ျဖစ္ရဦးမည္ဟုေတာ့ အဲသည္ ခဏမွာ မသိတတ္ေသး။
“အေမ”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမရဲ႕ အေမကို ေျပာတာ”
“မမျမမွာ အေမမွ မရွိဘဲ။ ဦးေလး၊ အေဒၚ ေတြ လက္ေပၚမွာ ႀကီးလာတာေလ။ ငယ္ငယ္ ကတည္းကပဲ အေမဆုံးသြားတာ။ အေဖဆုံးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနေတာ့ အေမ ဆုံးတာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ မမျမက ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမလား မသိဘူး”
ကြၽန္မသည္ ႐ုတ္တရက္ ဘာစကားဆုိရ မွန္းမသိဘဲ မွင္တက္ေနမိသည္။
“သူက အေမ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ေျပာထားတာ လားဟင္။ အဲဒါေၾကာင့္မ်ား ဆုကိုေတြ႕ေတာ့ စကား မေျပာခ်င္တာ မ်ားလားေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာ လို႔မ်ား ေျပာင္းသြားသလဲ မသိဘူး။ ဘယ္ကိုမ်ား ေျပာင္းသြားလဲမသိဘူး”
မိန္းကေလးက စကားမ်ားစြာ ဆက္ေျပာ ေနေသးသည္။ ကြၽန္မသည္ စကားျပန္လုိစိတ္ လည္း မရွိသည့္ အတြက္ ၿငိမ္၍သာ ေနမိသည္။ မ်က္၀န္းထဲမွာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကိုသာ တေရးေရး ေျပးျမင္ေယာင္ေနဆဲ။ မိဘကုိ အရိပ္ဟု တင္စားခဲ့သည့္သူ။ အေဖ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း အေမ အရိပ္ရွိေနေသးလုိ႔ ေန ေပ်ာ္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည့္သူ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အရိပ္မွ မရွိေလသည့္ ဘ၀မွာ သူ ဘယ္လုိမ်ား ရင္ဆုိင္ေနခဲ့သည္ မသိ။ ပြင့္လင္းစြာလည္း သိခြင့္ မရခဲ့သည္ျဖစ္၍ ရံဖန္ရံခါ သူ႕ကို စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေစခဲ့မည္ျဖစ္ေသာ စကားတခ်ဳိ႕အတြက္ ေ၀းကြာၾကမွပင္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။
ဘ၀ေနာက္ကြယ္ပုံရိပ္မ်ားကို မသိရခင္က ေတာ့ သူ တစ္ေန႕ေရာက္လာဦးမလို ေမွ်ာ္မိ ေသးသည္။ ခုေတာ့ မေမွ်ာ္ခ်င္ေတာ့ၿပီ။ သူဘယ္ ေတာ့မွ သည္၀န္းက်င္ကို ေရာက္လာမွာမဟုတ္ ဘူးဟု ကြၽန္မ ေတြးတတ္ခဲ့ၿပီ။ အသစ္ ေရာက္ရွိက်င္လည္ ေနေသာ ၀န္းက်င္မွာလည္း သူသည္ နားေထာင္မည့္သူ ရွိလွ်င္ မိခင္ အေၾကာင္းကို တသသ ေျပာေနဦးမည့္သူဟု ကြၽန္မ ယုံၾကည္ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ရက္တခ်ဳိ႕ ၾကာျမင့္လာသည့္ အခါမွာေတာ့ ကြၽန္မသည္ စိတ္သေဘာ ႏွစ္လုိဖြယ္ရွိသူ တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ခင္မင္တတ္ခဲ့ၿပီ။ သင့္ရာသင့္ရာ ၀ိုင္းဖြဲ႕တတ္ေသာ စကား၀ုိင္းမ်ားမွာ ပါ၀င္ခဲ့မိၿပီ။ သည္မွာပင္ သူ႕ကို စေတြ႕ရသည္ ဆိုပါစုိ႔။ ေတြ႕စမွာေတာ့ မ်ားစြာ ထူးျခားသည္ မထင္မိေသးေသာ္လည္း အေမကို တသသ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္ေသာ သူ႕စကားမ်ားစြာကို ၾကားရၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ သူသည္ ကြၽန္မ အဖုိ႔ စိတ္၀င္စားဖြယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မ ကိုယ္တုိင္ ကလည္း သူ႕လုိပင္ အေမခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ သုိ႔ေသာ္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာႏိုင္သည့္ အရာ မွာေတာ့ သူက သာပါေပသည္။ သူ ေျပာသမွ် စကားတုိ႔သည္ တစ္ႀကိမ္ႏွင့္ တစ္ႀကိမ္ မထပ္ သည္သာ မ်ားၿပီး စကားလုံး တုိင္းတြင္လည္း အေမကို ခ်စ္စိတ္က အရိပ္ လုိပါလ်က္ ရွိေနသည္။ အေမကေလဟု သူစကား စလုိက္လွ်င္ ကြၽန္မမွာ ဘာမ်ား ေျပာေတာ့မွာပါလိမ့္ဟု နားစြင့္ျမဲျဖစ္ ရသည္။
“ေက်ာင္းစေနေတာ့ ျမက ငါးႏွစ္ သမီးေလ။ အုိ ငိုလုိက္တာဆိုတာမ်ား ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ကြၽက္ကြၽက္ ညံေနတာပဲ။ အေမကလည္း မ်က္ရည္ ေလးတစမ္းစမ္းနဲ႔ေပါ့ဟယ္”
သူသည္ ခုပင္ မ်က္ရည္ က်ဦးေတာ့မလို မ်က္လုံးမ်ားက အရည္္တလဲ့လဲ့ ျဖစ္၍လာသည္။
“တစ္ရက္လည္း မဟုတ္ဘူး သိလား။ ေန႔တုိင္း ငိုတာပဲ။ တစ္တန္းတက္ေတာ့ မငုိတတ္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမကေတာ့ လုိက္ပို႔ တာပဲ”
အင္း အားက်စရာ ေကာင္းလုိက္တာ။ ကြၽန္မမွာေတာ့ သူ႔လုိဖြဲ႔ႏြဲ႔ ေျပာျပစရာ ကေလးဘ၀ မ်ဳိးမရွိပါ။ ေက်ာင္းတက္ကတည္းက ရြာကို ခြဲခြာ လာရသည္မွာ အေမကို လြမ္းရင္ ငိုရမယ္ဟုပင္ မ်ားစြာ နားမလည္တတ္ေသး။ ေက်ာင္းတက္ ရေတာ့လည္း ေပ်ာ္ေနခဲ့တာသာ မွတ္မိသည္။ ငိုေန လုိ႔ကလည္း ေခ်ာ့မည့္ အေမက အနားမွာ မရွိခဲ့တာ ကေလးေပမယ့္ နားလည္ ေနခဲ့သလား မသိ။ သူ႕မွာေတာ့ အေမက ေက်ာင္းလုိက္ပို႔ခဲ့သတဲ့။ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ျပမ်ဳိးမွာသာ အေမကေက်ာင္း လုိက္ပို႔ၾကတာ ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ ကြၽန္မမွာ သူ႕ကို အားက်ရတာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းလွဘူး ထင္ပါရဲ႕။
“ေက်ာင္းလုိက္ပို႔တာမ်ား ျမရွစ္တန္း အထိ လုိက္ပို႔ေနေသးတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ အေမရယ္ သမီးဘာသာပဲ သြားပါရေစလုိ႔ ေျပာယူရတယ္။ အဲဒီေလာက္ အေမက ျမကိုခ်စ္တာ”
စကား၀ုိင္းကို လက္ခံထားသည့္ အခန္း ရွင္က တည္ခင္းေသာ လက္ဖက္ ပန္းကန္မွာ ကြၽန္မ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေျပာင္တလင္း ခါေနၿပီ။ သူ႕စကားကို နားေထာင္ေနမိသည့္ အခုိက္ လက္မေႏွးတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔က စားေသာက္ ႏွင့္ၾကၿပီ။ သူကေတာ့ လက္ဖက္ကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား၊ သူ႕စကားကုိ နားေထာင္မည့္ သူတစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိလုိ႔ကေတာ့ မေမာတမ္း ေျပာႏိုင္မည့္ သူမ်ဳိး ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။
“ျမျဖင့္ေလ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ အေမ့ကို လက္ျပၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ အင္းေလ တကၠသိုလ္ တက္ေတာ့လည္း ဒီလုိပဲ ခြဲရတာပါပဲ။ ကားေပၚမွာေတာ့ ျမက ငို ေသးတာေပါ့”ဟုလည္း သူက မွတ္မွတ္ရရ ေျပာေသးသည္။ သူသည္ စကားေျပာလွ်င္ ျမဟု သူ႕ကိုယ္သူ သုံးႏႈန္းျမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ့္နာမည္ ရင္းတြင္ ျမဆုိတာ တစ္လုံးမွ် မပါေပ။ သူ႔အေမက မွည့္ေခၚေသာ နာမည္ေလးမို႔ အျမတ္တႏိုး သုံးတာဟု ဆုိေလသည္။ အားလုံးကေတာ့ သူ သုံးသလုိပဲ ျမဟ ုေခၚၾကရျပန္သည္။
“အေမက အသက္ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ ဟင္။ ျမနဲ႔တူရင္ေတာ့ ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ပဲ ေန မွာေပါ့”ဟု တစ္ခါက ကြၽန္မသူ႕ကို ဘာရယ္ မဟုတ္ေမးမိသည္။
သူက ေျဖမည့္ ဟန္ျပင္လုိက္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မေျဖ။ တစ္ခ်က္မွ် ျပဳံးလုိက္ေသး တယ္ထင္သည္။
“ျမလုိေတာ့ မပိန္ပါဘူး။ အေမက ၀တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မ၀ဘူးေနာ္။ ျပည့္႐ုံျပည့္ တာ။ အေမက လွတယ္ ျဖဴျဖဴရဲ႕။ ျဖဴျဖဴကေရာ အေမတူ သမီးလား”
“အေမက ကြၽန္မနဲ႔ တူတယ္ျမရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မထက္ ပိုလွတယ္လုိ႔ အရပ္ထဲက ေျပာၾက တာပဲ”
ရယ္လုိက္ေသာ အခါ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ မ်ားစြာ ႏုပ်ဳိသြားေပသည္။ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာ တည္ေနမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အသက္ထက္ ရင့္ေရာ္ခ်င္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးဟု ဆုိခ်င္သည္။ ေတြးစရာ ပိုေသာ ဘ၀မွာ ႀကီးျပင္းလာ သူတုိ႔၏ အသြင္က သူ႕မ်က္ႏွာမွာအရိပ္ ထင္ေနသည္ဟု ဆိုရမလားမသိ။ အထူးသျဖင့္ မ်က္၀န္းမ်ားက တစ္ခါတစ္ခါ မႈိင္းညိဳ႕ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ့ ေတာက္ပေသာ အျပံဳးကုိ တင္ထားျမဲျဖစ္တာ ေတြ႕ရေလသည္။ အေဆာင္ေရာက္တာ ရက္တခ်ဳိ႕ ၾကာျမင့္ၿပီး ေနာက္တြင္ေတာ့ သူသည္ ကြၽန္မႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ့္ တစ္စိတ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေပါင္းသင္း၍ျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ မနက္ခင္းပိုင္း ႐ုံးသြား ခ်ိန္က ၈ နာရီ၀န္းက်င္ ျဖစ္ေလေရာ ႏွစ္ေယာက္သား အေဆာင္က အတူပင္ထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ ႐ုံးကကင္တင္းမွာ ထမင္းစားျဖစ္ေသာ ကြၽန္မက ထမင္းဘူးအတြက္ တကူးတက အလုပ္မ႐ႈပ္ ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ထမင္းဘူးယူႏိုင္ဖုိ႔ အိပ္ရာက ခပ္ေစာေစာထရ တတ္သည္။ သူ႔အခန္းမွာ ကြၽန္မအခန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ျဖစ္သည့္အတြက္ မနက္ခင္းတိုင္း သူ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနသည္ကို ျမင္ရ ၾကားရ ပါသည္။ အခန္းထဲက ပလပ္ေပါက္မွာ ထမင္းအုိး တည္ၿပီးတာႏွင့္ အေဆာင္ အေနာက္ဘက္မွာ ရွိေသာ မီးဖိုခန္းကို ေျပးကာ ဟင္းခ်က္ရေသးသည္။ ဖိနပ္သံတရွပ္ ရွပ္ႏွင့္ အေျပးအလႊား ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ သူ႕ကို ျမင္ရသည္မွာ ေဘးလူပင္ ေမာသလုိ ခံစားရ တတ္သည္။ သူကေတာ့ အျပံဳးပ်က္သည္ မရွိ။
“အိမ္မွာေတာ့ ဘယ္လုပ္ရပါ့မလဲကြယ္။ အေမက ခ်က္ျပဳတ္ေပးသမွ် စားေနတာ အဟုတ္ပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနမွ ပင္ပန္းလိုက္တာ ဆိုတာ..”
ကားမွတ္တိုင္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္ၾကစဥ္ သူက မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပတတ္ေသးသည္။ ဘယ္အခ်က္ေလးပဲ ေျပာလုိက္ေျပာလုိက္ အေမႏွင့္ မလြတ္ေသာ သူ႕စကားမ်ားကို ခုေတာ့ နားယဥ္လွၿပီျဖစ္၍ ကြၽန္မမွာ သေဘာတက် ျပဳံးမိရပါသည္။ “တကယ္ပါ ျဖဴျဖဴရဲ႕။ မလုပ္လုိ႔ျဖစ္ရင္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမက လစာမွ ကိုးေသာင္းေလာက္ ရတာ။ ကားခနဲ႔ဘာနဲ႔ ၀ယ္ စားရရင္လည္း အဆင္မေျပဘူးေလ”
သူ႔မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္မွာ ႐ုံးကန္ေနၾကေသာ မိန္းကေလးမ်ား စြာတုိ႔၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသလုိ ခံစားရပါသည္။ လူေနမႈစရိတ္ ႀကီးျမင့္လွေသာ ၿမိဳ႕ျပမွာ နယ္က တက္လာၿပီး အလုပ္တစ္ခု ၾကိဳးစားရင္း အေဆာင္ မ်ားမွာ က်ဥ္းက်ပ္ေသာ္လည္း ျဖစ္ေအာင္ ေနၾက ရသူမ်ား၊ မိဘကို အဆင္ေျပပါတယ္ တစ္ခြန္းက လြဲၿပီး ဘာမွ် မေျပာလုိၾကသူမ်ား၊ ေတာက္ေတာက္ႂကြားႂကြား ၀တ္စားခ်င္သည့္ မိန္း ကေလးတို႔၏ ပင္ကိုစိတ္ကို ဘ၀အသိႏွင့္ယွဥ္ကာ ထိန္းခ်ဳပ္ ေနၾကသူမ်ား။ မ်ားျပားလွေသာ ဘ၀ ပုံရိပ္မ်ားကို ကြၽန္မတုိ႔ ၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ျမင္ရျမဲ ျဖစ္သည္။ အဲသည္ အထဲမွာ သူကလည္း တစ္ဦး အပါအ၀င္ပါပဲ။
“အိမ္ကိုေရာ ေငြပို႔ျဖစ္လားဟင္..”
“ျမက ပို႔ခ်င္ပါတယ္ေလ။ အေမကေတာ့ မပုိ႔ေစခ်င္ဘူး ျဖဴျဖဴရဲ႕။ ျမ အေနအစား ဆင္းရဲမွာ စိုးတယ္တဲ့။ ျမဘာသာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနတဲ့။ အေမ့မွာကလည္း သူ႔စီးပြားေရးနဲ႔သူ ရွိေသးတာ ပဲဆိုေတာ့ ျမက သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း စိတ္မပူရ ပါဘူး။ ျမတုိ႔ သားအမိက သိပ္မခ်မ္းသာပါဘူး ျဖဴျဖဴရယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပေျပေတာ့ ေနႏိုင္ တာေပါ့ေလ”
“အင္းေလ အိမ္ကို စိတ္ပူမေနရတာကပဲ ကံေကာင္းတာေပါ့”
အေဆာင္မွ ကားမွတ္တိုင္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္ ျဖစ္ၾကေသာ မနက္ခင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္မႏွင့္ သူသည္ စကားလုံး ေပါင္းမ်ားစြာမွ တစ္ဆင့္ အရင့္အရင္ကထက္ နီးကပ္လာခဲ့ေလသည္။ သူ႔ကိုလည္း ယခင္က အေမခ်စ္သူဟု စိတ္၀င္စား႐ုံ သက္သက္ကေန မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ဟု ကြၽန္မျမင္တတ္ လာခဲ့ပါသည္။
သုံးစြဲစားေသာက္မႈမွာ ျဖစ္ေစ၊ ၀တ္ဆင္ႏိုင္မႈ မွာျဖစ္ေစ ၿပိဳင္ခ်င္စိတ္ေလး နည္းနည္းေတာ့ရွိ တတ္ေသာ အေဆာင္သူမ်ဳိးတြင္ သူေရာကြၽန္မပါ မပါ၀င္ခဲ့သည္ကလည္း ပို၍ေပါင္းသင္းျဖစ္ၾကဖုိ႔ ဖန္လာတာပဲ။ ရသည့္လစာႏွင့္ ေလာက္ငေစေအာင္ ေနထုိင္ရေသာ ဘ၀ တူခ်င္းမုိ႔လည္း ပို၍ နားလည္ႏိုင္ၾကဖုိ႔ ျဖစ္လာတာပါပဲ။ သူကလည္း မိခင္ထံက ျပန္ၿပီး လက္မျဖန္႔တတ္သူတဲ့။ ကြၽန္မ ကေတာ့ အိမ္ကို တစ္ျပန္တစ္လွည့္ ၾကည့္႐ႈဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနရသည့္သူပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ရွားရွားပါးပါး အနားရေသာ တနဂၤေႏြ႐ုံး အားရက္ေတြမွာေတာ့ သူက ကြၽန္မ၏ အခန္းဆီ ေရာက္လာတတ္သည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း၊ မုန္႔ စားရင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္တတ္ၾကသည္။ သူသည္ ကြၽန္မ အခန္းထဲ ေရာက္လွ်င္ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ ရွိသည့္ မိသားစု ဓာတ္ပုံကို စိတ္၀င္တစား ေငးေမာျမဲပင္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ ႏွစ္ ေလာက္က ပုံရိပ္မ်ား ျဖစ္ေလေတာ့ သူကပုံ ေဟာင္းေလးပဲေနာ္ဟု တစ္ရက္မွာ ေျပာဖူးေသးသည္။ ေမာင္အငယ္ဆုံးေလး ဆုံးၿပီးသည့္ေနာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ် မိသားစု ဓာတ္ပုံ မ႐ိုက္ျဖစ္ၾက ေတာ့ဘူးဟု ကြၽန္မ ျပန္ေျပာျပသည့္ အခါ သူ႔မ်က္ ႏွာညႇိဳးလ်ခ်င္ေလသည္။
“လူေတြဟာ ဒီလုိပါပဲကြယ္။ ေသကြဲ ကြဲရင္ကြဲ၊ မဟုတ္ရင္ ရွင္ကြဲကြဲရတာပဲ။ ခုေန ခ်စ္ခင္ေန ၾကလည္းပဲ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ခြဲရတာပဲ။ ျမေတာ့ ဒီလုိ ပဲနားလည္ ထားလုိက္ေတာ့တယ္။ ႏို႔မိုဆို ၀မ္းနည္း ပူပန္ရတာနဲ႔ ဘ၀က ဘယ္ေနေပ်ာ္မလဲေနာ္”
သည္လုိ ေျပာဆုိေနျပန္ေတာ့လည္း သူ သည္အသက္ထက္ ပိုရင့္ေရာ္ကာ ျဗဳန္းခနဲ လူႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသလုိ ထင္ရေလသည္။
“ျမ ပထမဆုံး ေသျခင္းတရားကို ၾကံဳဖူး ေတာ့ အဘိုးဆုံးတုန္းက... ေသတာတုိ႔ဘာတုိ႔ ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ ျဖဴျဖဴရယ္။ လူေတြက အဘိုးကို ေခါင္းထဲထည့္ၾကေတာ့ အဘြားရယ္ လုပ္ပါဦး အဘိုးကုိ ျပန္ကယ္ရေအာင္ဆိုေတာ့ အဘြားဆိုတာ ငိုလုိက္တာေလ”
သူက သက္ျပင္းတစ္႐ႈိက္ႏွင့္ စကားကို ဆက္ပါသည္။
“ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ အေဖဆုံးတာ။ ဒါလည္း ငယ္ေသးေတာ့ သိပ္မမွတ္မိလွဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အဘြား။ ဒီလုိပဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ခြဲသြားေတာ့ ေသျခင္းတရား ဆိုတာကို ရြံ ေၾကာက္ႀကီးေတာင္ ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတယ္”
သူ႔လုိပင္ ေသမင္း ဆိုတာကို ရန္လုပ္ခ်င္ခဲ့ ဖူးေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀က ကာလမ်ားကို မွတ္မိပါေသးသည္။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ဘ၀ ၏နိဂုံးကို တစ္ေန႔ဒီလိုပဲ အားလုံး ျဖတ္သန္းရမယ္ ဆုိတာ နားမလည္တတ္ေသး။ ခုေတာ့လည္း ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးကိုယ္ငုံ႕ၾကည့္ကာ ငါ့အသက္ လမ္းေၾကာင္းက တုိတိုေလးသိလားဟု ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာတတ္လာျပန္သည္။ အခ်ိန္ကာလ ေျပာင္းလဲမႈမွာ စိတ္ႏွလုံးက လိုက္ပါေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ သုိ႔ ေသာ္လည္း စိတ္တြင္အခါမ်ားစြာ ေၾကာက္မိသည္မွာ အေဖႏွင့္ အေမကို ဆုံး႐ႈံးရဦးမည့္ အခ်ိန္ ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ေလသည္။
အေ၀းမွာ ရွင္သန္ရသည့္ အခိုက္ ကြၽန္မတုိ႔ အားလုံး၏ ရင္မွာ ရွိတတ္ေသာ အေတြးမ်ဳိးပဲ ဆိုပါ စုိ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တမ္းတစရာ မိဘရွိေနေသး တာကပဲ ခြန္အား မဟုတ္လား။ အေဆာင္မွာေတာ့ မိစုံဖစုံ ရွိသူဟာ ထက္၀က္ေလာက္ပဲ ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ တခ်ဳိ႕က အေမပဲ ရွိသည့္သူ၊ တခ်ဳိ႕က အေဖသာ ရွိသည့္သူ၊ သည္အထဲကမွ မိဘ ႏွစ္ပါးလုံး ဆုံးပါး သြားၾကသည့္ သူေတြလည္း ရွိပါေသးရဲ႕။ တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရေသာ သူတုိ႔၏ဘ၀ကို ၀င္၍ စာနာၾကည့္မိသည့္ အခါတိုင္း မိဘမ်ားကို တသခြင့္ ရေနေသးေသာ ဘ၀ အတြက္ ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္ရေလသည္။
“အေ၀းမွာေနရတယ္ ဆုိေပမယ့္ မိဘရဲ႕အရိပ္ က ဘာနဲ႔မွ မတူေအာင္ အားရွိေစတယ္ ျဖဴျဖဴရဲ႕။ ျမမွာေတာ့ အေဖ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕အရိပ္ ရွိေနေသးတာပဲ ေျဖသာစရာ ျဖစ္ရတာ”ဟု တစ္ရက္မွာ သူက ေျပာေသးသည္။
ကြၽန္မ ရယ္ေမာကာ ဟုတ္ပါ့ဟု ေထာက္ခံ ရသည္။ သူသုံးႏႈန္းလိုက္ေသာ အရိပ္ဆုိသည့္ စကားလုံးကို ႏွစ္သက္ရေလသည္။သူ႔စကား အလုိအရေတာ့ သူ႔မွာ အေမအရိပ္ ရွိေနေသးတာ ေပါ့။ မိန္းကေလးတို႔၏ နားခုိရာ အေဆာင္မွာေတာ့ သူက အေမခ်စ္သူရယ္လုိ႔ ေက်ာ္ၾကားျမဲ။ သူ႕ အေမ ဘဲြ႕အလွတရားတုိ႔ကို အသစ္အသစ္ေရာက္ လာသူတုိ႔သာမက လူေဟာင္းမ်ားပါ ၾကံဳႀကိဳက္တုိင္း နားဆင္ရျမဲပင္။
တစ္ခါကလည္း သူေျပာျပေသာ အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းေလးတြင္ အေမက အဓိက ဇာတ္ပုိ႔ျဖစ္ ေလသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ လုပ္ေနရင္းက ေရြးခ်ယ္ ခင္တြယ္ လုိက္ေလေသာ ခ်စ္သူကို အေမက မလုိလားေသာေၾကာင့္ ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ လမ္းခြဲ လုိက္ရေသာ ဇာတ္လမ္းေလးကို နားေထာင္ရ ေတာ့ သူ႔အေပၚ တုိးလုိ႔ စာနာရမလုိပင္။ ျပန္ေျပာျပ ေသာ သူ႕မွာ မ်က္ရည္တို႔ ေ၀့၀ဲခ်င္တာ ေတြ႔ရသည္။
တကယ္ခ်စ္ရင္ သတိၱ ရွိရမွာေပါ့ဟု နားေထာင္ေနသူမ်ားထဲက ဆယ္ေက်ာ္သက္မေလး တစ္ေယာက္က အားမလုိ အားမရေျပာေသး သည္။ သည္ေတာ့လည္း သူကျပံဳးျမျမပင္ ေျပာျပန္သည္မွာ အေမ့ကို ပုိခ်စ္တာကိုးတဲ့။ အင္း အေမကို ခ်စ္လည္း ခ်စ္ႏိုင္လွပါေပ ရဲ႕။ တျခားသူ တစ္ေယာက္သာ ဆိုရင္ေတာ့ သည္ လိုမွ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ ခက္ခဲရင္ ခက္ခဲၾကမွာေပါ့။ တစ္ဖက္မွာက ခ်စ္သူ၊ တစ္ဖက္မွာက ခ်စ္ရေသာ မိခင္။ သူကေတာ့ ျပတ္သားလွစြာ အေမ့ဘက္ကို ေရြးခ်ယ္ ဦးစားေပးခဲ့သည္တဲ့။ ကြၽန္မမွာသူ႕ကိုသာ အားက် ခ်စ္ခင္စိတ္ ၀င္ရသည္။ သူ႕ဘ၀ကို နားလည္စိတ္ ၀င္ရပါသည္။
ကြၽန္မသည္ သူႏွင့္ ခင္မင္လွၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူေနထုိင္ရာ အခန္းထဲေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္သာ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ ထင္သည္။
သူ႕အခန္းမွာ တစ္ေယာက္ခန္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနလုိ သူတုိ႔ ႏွစ္လုိမည့္ အခန္းငယ္ေလး ျဖစ္သည္။ အခန္းမွာ ရွင္းလင္း သပ္ရပ္ေနေပသည္။ အ၀တ္မ်ား အျမင္ ႐ႈပ္ေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာလည္း ရွိမေန။ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကိုလည္း သူ႕ေနရာႏွင့္သူ ထားသုိထားၿပီး ရွင္းသန္႔ကာ ေနေလသည္။
စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာေတာ့ စာအုပ္မ်ားက စီရရီ။ ပန္းအိုးေလးမွာပင္ ႏွင္းဆီပြင့္တုိ႔က ရဲရင့္ ေတာက္ပေနေသးသည္။ အလွအပကိုလည္း ရသည့္အခ်ိန္ၾကားက ႏွစ္လို ဂ႐ုစိုက္သူဟု ဆိုရ မည္။ စာၾကည့္စားပြဲမွာ သူ႔အေမပုံကို မွန္ေပါင္ သြင္းၿပီး ေထာင္ထားတာလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ဓာတ္ပုံက ေဟာင္းေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးသား ကလည္း အျဖဴအမည္းႏွင့္။ ေရာင္စုံ မဟုတ္ေသး။
“အခုေနာက္ပိုင္း ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံမရွိဘူးလားဟင္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တြဲ႐ိုက္ထားတာေလး ရွိရင္ တင္ထားပါလား ျမရဲ႕”
အဲသည္လုိ ေျပာလုိက္မိတုန္းက သူက ခပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျပဳံးကာ ေနာက္ပိုင္း မ႐ိုက္ျဖစ္ပါဘူးလုိ႔ တီးတုိးဆိုသည္။ ကြၽန္မသည္ သူမ ေျပာလုိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ရွိေလမလားဟု ယူဆသည့္ အတြက္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မစူးစမ္းမိေတာ့ပါေပ။ သို႔ေသာ္လည္း သူက စကားကုိ ဆက္ျပန္သည္။
“အေဖဆုံးၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ပုံမ႐ိုက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အေမက ေျပာလုိ႔ကို မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အရင္ကပုံေဟာင္းေလးပဲ ၾကည့္ေနရတာ”ဟုဆိုေတာ့ ”ေၾသာ္”ဟုသာ ေရရြတ္မိခဲ့ေလသည္။
အေဆာင္မွာေတာ့ ေျပာင္းေရႊ႕သြားသူမ်ားက ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကဆဲ။ လူသစ္မ်ားကလည္း တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာဆဲပင္။
ပညာေရးျပည့္စုံသူမ်ားက အလုပ္ရွာဖုိ႔ ႀကိဳးစားဖုိ႔ အေဆာင္ကို ေရာက္လာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို အိပ္မက္ေတြ အတြက္ ထြက္ခြာလုိသူမ်ား။
အၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕သူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရသလုိ အသစ္ ေရာက္လာသူမ်ားကို ပတ္သက္ၾကရျပန္ သည္။ အိမ္မဟုတ္သည့္အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ ႏွင့္ ကင္းကြာခ်င္၍ မရျပန္။ တစ္ခဏမွာ ဆုံရသူ ခ်င္း သင့္တင့္ေအာင္ ေနၾကရသည္။ သည္အထဲ မွာမွ ရွားရွားပါးပါး စိတ္တူကိုယ္တူ ဆိုရမလုိ အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္ေနသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ရျမဲပင္။
တစ္ခုေသ ာညေနခင္းမွာ အေဆာင္ကေန ေျပာင္းေရႊ႕ေတာ့မည္ဟု သူ အသိေပးသည့္ အခါ ကြၽန္မမွာ တအံ့တၾသျဖစ္ရသည္။ သည္ၾကားထဲ ဘာသံ လည္းမၾကား၊ ဘာမွလည္း ႀကိဳေျပာမထား။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ႐ုတ္တရက္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါလိမ့္။ ေနထုိင္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း သံေယာဇဥ္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသာ္လည္း လူဆုိတာကေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ ပုိၿပီးသင့္ေလ်ာ္ ရာ၀န္းက်င္မွာသာ က်င္လည္လုိၾကသည့္ သေဘာရွိ၍ နားလည္ရျပန္ပါသည္။ သူ႔မွာလည္း သည္မွာထက္ အဆင္ေျပေသာ ေနရာ ရွိေနလုိ႔ျဖစ္မွာေပါ့။ ကြၽန္မ သည္သူ႕ကို ထူးထူးျခားျခားေမးမေန။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အခန္းကို ေနာက္ဆုံး အႀကိမ္ ေရာက္ရေလသည္။ သူႏွင့္ အတူ ပစၥည္းမ်ား ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ရာမွာ ကူညီရပါသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ျဖဴျဖဴရယ္။ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ ပါဘူး သိလား”
“ငါလည္း မေမ့ပါဘူး ျမရယ္။ အေဆာင္လည္း လာလည္လွည့္ဦးေနာ္။ ျမေျပာင္းတဲ့ေနရာေတာ့ မသိလုိ႔ လာမလည္ႏိုင္ရင္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကဘဲ ေနဦးမယ္”
“လမ္းၫႊန္ဖုိ႔ေတာ့ ျမလည္း ေျပာမျပတတ္ဘူး။ တစ္ရက္မွ လာေခၚ မယ္ေလ”
သည္ခဏမွာပင္ အခန္း၀တြင္ အရိပ္တစ္ခုထင္လာသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ကြၽန္မ မသိေသးေသာ အေဆာင္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာင္းလာတာ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ရွိတာေတာ့ သိသည္။ သုိ႔ ေသာ္ စကားေျပာဆုိဖူးျခင္းမရွိေသး။ မိန္းကေလးကအျပဳံးႏွင့္ အခန္း၀မွာ ရပ္ေနေလသည္။
“မမျမက ေျပာင္းေတာ့မလုိ႔ဆုိ။ ဆုကို လိပ္စာေပးခဲ့ပါဦး”
“လိပ္စာေတာ့ မေျပာတတ္ေသးဘူး ဆုေရ။ မမလာပါ့မယ္။ ေနာက္ ေတြ႕တာေပါ့”
မိန္းကေလးက အခန္းထဲ မ၀င္ဘဲ တံခါးကို မွီကာရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကြၽန္မသည္ ျမကုိေငးကာ အသိမိတ္ေဆြေဟာင္း ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးေနေလ သည္။ ျမကေတာ့ အထူးတလည္ ဧည့္ခံလုိပုံမရေပ။ စကားေရာ ေဖာေရာပင္ ေျပာမေနဘဲ ပစၥည္းမ်ားကို ဆက္တုိက္သိမ္းကာေနသည္။
ကြၽန္မသည္ မိန္းကေလးကို အားနာပါးနာ ျဖစ္လာကာ ျပံဳးျပလုိက္မိ သည္။ အသက္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ပါပဲ။ သူ႔ထက္ေတာ့ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ ငယ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကေတာ့ ႐ိုးသားပုံပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမက ဘာလုိ႔မ်ား စကားေျပာလုိပုံမရတာပါလိမ့္။
တစ္ခဏမွ်ၾကာေတာ့ မိန္းကေလးက သြားၿပီေနာ္ဟု ႏႈတ္္ဆက္ကာ ထြက္သြားသည္။ ျမသည္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ႐ႈိက္လုိက္ေသး သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တစ္ဒဂၤတြင္ ႏြမ္းလ်ေနေပသည္။
သုိ႔ေသာ္ တကယ္ကို တစ္ဒဂၤမွ်သာပါပဲ။ မိနစ္ပုိင္းမွ်ပင္ မၾကာေသာ အခ်ိန္တြင္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္လာျပန္သည္။ စကားေျပာဆုိ ႏႈတ္သြက္စျပဳလာ ကာ မ်က္ႏွာမွာ ဆင္ထားျမဲအျပံဳးကို ျမင္ရျပန္သည္။ ကြၽန္မသည္ အဲသည္ေန႔က သူ၏ သုိ၀ွက္ေသာ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို ခြဲခြာၿပီး ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားစြာတုိင္ သတိတရ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ တစ္ခုခုကို ရင္ထဲ သိမ္းထားရေသာ မ်က္ႏွာ။ ဘာရယ္လုိ႔ သိလိုလွေသာ္လည္း မိတ္ေဆြေကာင္းတုိ႔၏ တာ၀န္အရ မေျပာခ်င္ဘူးဟု ယူဆရေသာ အရာ တုိ႔ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ မစူးစမ္း ျဖစ္ခဲ့။ ဒါႏွင့္ပင္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရသည္။
သူ မရွိေတာ့လည္း သူ ေျပာတတ္ေသာ အေမဘြဲ႔တရားတို႕ မၾကားၾကရေတာ့ေပ။ အေဆာင္မွာ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာသူတုိ႔ကေတာ့ သူ႔ကို စကားၾကံဳတုိင္း သတိတရေျပာၾကေသးသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘ၀ႏွင့္ကိုယ္သာ က်င္ လည္ရသည္ျဖစ္၍ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္စျပဳ ခဲ့ေပၿပီ။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ျမကို လာႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဖူး သည့္၊ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မႏွင့္လည္း ေမးထူး ေခၚေျပာျဖစ္စျပဳလာသည့္ မိန္းကေလးႏွင့္ ျမ အေၾကာင္း စကားဆုိျဖစ္ၾကဖုိ႔ စကားဖန္လာခဲ့ပါ သည္။ အဲသည့္မိန္းကေလးက ျမအေၾကာင္းကုိ တခုတ္တရ စကားစပ္လာခဲ့တာပဲ ဆိုပါစုိ႔။
“မမနဲ႔ မမျမက ေတာ္ေတာ္ခင္တာလား ဟင္”
“ခင္ပါတယ္ ဆုရဲ႕”
“ဆုတို႔နဲ႔ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမမရဲ႕။ ဆုျဖင့္ မမျမကို ဒီမွာေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ ေျပာင္းသြားေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဆုက ျဖင့္ အားကုိးရၿပီဟဲ့လုိ႔ ေတြးထားတာ”
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တို႕၏ ဟန္အျပည့္ႏွင့္ မိန္း ကေလးက ရႊင္လန္း တက္ႂကြကာေနသည္။ ကြၽန္မသည္သူ႕ကို ျပံဳးၾကည့္ေနရင္းက ဘာရယ္ မဟုတ္ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဗဳန္းခနဲ ေမးလုိက္မိသည္။
“ျမက အေမကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲေနာ္။ အေဆာင္မွာ အေမအေၾကာင္း သိပ္ေျပာတာပဲ။ ျမအေမက ျမအေျပာနဲ႔ေတာ့ သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ အေမမ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ဆုနဲ႔ေရာ သိလားဟင္”
မိန္းကေလးသည္ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာကို တအံ့ တၾသ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္မမွာ စကားအျပန္ကို ေစာင့္ေနရင္းက အဲသည္အံ့ၾသေနေသာ မ်က္ႏွာကိုပင္ တစ္ျပန္တစ္လွည့္ ထူးဆန္းကာ ေနမိသည္။ သူ႔စကားမ်ားစြာတို႕ကို နားဆင္ခဲ့ ဖူးသည့္အတြက္ မိခင္ကို စိတ္၀င္စားစိတ္ျဖင့္ ေမး ျဖစ္ေသာ ေမးခြန္းသည္ သူ႕ဘ၀၏ ကန္႔လန္႔ကာ တစ္ခ်ပ္ကို လွန္မိသလုိ ျဖစ္ရဦးမည္ဟုေတာ့ အဲသည္ ခဏမွာ မသိတတ္ေသး။
“အေမ”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမရဲ႕ အေမကို ေျပာတာ”
“မမျမမွာ အေမမွ မရွိဘဲ။ ဦးေလး၊ အေဒၚ ေတြ လက္ေပၚမွာ ႀကီးလာတာေလ။ ငယ္ငယ္ ကတည္းကပဲ အေမဆုံးသြားတာ။ အေဖဆုံးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနေတာ့ အေမ ဆုံးတာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ မမျမက ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမလား မသိဘူး”
ကြၽန္မသည္ ႐ုတ္တရက္ ဘာစကားဆုိရ မွန္းမသိဘဲ မွင္တက္ေနမိသည္။
“သူက အေမ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ေျပာထားတာ လားဟင္။ အဲဒါေၾကာင့္မ်ား ဆုကိုေတြ႕ေတာ့ စကား မေျပာခ်င္တာ မ်ားလားေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာ လို႔မ်ား ေျပာင္းသြားသလဲ မသိဘူး။ ဘယ္ကိုမ်ား ေျပာင္းသြားလဲမသိဘူး”
မိန္းကေလးက စကားမ်ားစြာ ဆက္ေျပာ ေနေသးသည္။ ကြၽန္မသည္ စကားျပန္လုိစိတ္ လည္း မရွိသည့္ အတြက္ ၿငိမ္၍သာ ေနမိသည္။ မ်က္၀န္းထဲမွာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကိုသာ တေရးေရး ေျပးျမင္ေယာင္ေနဆဲ။ မိဘကုိ အရိပ္ဟု တင္စားခဲ့သည့္သူ။ အေဖ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း အေမ အရိပ္ရွိေနေသးလုိ႔ ေန ေပ်ာ္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည့္သူ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အရိပ္မွ မရွိေလသည့္ ဘ၀မွာ သူ ဘယ္လုိမ်ား ရင္ဆုိင္ေနခဲ့သည္ မသိ။ ပြင့္လင္းစြာလည္း သိခြင့္ မရခဲ့သည္ျဖစ္၍ ရံဖန္ရံခါ သူ႕ကို စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေစခဲ့မည္ျဖစ္ေသာ စကားတခ်ဳိ႕အတြက္ ေ၀းကြာၾကမွပင္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။
ဘ၀ေနာက္ကြယ္ပုံရိပ္မ်ားကို မသိရခင္က ေတာ့ သူ တစ္ေန႕ေရာက္လာဦးမလို ေမွ်ာ္မိ ေသးသည္။ ခုေတာ့ မေမွ်ာ္ခ်င္ေတာ့ၿပီ။ သူဘယ္ ေတာ့မွ သည္၀န္းက်င္ကို ေရာက္လာမွာမဟုတ္ ဘူးဟု ကြၽန္မ ေတြးတတ္ခဲ့ၿပီ။ အသစ္ ေရာက္ရွိက်င္လည္ ေနေသာ ၀န္းက်င္မွာလည္း သူသည္ နားေထာင္မည့္သူ ရွိလွ်င္ မိခင္ အေၾကာင္းကို တသသ ေျပာေနဦးမည့္သူဟု ကြၽန္မ ယုံၾကည္ပါသည္။
စပယ္ျဖဴႏု
0 comments:
Post a Comment